Dodenherdenking

Hoi Jaak,

Vandaag is het al weer anderhalf jaar geleden dat we je naar je laatst rustplek hebben gebracht. Geen uur gaat er nog steeds voorbij of ik denk aan je. Als ik een tennisbal zie, langs het Dijkvogels veld rijd, mensen bemiddel voor een baan in de thuiszorg, toen ik aan de MRI scanner lag waar je zo'n bloedhekel aan had, als ik Leiden voorbij rijd naar Amsterdam, ga maar door en door en door en door. Ik zei toen dat in niet alleen aan je zou blijven denken, maar dat je voor altijd een deel van mezelf zou zijn en blijven. En dat is ook zo geworden.

Vandaag rouwen we om de doden die in de oorlog of vredesmissies zijn gevallen, of aan uitputting zijn gestorven. Op TV zie je de kranslegging op de Waalsdorpervlakte en bij het Paleis op de Dam. Een krans leggen bij je hoeft niet, rouwen hoeft niet. Ik weet dat jij wist dat we onze vrijheid heel bewust moeten vieren, die moeten blijven bevechten, en dat je pas vrij bent als je anderen hun vrijheid gunt.

Ik kom morgen even langs, de dag dat we de vrijheid vieren. Als je het goed vindt. Dan kom ik een vrolijk bloemetje bij je neerzetten, niet in de vorm van een krans maar pronkend in een vaas. Een ode aan vrijheid, tolerantie en het besef dat we allemaal maar gewoon mensen zijn en dat dat ook okay is. Een ode Sjakie, aan jou.

Ik mis je, soms een beetje, soms heel erg. Maar als ik dat gemis voel, of mijn kwaadheid voel opkomen, denk ik aan de boodschap die je zeker in de laatste maanden van je leven zo duidelijk kon uitdragen. Dat helpt, want dan weet ik weer, dat het de moeite waard is om die boodschap, die we samen deelden, met kracht te blijven uitdragen.

Pa.