Down

Gisteren is Annelies geslaagd voor haar rijexamen. Toen ik 's-avonds een taart kwam brengen zat de dokter er. Haar schoonmoeder heeft nog maar weken te leven, de morfinepomp werd besproken. Ik had erg last van een déja vu.

De begrafenis van mijn goede kennis René zat ook nog in mijn geheugen gegrifd. Van het balkon gestort bij het planten water geven. De hele dag in Belgie rondgereden om uiteindelijk maar één van de twee geplande afspraken na te kunnen komen. Verder in de file gestaan en het zweet gutste in mijn overhemd die middag. Bij het uitstappen moest ik meerdere malen minuten lang op mijn tellen passen, omdat duizeligheid mij dreigde tegen de vlakte te laten zakken. De vervanger van mijn werkcoach had weer niet teruggebeld.

Al met al voelde ik me versleten, oud en moe. 's-avonds schreef ik Leo en Ton een mailtje dat ik serieus overweeg om mijn vrijwilligerswerk bij Poz and Proud op te geven. Ik voelde me vandaag erg poz en weinig proud, of het moet op mijn dochter geweest zijn. Misschien is het beter om afstand te nemen, niet de hele tijd met ellende bezig te zijn, mijn energie te bewaren om met meer succes aan de bak te komen en meer tijd te steken in ontspanning en genieten.

Ik heb nog niet definitief besloten, en zou het ook aan de ene kant erg jammer en moeilijk vinden om te stoppen, maar aan de andere kant kan ik al tijden niet een evenredig deel van de inspanningen leveren in de kerngroep en voel me daar niet happy bij. Zucht. Wat is nu wijsheid? Wie het weet mag het zeggen. In elk geval moet je bij dit soort dingen niet over een nacht ijs gaan, heb ik geleerd.