Weer eens een aanvaring met mijn dochter, die zich niets meer lijkt aan te trekken van mijn huisregels en helemaal niet open staat dingen te bespreken maar tegen me aanschreeuwt en vervolgens het dodelijke zwijgen laat volgen. Ze komt en gaat wanneer ze wil en vandaag betrapte ik me erop dat ik wéér stress op mijn hals haal door dingen voor haar te willen helpen oplossen, terwijl ze dat met een beetje inspanning best zelf zou moeten kunnen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat ze weer gespannen is. Haar arbeidscontract wordt in augustus niet meer verlengd, bij mij wonen gaat binnen afzienbare tijd met goed fatsoen ook niet meer, het zou voor geen van ons beiden goed zijn als ik een twee of driekamer flatje krijg.
Mijn ex maar weer gebeld. Daar is ze opgedoken en ze blijft daar vannacht slapen. Ik weet dus in elk geval dat het wat dat betreft goed is. Die jongen waar ze mee omgaan heeft ook al drie maanden geen werk meer, woont bij zijn moeder en heeft een dochtertje.
Ik zou zo graag zien dat ze volwassener wordt, en kiest door initiatief te nemen om zelfstandig te kunnen zijn, als ook deze "liefde" weer sneuvelt. Zucht. Al met al zat ik vanmiddag weer onnodig in de stress, en daar moet ik sowieso mee ophouden. Wat me zorgen baart is dat ze niets met me deelt, maar evenmin werkt aan haar eigen toekomst. Althans, zo lijkt het.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten