voortgang

De buikpijn bij mijn dochter blijft, alle testen wijzen nergens op. Op de echo is niets te zien en ook het bloedonderzoek geeft geen uitsluitsel.

Ik schilder me scheel, al die kleine k...randjes is een gepriegel tot en met en het weer helpt ook niet mee, maar vanaf het weekend wordt het weer beter en kom ik aan het aflakken toe. Daarna nog wat ziekenhuisperikelen, heb gisteren een MRI gehad en ben begonnen mijn boek te schrijven. Maar jee, ik schrik van mezelf als ik het lees. Ik geloof nooit dat ik het als mijn verhaal op durf te schrijven en nog tijdens mijn leven te publiceren. Ik voel er veel voor om het in romanvorm te gieten, maar weet nog niet wat het gaat worden. Punt is ook dat ik dingen in mezelf heb leren aksepteren in een hele lange periode van tijd, heel geleidelijk. Als ik mijn eigen verhaal zou opschrijven wordt het een shock voor de lezer. Dat is niet het doel van het boek. Het doel is het belang te laten zien van zelfacceptatie, ook van mannen die in een hetero relatie gevangen zitten. Dat zelfacceptatie de weg vrijmaakt voor een hernieuwde mentale balans. Hoe je het kunt gebruiken om van zelf-stigmatisering af te komen.Hoe moeilijk ook, hoeveel beren op de weg je ook ziet, er is maar één manier om jezelf te bevrijden: zelfacceptatie. Die leidt tot zelfbehoud en het kunnen houden van jezelf, wat er vroeger ook mag zijn gebeurd. Die boodschap moet wèl goed overkomen. Dat wordt nog wat.

Vandaag kwam er ook een publicatie dat het draagvlak voor hiv op de werkvloer nog zwaar te wensen over laat. Iets dat direct bijdraagt aan mentale onbalans voor hen die ermee zijn geconfronteerd, zoals ik. De cijfers zijn volstrekt onacceptabel.

Verder gisteren nog een MRI gehad in het Daniël den Hoed, dat bekend staat als een vooraanstaand kanker behandelcentrum in het land, maar tegenwoordig valt onder het EMC en daardoor ook wordt gebruikt van het maken van MRI's. Confronterend blijft het, even de uitslag afwachten maar. Die komt op 27 juli. Ik hoop dan ook meer nieuws te hebben over het weer inzetten van een aanval op de HCV infectie.

Feit is dat ik me na mijn shock en spoedopname begin april in het EMC nog steeds behoorlijk goed voel. Beter dan de laatste jaren het geval is geweest. Ik ben voorlopig nog niet van plan er tussenuit te knijpen. Veel te veel nog te doen!

Vanavond mijn dochter mee uit eten genomen. Zij wil het boek beslist lezen met het verhaal zo als het is, maar het lijkt me echt beter van niet.