voortgang

Ik weet het, ik ben erg stil. Maar ik ben vooral erg met mijn vader bezig, en ons gezin. Vandaag was hij toen we aankwamen in het ziekenhuis buitengewoon helder, voor ons reden om te praten over de ontstane patstelling. Hij leek het redelijk te begrijpen. We konden het onderwerp ook niet langer meer onbesproken laten, want mijn vader stond op ontploffen. Vandaag was ook het vervolggesprek met de behandelend arts. Ik heb onomwonden pissig gesproken over de vele fouten die in de verzorging hebben plaatsgevonden. En de psychiater, die gisteren heel bot tegen mijn moeder zei, toen die een beroep op hem deed, dat hij er voor de patient en niet voor de famili was, heb ik gediswalificeerd en aangegeven dat we met hem niets meer te maken willen hebben. Verder hebben we gesproken over de voortgang van de behandeling. En daar ga ik niet teveel over zeggen, niet nu. Ondanks zijn goede cognitieve gesteldheid vandaag, hebben we nog eens duidelijk gevraagd wat de consequenties zouden gaan zijn van voortzetting van antibioticakuren telkens als mijn vader weer een nieuwe longontsteking ontwikkelde. De kans is heel groot dat zijn longen onvoldoende in staat zullen zijn op eigen kracht te functioneren. Te revalideren valt hij niet. Wij hebben ons eerdere standpunt verdedigd. En daar laat ik het nu bij. De tijd zal leren wat dat impliceert.