lekker bezig

Het  manuscript voor mijn autobiografie is denk ik in een dag of veertien klaar. Ongelooflijk, in ruim drie maanden een ca. 300 pagina's dik boek schrijven, laten redigeren, gedeeltelijk herschrijven en dan ook no lobbyen om een uitgever te interesseren. De reacties van de paar mensen die ik het - deels, want het is nog niet af en de climax zit aan het eind - heb laten lezen zijn bemoedigend positief.

Deze foto is afkomstig van het blog van een goede kennis van me, heel wat meer uitgesproken activistisch en met gevoel voor kunst en cultuur dan ik: www. queerlog .nl/ en geeft zonder verdere nodige woorden weer dat wat ik voel over het instituut kerk en  het walgelijke misbruik van mensen met als dekmantel de zogenaamde liefde voor God. Bullshit. Als die al bestaat, dan is God alles wat voortkomt uit liefde, niet uit dwang. Juist omdat de Kerk, de zogenaamde brenger van God's boodschap van liefde, dit misbruikt, maakt dit alles zo walgelijk, ziek. Maar goed, de een is goed in vertellen in beelden, de ander in woord. Ik probeer te schetsen hoe misdadig opgelegde vervalsde domatiek is, en hoe je daar juist in deze tijd, waarin we van buiten opgelegde leefregels neigen minder te accepteren maar nog niet voldoende tolerantie bestaat om anders te denken, tussen de wal en het schip kunt raken.

Intussen zijn we ook van de koude winter af. Het voorjaar laat zich met temperaturen in maart van rond de twintig graden ongekend gelden dus daar geniet ik ook van. Net een weekendje weg achter de rug en weer eens geconfronteerd met mijn fysieke beperkingen. Wilde een bal terugspelen naar een stel voetballende jongens maar in plaats daarvan ging ik op de bal staan en viel met mijn voorhoofd op straat. Flinke schaafwond, even blackout, bezorgde omstanders die al ambulances wilden laten aanrukken. Maar het viel allemaal  erg mee. Gelukkig.

Zo eind april wil ik een beperkt aantal manuscripten laten lezen door mensen die geinteresseerd zijn, en hun feedback krijgen. Mocht je dat willen, laat het me even weten, okay?
hopindep@gmail.com

Schorer Stichting Failliet

Een duidelijk bewijs van korte termijn politiek. Subsidiekraan dicht, geen preventie meer. Ook al was Schorer volgens onze visie veel te veel gericht op preventie door condoom gebruik, vind ik toch dat nu men er ook niet in is geslaagd op te gaan in het Aidsfonds, een ernstig verlies is geleden in de stirijd tegen hiv, taboes en stimga.

Ik ben een aantal keren voor de bezielde mensen van de Schorer Stichting vrijwillier geweest, en ik denk dat het bestaan ervan een verschil heeft gemaakt.Geen  preventie is altijd slechter dan niet voldoende werkende preventie.

De bezuinigingen van rijk en gemeente veegden Schorer van de kaart. Ik voorzie een toenemend risicovol seksueel gedrag onder homomannen, waarop de Schorer zich specifiek richtte. Dat betekent honderden tot duizenden extra infecties van homomannen met het hiv virus. Wat vele malen meer gaat kosten, vanaf de middllange termijn van vijf jaar na nu,  dan de besparinen opleveren.

We kunnen niet anders dan ons met hand en tand verzetten tegen maatregelen die huidige politici nemen, want over vijf jaar is er iemand anders in de politiek die de rekening gepresenteerd krijgt: groei in besmettingen, nalatigheid in testen, verlies van kwaliteit van leven van duizenden mensen, psychische drama's en veel extra kosten aan medische en psychische behandelingen. Tel uit je winst. Godverdomme.

Quote Poz and Proud Blog:

Homo’s in en buiten Amsterdam verliezen een instituut.

Schorer is failliet. Het Nederlands instituut voor homoseksualiteit, gezondheid en welzijn vroeg vorige week woensdag faillissement aan, vandaag is het uitgesproken. De Raad van Toezicht heeft dat vandaag laten weten. De teruglopende subsidie heeft de stichting de das omgedaan.

Per 1 januari viel de subsidie van de gemeente Amsterdam voor buddyzorg weg. Daardoor is een gat van ruim 350.000 euro in de exploitatie voor dit jaar ontstaan. Daarnaast schroeft het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu met ingang van volgend jaar de subsidie voor preventie terug met ruim 650.000 euro.
Schorer heeft nog geprobeerd om samen te gaan met SOA Aids Nederland, maar dat is niet gelukt. Ook het onderbrengen van programma’s bij collega-instituten heeft niet tot resultaat geleid. Bij Schorer werken ongeveer 35 mensen. Er is geen geld voor een sociaal plan.

He has a point here. A lesson in homosexal joy. Boy, am I glad to live in a liberate country, Holland

Van het Poz and proud blog:

mrt 12

Maandag Mandag

Door pozandproud

Geen reacties

seksualiteit

Davey Wavey vindt dat iedere top ooit een keer de geneugten van het geneukt worden moet ondervinden. 

...

mrt 11

Emo’s slachtoffer moslimintolerantie

Door pozandproud

Geen reacties

Algemeen, homorechten, human interest, politiek

Tientallen jongeren zijn in de afgelopen weken in Bagdad vermoord vanwge hun uiterlijk en (vermoedelijke) homoseksuele aard.

Jongens met lang haar, kettingen en tatoeages: het is een manier waarop de jonge generatie zich openlijk distantieert van de heersende moslimdominantie in Irak. Maar dat roept bij anderen juist agressie op.

Er werd met geweld op het vreedzame protest van de jongens gereageerd, vooral in de streng islamitische wijk van Bagdad, Sadr City. Emo’s, meestal jongens, zijn met bakstenen op hun hoofd op straat dood geslagen omdat hun rituelen “duivels” zouden zijn. ‘Emo’ staat voor emotioneel.

Betrouwbare cijfers over het aantal slachtoffers zijn er nog niet, maar het aantal ligt tussen de 30 en 90. Bijna allemaal in Bagdad en enkelen in door de sjiieten gedomineerde steden als Najaf, Kut, Naseriya en Babylon.

Het verschrikkelijke fenomeen laat zien hoe de Irakese samenleving geterroriseerd wordt door dominante moslimgroeperingen. Klachten over de zichtbare emo’s in het straatbeeld van Bagdad leidde er op 13 februari toe dat het ministerie van Binnenlandse Zaken een verklaring uitgaf over het excentrieke gedrag van de jeugd. Het fenomeen moest “zo snel mogelijk” gestopt worden, aldus de verklaring.

Dat bleek een vrijbrief voor geweld te zijn. De politie haalde winkels leeg en onderwijzers werden opgeroepen om de ‘emo’ kinderen op “het juiste pad” te brengen. Dat was niet aan dovemansoren gericht. De radicalere sjiiet Moqtada al Sadr, leider van de grote Sadr partij, eiste een wettelijk verbod van deze “idiote maniakken” die het straatbeeld verstoren.

De betreffende kinderen zijn daardoor hun leven niet zeker. Zij lopen op straat groot risico om geslagen en verminkt te worden. De groep Mujahedeen heeft een lijst met namen van jongeren gepubliceerd die 4 dagen de tijd krijgen om te stoppen met hun gedrag.

Het Arabische taalgebruik verraadt ook homohaat onder deze groeperingen. Ze spreken de jeugd aan als “Jerawy”, wat zoiets als puppies betekent, een slangwoord in Bagdad voor homoseksuele jongeren.

Of de ‘emo’ jongens daadwerkelijk homo zijn, heeft niemand ze gevraagd. Feit is dat zij door de dominanter wordende islamitische cultuur hun lange haar laten afknippen, minder openbaar feesten, zich niet langer uitbundig kleden, bijtijds naar huis gaan en geen strakke kleding of sieraden meer dragen. Oftewel teruggaan in de kast.

Vandaag is in het nieuws dat Koninginnedag zonder aanpassingen in het programma gewoon door zal gaan. Hoe moeilijk dat voor de Oranjes met zijn: het is wat mij betreft de enige juiste beslissing. Want allemaal krijgen we ons deel van rouw over verlies van geliefden en beperkingen door ziekten en allemaal moeten we ons realiseren dat vroeger of later dit soort dingen gebeurt. Het hoort bij het leven. En het is niet alleen fijn, maar ook nódig om dat leven te blijven genieten, al ziet het er soms hopeloos uit. Eens zal de zon weer doorbreken, maar zelfs als je dat niet meer mee zult maken omdat je laatste dag gekomen is, is het goed als je die laatste dag nog hebt kunnen genieten. We moeten het leven  nemen zoals het komt. Voor en tegenspoed omarmen. Voorspoed omdat die vreugde en energie brengt, tegenslag omdat we daar veel van kunnen leren.

Ons Koningshuis maakt met het nieuws van vandaag een belangrijk statement. Wij kunnen ons verliezen in  verdriet, maar daar zouden we helemaal niets mee opschieten. We bidden om een wonder, dat we onze vader, echtgenoot, broer, zwager, zoon en oom terugkrijgen. Maar hij zal hoe dan ook altijd bij ons zijn, in onze harten zitten, ons inspireren, niets ter wereld kan dat van ons afnemen.

Zo denk ik ook aan Jaco, mijn jongste zoon. Hij is maar kort bij ons geweest, maar voor eeuwig in mijn hart gegrifd. Zijn positieve levenshouding, zijn humor tot de laatste ademtocht, zijn nog zuivere relatie met zijn vriendin, zijn sportiviteit, zijn inspiratie, zijn innerlijke balans, zijn zelfvertrouwen en de manier waarop hij anderen kon motiveren voorbij te gaan aan wat ze voor mogelijk hadden gehouden, waarmee hij bijvoorbeeld een groot verschil maakte in de mindsetting van de verstandelijk gehandicapten die hij training gaf, een team dat twee keer de afgelopen drie   jaar landskampioen is geworden.. Ik rouw niet meer omdat ik hem niet meer heb. Ik ben dankbaar tot op het bot dat hij in mijn leven is geweest, voor hoe hij mij heeft geïnspireerd niet te kijken naar mijn beperkingen, maar naar mijn mogelijkheden. Het kettinkje dat ik van hem kreeg hangt niet meer om mijn  nek. Ik ben hem niet. Het hangt aan de muur bij zijn foto, waarop hij een rustgevende glimlach op zijn gezicht heeft staan, totaal ontspannen, tevreden, enkele weken gemaakt voor zijn dood. Dat ik het kettinkje heb afgedaan is omdat ik niet meer rouw, dat het nu bij die foto hangt herinnert me elke dag aan het belang, altijd positief te blijven en te geloven in nieuwe perspectieven in de toekomst. Elke dag die ons gegeven wordt, hoe miserabel ook, is het waard geleefd te worden, ja,ook bij tegenslag gevierd te worden.