dromen... de boodschap van de hoop

zag je die traan? Jan Marijnissen liet dit fragment op televisie zien in een talkshow. Prachtig.

Intussen gaat het allemaal niet zo lekker. Mijn moeder kan haar arm niet gebruiken, en had veel pijn tot gisteren. Vandaag ging het voor het eerst wat beter na de operatie. Mijn vader vergeet van alles, en alles is nu voor hen samen een zware opgave. Gelukkig wonen wij, haar kinderen, allemaal in de buurt en vele handen verlichten het werk, maar het is wel duidelijk dat ook los van het incident van de gebroken arm mijn ouders zullen moeten leren accepteren dat hun wereldje kleiner wordt, dat ze kwetsbaar geworden zijn, en dat ze hulp zullen moeten accepteren. En dat is heel moeilijk, als je samen na zoveel jaren altijd gewend bent geweest samen alles te rooien, veel van de wereld te hebben gezien, en een steun en toeverlaat bent geweest, alsook een gastvrij en gezellig stel met een open houding ten opzichte van het leven en een liberale inslag, om te accepteren.

Stress is uit den boze geworden, hulp nodig, kleiner gaan leven zal de nodige rust geven, hopelijk. Hopelijk. Ook daarom even dit fragment van Horowitz, geboren in 1903 in de Oekraine, in 1928 tijdens een tournee amerikaans staatsburger geworden, en als een held onder Gorbatjov uitgenodigd om in het Tjaicovsky theater in Moskou deze performance te geven van het muziekstuk Traumerai van Robert Schumann.

Als er akseptatie is, is er hoop. En als er hoop is, ontstaat er nieuwe dynamiek, een nieuwe rust, een nieuw evenwicht. Laat dat alsjeblieft ook voor mijn ouders op gaan.