luduvuduh.

Gisterenavond maar eens niet gaan stappen, om te zorgen dat mijn brains de gelegenheid krijgen een beetje tot rust te komen. En maar goed ook, want om een uur om 11 ´s-avonds belde mijn dochter dat ze naar huis wilde komen, omdat haar verkering uit was. En hoewel ik wel eens stiekem zou willen dat dat zou gebeuren, omdat mijn schoonzoon de neiging heeft zich wat teveel door zelfmedelijden mee te laten slepen, was ik blij thuis te zijn om mijn meissie te troosten en haar even een time out te geven. Want die twee hebben het moeilijk. Financieel, en ook vanwege het feit dat mijn schoonzoon´s moeder per dag achteruit gaat en het niet lang meer zal duren tot zij zal overlijden. Daarbij mij nog op zijn dak, hem inpeperend dat hij niets koopt voor het zeggen dat hij het moeilijk heeft, en dat ie zelf op zijn minst echt moet proberen op eigen benen te staan voor iemand hem gaat helpen, dalijk, als dat niet meteen zou blijken te lukken. Mag een vader dat van zijn schoonzoon verlangen nog in deze tijd? Dat hij goed voor mijn dochter zorgt. Ja dus. Dat mag. En zo niet dan toch. En dan heeft ie nog een vader die erg veeleisend is, en mijn dochter die soms ook lekker uit haar slof kan schieten. En hij is van de week aan het werk gegaan in een nieuwe baan. Vind je het ook gek dat de spanning daar een beetje erg oploopt. Toegegeven, en dat heb ik mijn dochter ook gezegd, ik zou liever zijn dat hij wat meer ballen toonde, bij wijze van spreken dan, maar hij heeft zijn hart op de goede plaats. We hebben weer eens ouderwets zitten bomen, samen onder het genot van een wijntje, en vanmorgen hebben ze het weer goed gemaakt. En ik was toch wel opgelucht.

Vandaag hebben we met zijn drietjes gekookt en boodschappen gedaan en nog wat verder bijgepraat. Ik heb ze de banner van poz and proud op de brug laten zien op de gay parade en volgend jaar willen ze mee, als ik ga. Om te laten zien dat ze het helemaal prima vinden dat ze een homo als pa hebben. Hoe dat precies zou moeten weet ik niet, maar ik vond het in elk geval sympathiek.

Mijn hal is helemaal af. Het is voor iemand met twee linker handen als ik erg mooi geworden, en doet een beetje landhuisachtig aan. De komende week komt er weer niet veel van uitrusten, want ik moet nog wat werk inhalen, rekeningen betalen (mijn beroemde inkomensverzekeraar betaalt een beetje later, vanwege de vakantie. Hoe ik dat aan mijn schuldeisers moet verkopen dat ik vakantie heb en wat later betaal, vraagt niemand zich af), een vervolg gesprek met de psychologe van GGZBA in Amsterdam, een ruggeprik in het EMC, het reisje Finland voorbereiden en het daaraan voorafgaande reisje Hamburg voorbereiden. En als klap op de vuurpijl viel eergisterenavond die gerepareerde kies weer uit mijn mond terwijl ik op een zoute griot kauwde, die moet ik dus als de gesmeerde bliksem, en deze keer goed, laten maken. En de motorkap van mijn auto begon te roken toen ik in de versnelling stond te telefoneren aan de kant op de weg met, denk ik, een iets opgekomen koppeling. Het euvel is daarna gelukkig weggebleven. Positief puntje: ik heb niet voor niets hard gewerkt afgelopen maand, en deze week kan ik mijn rekening weer gaan sturen. Zodat alle gedane investeringen weer kunnen worden afbetaald als ik terugkom uit Hamburg en mijn dochter uit de brand kan helpen, zodat ze de stress van hoe ze in Godsnaam het afrijden dat ze eind deze maand mag gaan doen moet betalen even kan vergeten, en zich gewoon kan concentreren op het halen van haar rijbewijs. En dat is maar goed ook, want ze mag op kosten van de zaak gaan leren, in Leidschendam. Mijn oudste zoon en zijn vriendin Vera gaan als een speer samen, kunnen het helemaal vinden. Fijn om te zien. Hij heeft ook vanaf 7 september een nieuwe baan, gaat vracht rijden in Nederland en hoeft dus niet het grootste deel van de tijd meer in het buitenland te rijden. Een regelmatiger leven met een hartstikke leuke, pragmatische vriendin, een van het soort dat hout gaat staan hakken om de barbecue bij mijn ouders aan te maken en een mooi vuur weet te maken (waarmee ze ogenblikkelijk het hart van mijn ietwat pyromanische pa heeft gestolen), een ook, net als mijn zoon, niet let op een onsje meer lichaamsgewicht. Hollands Glorie. Een meid die van wanten weet. Ik hoop een blijvertje. Way to go Lex!