Griep

Hoop ik, want dan weet ik tenminste wat het is. Telkens als ik in een stressy situatie kom, krijg ik wel wat tegenwoordig. Vanavond was een belangrijke kerngroepvergadering van Poz and Proud, maar ik redde het niet. Ik voel me lamlendig, misselijk en koortsig, hoest de longen uit mijn lijf en kan niet denken. Stressbestendigheid nul komma niks. En ik móet snel opknappen, want volgende week moet ik op reis, een belangrijke reis die me moet helpen in het licht van te maken beslissingen over bedrijf, loondienstbaan en opleiding, of parttime beide. Zoals het nu gaat is die 17,31% arbeidsongeschiktheid, die in maart is vastgesteld, nog geen steek verbeterd. De uitnodiging voor het intakegesprek van de opleiding zou ik vandaag uiterlijk gehad moeten hebben, maar is nog niet gekomen. Ik wil nog een keer in de aanval om mijn HCV echt helemaal kwijt te raken en moet misschien nog het ziekenhuis in de komende tijd. Bij de internisten heb ik aangegeven dat nu ik voor een nieuw begin sta, ik de gezondheidserfenissen uit het verleden zo veel mogelijk kwijt wil en met een zo schoon mogelijke lei wil beginnen. Een lichtpuntje: Annelies, mijn dochter, heeft vandaag te horen gekregen dat ze in het ouderlijk huis van haar vriend met haar vriend kan blijven wonen. Tegenkant van de medaille: ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat mijn schoonzoon in spé mentaal veel moeite heeft met het verlies van zijn moeder. Zien wat dat brengen gaat. Ik weet in elk geval wel waar ik mezelf heen ga brengen nu: naar mijn warme bed.