T was effe stil. Op de avond van 6 april werd ik voor het eerst onwel, schampte met mijn auto de vangrail en weet eigenlijk nauwelijks nog hoe ik thuisgekomen ben. Mijn dochter, die de volgende dag rond half 1 s-middags thuis kwam, vond me nadat ik blijkbaar iets van twee liter bloed verloren had. Uit de spataderen veroorzaakt door levercirrose. Ik werd met ambulance afgevoerd naar spoedeisende hulp van het EMC, waar ik in no time werd gestabiliseerd en kort op elkaar twee operaties kreeg, waarvan een revolutionair nieuw, een permanente oplossing d.m.v. het aanleggen van een nieuwe bloedbaan tussen de cirrose en het hart, waardoor spataderen tot het verleden zullen behoren. Nog wat gammelig was ik woensdag weer thuis, en die gammeligheid is nog niet voorbij. Maar ik ben er nog, en ik ben me kapot geschrokken.
Hoe nu verder, that is the question. Ik laat het er nu even bij en zal daarover de komende dagen wat meer schrijven. Eerst maar eens wat zuurstof in mijn longen tanken.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten