Het gaat heel hard achteruit met pa. Vandaag werden we naar het ziekenhuis geroepen rond drie uur in de middag. Het zag er naar uit dat hij elk moment kon komen te overlijden. Dat is tot nu toe, 11 uur 's-avonds, niet gebeurd, maar wel ligt hij nu aan de morfinepomp om hem in de verbeten strijd waarin hij voor zijn leven blijft vechten,comfortabeler te maken. Mijn zussen en moeder blijven vannacht bij hem, ik ga nu een paar uur slaap proberen te pakken. Want het kan haast niet anders dan dat het elk moment afgelopen kan zijn.
Zo vreselijk om zijn gevecht te zien, zijn zoektocht naar lucht, zijn angst. Zijn weigering om zich erbij neer te leggen.
Nog maar even een half glaasje wijn om de slaap een handje te helpen nu ik weer thuis ben aangeland, en nog een van zijn favoriete muziekstukken aan dit berichtje te koppelen, en dan morgen tussen half 8 en 8 uur weer naar Den Haag om mijn zussen af te lossen.
Mijn gevoelens zijn gemengd. Aan de ene kant ben ik opgelucht dat het er bijna opzit, die man moet wel zo vreselijk moe zijn! En zijn hart zo sterk!
Aan de andere kant een gevoel van jammer, dat hij niet nog net naar huis heeft kunnen komen. Alles is thuis in gereedheid gebracht. Hij had het alleen nog maar tot maandag hoeven te redden. Maar ik geloof niet, dat dat er in zit. Ik denk dat het morgen afgelopen is. Wish us luck!
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten