Who am I fooling?

Woensdagavond voor Hemelvaart. Jarenlang, zelf nog voor ik met Sil in het huwelijksbootje stapte, was dat een vrolijke bedoeling. We organiseerden ons jaarlijkse hemelvaarttournooi op de korfbalclub. Van heinde en verre kwamen ploegen op ons veld kamperen en dronken we bier, dansten en hadden plezier in onze kantine. Ons tournooi was beroemd en hoewel de korfbalclub nu nog maar uit een, en dan ook nog incompleeet team bestaat, is het dat nog steeds. Een tweehonderd meter van hier is het feest, Mijn broer is daar en mijn schoonzus, misschien ook mijn jongste zus en haar man, mijn zoon en mijn schoondochter gingen er naar toe. En ik, ik zit weer alleen thuis. Te bezuinigen. De laatste maanden zat ik krap, maar gelukkig heb ik in mei nu al een behoorlijk bedragje verdiend bij een van mijn opdrachtgevers, voor wie ik de nieuwe website heb betaald en een nieuwe spaanse distributeur aan het openen ben, en het afhandelen van een aantal export aanvragen. En gelukkig verwacht ik na dit weekend te beschikken over mijn vakantiegeld, zodat ik in een keer de achterstand in betalingen weer weg kan werken. Maar leuk is anders.

Vanavond belde Sil, mijn ex. Ze heeft nu toch kunnen regelen dat iemand, mèt de nodige materialen, mijn terrasoverkapping komt neerzetten komende week. Een behoorlijk lichtpuntje, want ik zou zelf tot half juli nauwelijks tijd hebben en ook daarna met mijn handen in mijn haar zitten hoe ik dat technisch moest aanpakken. Maar waarom het vooral een lichtpuntje is, is dat ik daarmee een stukje erkenning van haar krijg en ze zich aan haar afspraak wil houden. Dat voelt gewoon prettiger. En zo komt de zomer toch van lieverlee, ondanks de vele koude regenachtige dagen die we weer doormaken, in meer dan één opzicht weer wat dichterbij. Even door de zure appel heenbijten nog maar dus. Misschien ga ik toch nog wel even iets leuks doen in het weekend dat voor ons ligt. Zoveel gelegenheid is er niet. Dus moet je pakken wat je pakken kan. Toch?

De afgelopen drie weken zijn er twee leeftijdgenoten van de korfbalclub die nu haar feestelijke tournooi heeft overleden. Weer twee mensen overleefd. Het wordt tijd voor een nieuwe, leuke periode. Die laat nog even op zich wachten. Maar dat zal niet zo lang meer duren. Ik wil weer meer plezier. En minder getob, voor ik in een zuurpruim verander. Vergeleken met wat ik al doorgemaakt heb de laatste jaren, zijn de minder leuke dingen van de laatste paar weken totaal onbelangrijk. Als je naar het grote plaatje kijkt, zie je langzamerhand de zon weer wat vaker schijnen en zie je de temperatuurcurve ook in figuurlijke zin weer wat oplopen.