Pa komt naar huis

Na weken van intensieve gesprekken met artsen van allerlei pluimage, is vandaag de kogel door de kerk: mijn vader hoeft niet meer de tussenstap naar een verpleeghuis te maken, maar komt naar huis. Intussen zijn de voorbereidingen daartoe vandaag in gang gezet. De transferverpleegkundige gaat 11 uur per dag intensieve thuiszorg regelen, het diepe uitzuigen van zijn longen zal verder dan niet meer kunnen. Aangezien deze opnieuw achteruit zijn gegaan, en nu ook de werking van zijn blaas en nieren achteruit zijn gegaan, rest weinig anders dan te erkennen dat mijn vader nu in de terminale fase van zijn leven is gekomen, waardoor deze zorg mogelijk wordt. Het betekent ook dat hij morfine gaat krijgen, zodat hij comfortabel is. Ons rest de zware, maar dankbaar aanvaarde taak om het thuis zo gezellig mogelijk te maken, en de sfeer wordt al in die van Kerst gebracht. Misschien nog later deze week zal hij al naar huis komen. Een deel van de zorg zullen we zelf moeten doen, maar we zijn met een heel legertje mensen die hem omringen en met de nodige steun ook voor mijn moeder, zodat dat geen belemmering hoeft te zijn. Bij mij overheerst een gevoel van opluchting, hoe vreselijk is het ook vind om mijn vader nu al te moeten verliezen. Maar zoals we hem vanmiddag aantroffen, behoorlijk vermagerd maar met een gezwollen buik, zwak en zo vreselijk lief en toch nog met pretoogjes, dan kun je hem maar één ding gunnen: rust, en de wetenschap dat hij zich magistraal van zijn verantwoordelijkheden heeft gekweten, dat hij de best denkbare vader is, en de fijnste echtgenoot die je je kunt voorstellen, en dat we hem natuurlijk nog jaren bij ons hadden willen hebben, maar dat dat er nu eenmaal niet meer in zit.

Het kan nog wel een poosje aanlopen voor hij echt komt te overlijden, maar dat dit staat te gebeuren in de komende weken is wel zeker. Werk aan de winkel dus.