Mijn broertje 50

Een geweldig feest, gevierd op de korfbalvereniging waar ik vroeger lid van was en training heb gegeven. Fantastisch om te zien hoe de kinderen die ik daar training gaf, nu gezellige mensen zijn, volwassenen, vaak ook met al grotere kinderen. Een meisje, toen nog in de mini's- een jaar of zes - studeerde vrijdag af als fysiotherapeute, vertelde haar trotse moeder. Maar Jezus, dat kind was de leader of de band en stond daar een show weg te geven waar de X-factor kandidaten het nog knap moeilijk mee zouden hebben. Het rockte de pan uit. En wij dus ook. Het doet je beseffen hoe de tijd vliegt, en ook hoe snel de generatie ouderen in onze familie de laatste tijd erg uitdunt. Mijn oom en tante waren er, met mijn nicht Mariëlle. Em de zus van mijn moeder. Het was heerlijk. Lekker gedanst en gek gedaan, en je voelt de onvoorwaardelijke geborgenheid van onze familie. Er is geen speld tussen ons te krijgen. We kunnen met elkaar lezen en schrijven, en dat werd door de andere aanwezigen - mijn broer vierde zijn verjaardag samen met drie vrienden die ook 50 werden - herkend. Trouwens, mijn zus werd met het verstandelijk gehandicapten team van de korfbal vereniging - waarmee ze met Jaco, mijn overleden zoon had getraind - in de stromende regen vandaag opnieuw het nationaal kampioenschap gewonnen, en mijn twee neven zijn geslaagd. Een in de techniek, met al een baan in het vooruitzicht na de zomervakantie op zijn laatste stage adres, en een op HBO niveau, met nu nog een specialisatie te gaan in SPW waarvoor hij al een leer-werk traject heeft geregeld. Hij heeft een scriptie geschreven over hiv, met een beetje hulp van mij. De laatste maanden heeft hij fantastisch gewerkt op een zorgboerderij voor geriatrische patiénten. Ik ben wat trots op ze. Ook op mijn andere neef die moeilijker leert en een stageplek heeft in de beveiliging. Tijdens zijn examen sloeg hij dicht maar heeft toch in elk geval één vak positief afgesloten, zodat hij zich nu kan focussen op de andere drie vakken waar hij nog een half jaar tijd voor heeft.

In onze familie zijn we allemaal heel anders. Maar één ding is bij ons allemaal gelijk:
genieten van het leven, en geven wat je kunt. Mooi toch, niet?

Ik voelde me goed en energiek. Veel beter dan op de bruiloft van mijn zoon, jammergenoeg. Maar ik heb lekker de beesten uitgehangen. En het was heerlijk. Niet in de laatste plaats, omdat je weet dat wat er ook gebeuren mag, de familie er voor elkaar zal zijn. Ik heb er van genoten.