Herboren...

Het is echt ongelooflijk, maar ik voel me beter dan de tijd die ik me kan heugen. Beter dan vorige zomer, en de hele periode daar na. Ik heb weer energie, mijn stemming is ondanks alles wat er verder nog gebeurde de laatste tijd en het vermoeden over wat voor ellende er nog voor me ligt weer goed. Mijn urine heeft weer een gezond kleurtje, mijn gezicht trouwens ook van het voortdurende buiten zijn. Lekker tuinieren en in huis schoon schip aan het maken. Af en toe even genieten van de zon en een fietstochtje langs en door ons heerlijke dorp. Mijn zoon heeft mijn auto even in gebruik, volgende week ga ik die inleveren. Ik rij alleen nog maar als het strikt noodzakelijk is, en dan is er altijd wel een auto in de buurt die ik kan gebruiken, lenen of huren. Ik slaap weer in mijn oude, ruime slaapkamer en ik slaap opperbest.
Ik ben puin aan het ruimen en alles wat mijn kinderen of ik niet gebruiken gaat naar het groot vuil. Mijn pompeuze bankstel ga ik komend weekend inruilen voor twee kleine bankjes, of wat lekkere niet te grote stoelen. Ik rook al twaalf dagen niet meer, heb weer trek in mijn eten en kook vers. Het is niet te geloven zo kort nadat ik er bijna niet meer was geweest.

Ik ben er alleen nog niet. Verre van dat. Maar al morgen heb ik mijn eerste afspraak in het ziekenhuis, en vanuit de verschillende disciplines zal ik er alles aan doen samen met mijn artsen om mijn gezondheid zoveel mogelijk te bevorderen met een goede kwaliteit van leven. Het gebeurde zou best eens aanleiding kunnen zijn om de strategie m.b.t. de behandeling en monitoring van mijn kwalen bij te stellen.

En woensdag komt er iemand van CIZ kijken of ik een paar uurtjes per week een werkster kan krijgen. Alles is nu schoon en moet dat blijven en verder worden, om de kansen op een succesvolle verkoop van het huis te bevorderen. Een beetje hulp is daarbij meer dan welkom. Ook een persoonsalarmsysteem heb ik besteld. Je weet immers maar nooit. Gisterenavond ben ik begonnen allerlei opgeschreven notities, dagboeken, brieven, blogs en columns te verzamelen. Ik wil dat boek echt gaan schrijven, zelfs als het alleen door mijn familie en misschien vrienden gelezen wordt. Het enige probleem is dat ik bij God niet weet waar ik moet beginnen. Wat moet de ingang worden? Hiv en coïnfecties, hoe er mee te dealen? Huwelijksproblemen in relatie met homoseksualiteit van een van de partners? Mijn reizen? Het verlies van een kind? Het al of niet parkeren van emoties? Coming out? Werk gerelateerde problemen?
Zingeving en spiritualiteit, meditatie en levenshouding als sleutel om fier in het leven te kunnen blijven staan, dicht bij de kern van je zelf, je ziel?

Ik moet eerst weer gaan lezen, of her-lezen wat ik al gelezen heb. De dingen zijn nog te onduidelijk op bepaalde vlakken. Hoe heeft bijvoorbeeld kunnen gebeuren met me wat er gebeurde, terwijl ik er nota bene in geschoold ben om andere mensen hun doelen te helpen halen, met tegenslag om te gaan, van zichzelf te houden? Waarom zouden voor mij andere normen moeten gelden? Daar moet ik echt eens goed over nadenken. Het antwoord is rationeel gezien natuurlijk dat voor mij geen andere normen zouden moeten gelden dan voor anderen. Wat belemmert me dan zo dingen te nemen zoals ze zijn. Mezelf te nemen zoals ik ben? Stof tot nadenken genoeg.

Nu maar afwachten waar de bank mee komt als reactie op mijn noodkreet dat ik mijn huis binnen afzienbare tijd niet meer betalen kan. Dan kan ik wat was afsluiten, en dóór, hoe dan ook. En nu ga ik lekker op de bank hangen, met lavendel geurende kaarsen aan. Genieten van de rust. Weltrusten.