Ma. Stond er in het schermpje van mijn mobieltje dat begon te rinkelen om half vijf in de ochtend. Jezus, dacht ik, dat kan niet veel goeds betekenen. "Wat is er?" vroeg ik geschrokken met de deur in huis vallend. Mijn vader bleek in hun vakantiehuisje van de trap te zijn gevallen, daarbij met zijn hoofd een balk rakend. Met een enorm kabaal kwam hij op de vloer van de benedenverdieping terecht, en mijn moeder trof hem aan in een plas bloed. Mijn vader was even buiten bewustzijn, kwam toen weer bij en zei: "Rietje, ik heb zo'n pijn, ik geloof dat ik dood ga. Ik hou van je". Mijn moeder die in het grijze verleden wel eens een EHBO cursus had gevolgd weigerde zijn hoofd te verleggen, belde onmiddellijk 112, gooide een deken over zijn benen en zei hem: "niet opgeven Japie, we gaan samen vechten! 10 minuten later stond er een ambulance voor de bungalow en werd mijn vader naar een ziekenhuis vervoerd, waar een team van artsen voor zijn leven vochten. Hij had een gapende hoofdwond waaruit meer dan een liter bloed was gestroomd, hij werd in de ambulance en het ziekenhuis tot vier keer toe gereanimeerd, De hoofdwond werd gehecht, Hij had een schedelbasis en schouder fractuur, drie nekwervels gebroken, zijn rug en ribben op meerdere plaatsen gebroken, een kneuzing van zijn hart, twee klaplongen, en een borstbeen dat versplinterd was met mogelijk splinters in zijn ruggenmerg. Toen dat was gestabiliseerd - en eigenlijk was dat al een wonder op zich als je bedenkt dat hij ook nierproblemen heeft, suikerziekte, problemen met zijn korte termijn geheugen, zijn oriëntatie vermogen en een slecht beheersbare hoge bloeddruk - kwamen wij, hun vier kinderen in het ziekenhuis aan. Twee uur later werd hij met een vrachtwagen omgebouwd tot intensive care operatiekamer op wielen naar een neuro traumacentrum in Tilburg gebracht. Onduidelijk is nog of er hersenletsel is veroorzaakt en het lijkt er op dat hij een dwarslaesie heeft.
Dit is het worst case scenario dat ik niet had kunnen bedenken. Pa, een self-made man, die vanaf zijn vroege jeugd tot op de dag van gisteren zijn leven volledig controleerde, moet op zijn zevenenzeventigste gaan leren een lot waarvoor hij niet koos te dragen. Afzien van reanimatie kan niet langer. Het lijkt erop dat hij zal leven - en hoeveel liefde er ook is - het zal pijn doen, letterlijk en figuurlijk. Mijn moeder, stijf van de adrealine, zei: "soms moet je je verstand op nul zetten, alles opzij zetten en vechten" en toen mijn vader twee dagen later bij kennis kwam en met oneindige liefde naar mijn moeder keek - het lijkt wel of de gezichtsexpressie en de communicatie die daarvan afstraalt als iemand niet kan spreken - wist ik dat het zo goed was. Ik ben trots op ze en huil.
Wij kunnen er alleen maar voor ze zijn. Zij zullen moeten blijven kiezen, of ze willen of niet. Zo werkt het in het leven: er het beste van maken, of zich verliezen in zelfmedelijden en bitterheid. En toen ik mijn vader weer met ondeugende lichtjes in zijn ogen naar ons zag kijken, ondanks alles, wist ik dat ze vast van plan zijn, mijn pa en ma, om er het beste te van maken. Ondanks alle pijn, ondanks het feit dat hij mogelijk nooit meer zijn benen zal kunnen gebruiken. Samen, vanuit een oneindige liefde voor elkaar. Echte liefde bestaat, ik weet het zeker. En ik mag die in mijn directe omgeving meebeleven.
Alle narigheid valt daarbij in het niet.
Het leven met liefde is, hoe pijn die ook kan doen en in de wetenschap dat mijn ouders zwaar op de proef zullen worden gesteld, een van de grootste krachten in het leven. Ik kan niet anders dan ontroerd en trots zijn. Met mijn zussen en broer, en onze kinderen zoveel mogelijk zon in hun leven laten schijnen. Dat van liefde stralende gezicht van mijn vader, ik zal die nooit vergeten, wat er ook verder gebeurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten