Koninginnedag is goed verlopen, het weer blijft zo goed als nooit eerder met de Paasdagen. In mijn geval bestond die uit het bruiloftsfeest van mijn zoon. Veel van zijn vrienden had ik in geen vijftien jaar meer gezien, vroeger was ik in veel gevallen hun trainer coach. Ook een vriendenteam waarmee Lex een jaar of tien geleden een hechte band had, was aanwezig, net als vrienden van de familie uit het Oostduitse Thüringen.
Ik kan me de tijd niet heugen dat ik gedanst heb, hoewel dat tot onze scheiding een belangrijke rol speelde in ons leven. Als ik de hedendaagse metro-cultuur zie op de dansvloer, waarmee iedereen met iedereen danst, jongens met meiden, meiden met meiden en jongens met jongens, geniet ik. De jeugd viert het leven en dat is goed. En mensen die het minder getroffen hebben, een handicap hebben of gebukt gaan onder eigen problemen worden werden, zag ik, net zo gemakkelijk en hartelijk in een groep opgenomen.
Ik heb ook nog wel een poging gewaagd met dansen, maar het was of mijn benen op 33 toeren gingen terwijl de platenspeler 78 toeren platen draaien. Een danser is mijn zoon niet. Na een paar biertjes deed hij wel mee met headbangen en het was leuk te zien hoeveel plezier ze onder elkaar hadden.
Een bruiloft voor de generatie na mij, die me deed realiseren hoe snel het leven voorbij vliegt. Een reden te meer, om het leven te vieren.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten