alweer een week voorbij

En geen beste, er kwam niets uit mijn handen. Ik was moe, moe en nog eens moe. Pas gisteren, zaterdag, ging het beter en ben ik nog uitgegaan, om mezelf een beetje op te vrolijken. Een paar mensen van de kerngroep van poz and proud heb ik op de hoogte gesteld van mijn overweging te stoppen met het vrijwilligerswerk, en tot nu toe heeft er nog maar een gereageerd. Hij vindt dat ik eens moet ophouden met hogere eisen te stellen aan mezelf, dan aan anderen. Dus ook als ik van geval tot geval moet beoordelen of ik wel of niet tijd kan maken om een klus op me te nemen, moet ik volgens hem aanblijven als ik dat met mijn geweten in overeenstemming kan krijgen.
En ik vind dat eigenlijk wel, alles overwegende, omdat de hiv vereniging als doelgroep een groep mensen heeft, met kenmerken waar ik zo ongeveer een schoolvoorbeeld van ben. Last van stigma, baanverlies, matige gezondheid, minder stressbestendig, eerder geneigd tot depressies, enzovoorts. Het hoort bij ons en behalve ons inspannen voor deze doelgroep blijft natuurlijk een feit dat we er ook zelf toe behoren, hoe lullig dat ook is. Eigenlijk was ik best blij met zijn reactie, nu maar hopen dat de anderen er ook zo over denken.

Ook in de afweging over een zelfstandig bedrijf winstgevend genoeg maken of toch maar een baan zoeken - ik denk aan werkcoach bij het UWV, daar hebben ze er binnenkort een hoop van nodig met de ontslaggolf die wordt verwacht - lijkt het me beter om mijn kaarten te zetten op werken voor het UWV, met de sociale zekerheid die daar bij hoort en het feit dat een dergelijke baan ook beantwoordt aan mijn sterke sociale drijfveer. Het eigen bedrijf kan ik mogelijk als hobby blijven doen. Zoveel fysiek reizen hoeft het niet te worden, dat hangt er gewoon vanaf hoe je dat organiseert.

Ik heb nog één idee dat ik nog wil bespreken binnenkort, om het gamma dat ik kan aanbieden meer body te geven. Als dat zou lukken zou ik mogelijk ook een vorm van zekerheid kunnen inbouwen. De uitzichtloosheid, die alsmaar voortdurende onzekerheid en het gevoel nergens meer controle over te hebben, die gevoelens hebben me weer wat verlaten en ik zie toch wel degelijk nog steeds kansen.

Vanaf morgen een hoop in te halen wat ik vorige week heb laten liggen, maar ik heb me inmiddels een aardig idee gevormd hoe ik het moet aanpakken, dus ook dat is niet onoverkomelijk.

Net Dirty Dancing zitten kijken. Het blijft een heerlijke film. Waarin niet alleen mijn oude passie voor het dansen weer boven kwam borrelen, maar ik altijd weer word herinnerd aan hoe fout dingen kunnen gaan door verkeerde vooroordelen over elkaar te hebben.

En volgende week gaat er nog iets spelen: willen we nog iets gaan doen aan Jaco's verjaardag met de naaste familie, of aan zijn sterfdag, die allebei in oktober vallen. Annelies maakt zich hard voor het organiseren van een sportieve aktiviteit, gecombineerd met het kijken van foto's en video die ze verzamelt, een hapje en een drankje.

En volgende week gaat er nog iets spelen: gesprekken met mijn toenmalige Psychologe van GGZBA, waar ik in de fase voorafgaand aan Jaco's dood heel veel aan heb gehad.
Ik kijk er echt naar uit. Een ruggesteuntje, een uitlaatklep voor mijn intiemste gevoelens, iemand die mijn situatie van de laatste 8, 9 jaar goed kent. Die me hopelijk kan helpen de kwaadheid die me overrompelde de laatste weken te doorbreken en me kan helpen mijn overwegingen ten aanzien van te maken keuzes te ontwarren.
Geestelijke Gezondheidszorg, een van de punten waar Poz and Proud zich overigens sterk voor maakt, is nog steeds een ondergeschoven kindje. Goede geestelijke gezondheidszorg en echte betrokkenheid is essentieel om te komen tot een nieuw level van een zo goed mogelijke integrale gezondheid, zeker ook op langere termijn. Daarvan ben ik rotsvast overtuigd. Poz and Proud zet dit punt ook telkens weer op de agenda m.b.t. planning en organisatie van behandelaars en sociale hulpverlening. En zelfs bij Minister Ab Klink van volksgezondheid persoonlijk, tijdens een informele kennismaking waarvoor de groep ruim een half uur de tijd kreeg. Ik voel me zelf de laatste tijd dan wel heel poz en weinig proud, maar wèl ben ik trots op de groep Poz and Proud die er steeds weer blijk van geeft een verschil te maken in de aanpak van stigma, preventie, behandeling en hulpverlening van en informatie naar mensen met hiv of hen, die niet weten of ze het hebben. Een positief verschil. Lid zijn van de kerngroep van Poz and Proud is soms confronterend, omdat je veel narigheid meekrijgt, en deja vu's beleeft. Maar het brengt me ook heel veel.