Mijn broertje 50

Een geweldig feest, gevierd op de korfbalvereniging waar ik vroeger lid van was en training heb gegeven. Fantastisch om te zien hoe de kinderen die ik daar training gaf, nu gezellige mensen zijn, volwassenen, vaak ook met al grotere kinderen. Een meisje, toen nog in de mini's- een jaar of zes - studeerde vrijdag af als fysiotherapeute, vertelde haar trotse moeder. Maar Jezus, dat kind was de leader of de band en stond daar een show weg te geven waar de X-factor kandidaten het nog knap moeilijk mee zouden hebben. Het rockte de pan uit. En wij dus ook. Het doet je beseffen hoe de tijd vliegt, en ook hoe snel de generatie ouderen in onze familie de laatste tijd erg uitdunt. Mijn oom en tante waren er, met mijn nicht Mariëlle. Em de zus van mijn moeder. Het was heerlijk. Lekker gedanst en gek gedaan, en je voelt de onvoorwaardelijke geborgenheid van onze familie. Er is geen speld tussen ons te krijgen. We kunnen met elkaar lezen en schrijven, en dat werd door de andere aanwezigen - mijn broer vierde zijn verjaardag samen met drie vrienden die ook 50 werden - herkend. Trouwens, mijn zus werd met het verstandelijk gehandicapten team van de korfbal vereniging - waarmee ze met Jaco, mijn overleden zoon had getraind - in de stromende regen vandaag opnieuw het nationaal kampioenschap gewonnen, en mijn twee neven zijn geslaagd. Een in de techniek, met al een baan in het vooruitzicht na de zomervakantie op zijn laatste stage adres, en een op HBO niveau, met nu nog een specialisatie te gaan in SPW waarvoor hij al een leer-werk traject heeft geregeld. Hij heeft een scriptie geschreven over hiv, met een beetje hulp van mij. De laatste maanden heeft hij fantastisch gewerkt op een zorgboerderij voor geriatrische patiénten. Ik ben wat trots op ze. Ook op mijn andere neef die moeilijker leert en een stageplek heeft in de beveiliging. Tijdens zijn examen sloeg hij dicht maar heeft toch in elk geval één vak positief afgesloten, zodat hij zich nu kan focussen op de andere drie vakken waar hij nog een half jaar tijd voor heeft.

In onze familie zijn we allemaal heel anders. Maar één ding is bij ons allemaal gelijk:
genieten van het leven, en geven wat je kunt. Mooi toch, niet?

Ik voelde me goed en energiek. Veel beter dan op de bruiloft van mijn zoon, jammergenoeg. Maar ik heb lekker de beesten uitgehangen. En het was heerlijk. Niet in de laatste plaats, omdat je weet dat wat er ook gebeuren mag, de familie er voor elkaar zal zijn. Ik heb er van genoten.

voortgang

De buikpijn bij mijn dochter blijft, alle testen wijzen nergens op. Op de echo is niets te zien en ook het bloedonderzoek geeft geen uitsluitsel.

Ik schilder me scheel, al die kleine k...randjes is een gepriegel tot en met en het weer helpt ook niet mee, maar vanaf het weekend wordt het weer beter en kom ik aan het aflakken toe. Daarna nog wat ziekenhuisperikelen, heb gisteren een MRI gehad en ben begonnen mijn boek te schrijven. Maar jee, ik schrik van mezelf als ik het lees. Ik geloof nooit dat ik het als mijn verhaal op durf te schrijven en nog tijdens mijn leven te publiceren. Ik voel er veel voor om het in romanvorm te gieten, maar weet nog niet wat het gaat worden. Punt is ook dat ik dingen in mezelf heb leren aksepteren in een hele lange periode van tijd, heel geleidelijk. Als ik mijn eigen verhaal zou opschrijven wordt het een shock voor de lezer. Dat is niet het doel van het boek. Het doel is het belang te laten zien van zelfacceptatie, ook van mannen die in een hetero relatie gevangen zitten. Dat zelfacceptatie de weg vrijmaakt voor een hernieuwde mentale balans. Hoe je het kunt gebruiken om van zelf-stigmatisering af te komen.Hoe moeilijk ook, hoeveel beren op de weg je ook ziet, er is maar één manier om jezelf te bevrijden: zelfacceptatie. Die leidt tot zelfbehoud en het kunnen houden van jezelf, wat er vroeger ook mag zijn gebeurd. Die boodschap moet wèl goed overkomen. Dat wordt nog wat.

Vandaag kwam er ook een publicatie dat het draagvlak voor hiv op de werkvloer nog zwaar te wensen over laat. Iets dat direct bijdraagt aan mentale onbalans voor hen die ermee zijn geconfronteerd, zoals ik. De cijfers zijn volstrekt onacceptabel.

Verder gisteren nog een MRI gehad in het Daniël den Hoed, dat bekend staat als een vooraanstaand kanker behandelcentrum in het land, maar tegenwoordig valt onder het EMC en daardoor ook wordt gebruikt van het maken van MRI's. Confronterend blijft het, even de uitslag afwachten maar. Die komt op 27 juli. Ik hoop dan ook meer nieuws te hebben over het weer inzetten van een aanval op de HCV infectie.

Feit is dat ik me na mijn shock en spoedopname begin april in het EMC nog steeds behoorlijk goed voel. Beter dan de laatste jaren het geval is geweest. Ik ben voorlopig nog niet van plan er tussenuit te knijpen. Veel te veel nog te doen!

Vanavond mijn dochter mee uit eten genomen. Zij wil het boek beslist lezen met het verhaal zo als het is, maar het lijkt me echt beter van niet.

Alweer zorgen...

Moet mijn dochter door aanhoudende buikpijnklachten volgende week al een echo laten maken, de dokter denkt aan nierstenen. Maar gisteren ging ze 2x tegen de vlakte, waarna ze vanmorgen naar Sil, haar moeder vertrok. Vanavond gaat ze naar de huisartsenpost. Ik heb Sil ingeseind, en die zal er op toezien dat ze echt gaat. Ik ben bang dat Lies meer weet dan ze me vertelt. Zeker met Jaco in gedachten. Even afwachten maar. Zwanger? Als ze dan maar weet dat dat niet betekent dat ze niet overgeleverd is aan dat vriendje van haar. Echt spanningen, waar mijn huisarts het gisteren op gooide toen ze op consult ging? Zou kunnen. Tot voor kort twee banen tegelijk, dat is nu wat rustiger. Nog maar één fulltime job, een nieuwe, waar ze zich nu ziek moest melden terwijl ik me de tijd niet kan heugen dat ze dat wel eens gedaan heeft. En dan ik, alsmaar bezit met het huis verkoop gereed maken, waar moet zij dan heen? Als ze maar weet, dat het hoe dan ook weer goed komt. Linksom of rechtsom.

Ben rustig, ik weet het

Voel me met de dag beter. Ondanks dat ik me beter voel dan ik me lange tijd heb gevoeld, blijf ik wel volledig afgekeurd. Ben begonnen met alle hoekjes, laatjes, manden en zo na te pluizen op wat ik wil bewaren en wat weg kan. Telkens wat. Ook de buitenkant van de schuur geverfd en gerepareerd en begonnen met grondlakken van de deuren aan de voorkant van het huis. Zo ben ik dus al helemaal bezig met langzaam maar zeker afscheid nemen van dit huis, hoewel het nog wel een hele tijd kan duren voor het zover is. De huizenmarkt zit helemaal vast. Verhuren kan ook niet. Daar zou de bank wel eens problemen mee kunnen hebben. Mijn dochter krijgt geen urgentieverklaring, dat betekent waarschijnlijk, aangezien haar inkomen bij het mijne wordt opgeteld, dat ik ook niet in aanmerking kom voor een urgentieverklaring die je alleen krijgt bij onvoldoende inkomen, t.w. onder de Euro 33.600 Euro. Volgend jaar ga ik ook in mijn eentje al over die grens heen. Maar een begroting die ik heb gemaakt laat zien dat ik desnoods het hier nog jaren uit kan zingen, waarbij er nog voldoende ruimte blijft, zij het dat ik het allemaal zuinig aan moet doen, voor vakantie, uitgaan, sparen, boodschappen, kleding, nodige verzekeringen enzovoorts. Dure telefoonabonnementen ben ik aan het opzeggen, mobiel internetten ook. En vooral geen nieuwe auto voorlopig. Dat spaart ook veel geld en ergernis. Maar kunnen en willen zijn twee verschillende dingen. Nu echt besloten is dat het huis in de verkoop gaat, wil ik er ook echt wel weg. Ik heb het gevoel dat ik niet verder kan zolang ik hier zit. Zucht! Vandaag even een luie dag ingelast. Schilderen kan niet, want het komt om de haverklap met bakken uit de hemel, zelfs grote korrels hagel. Ga nog maar even plat en een boek lezen.

En dan eens kijken wat de pot schaft. Echt een verrassing zal het niet zijn, want dingen voor in de pot heb ik zelf net in de suup gehaald. De derde week op rij dat ik met mijn boodschappen onder het toegestane bedrag in mijn begroting blijf.

Dat boek schrijven gaat per dag een aantal bladzijden, maar ik ben zelf al lichtelijk geschokt als ik lees wat ik allemaal heb beleefd en gedaan. Ik geloof nooit dat ik het als een biografie zal durven uitgeven. Om dat te beoordelen moet ik het geloof ik wel eerst afschrijven en dan beoordelen hoe ik het ga brengen. Misschien een deel autobiografisch, en een ander deel in romanvorm.

9 juli, de dag na mijn verjaardag, ga ik nog naar een feest en dan ga ik denk ik even lekker interrailen door Europa, of toch nog op een andere manier iets van vakantie houden. Als mijn volgende HCV kuur weer begonnen is, wil ik naar de B&B bij wat inmiddels een kennis van me geworden is, op een boerderij in Langrès, Frankrijk. Dat zal wel najaar worden. Afhankelijk ook hoe de verkoop van het huis vordert. Nog geen reaktie gehad. Staat wel op Funda.nl en Jaap.nl, en Zuka.nl. Als je dit leest, duim voor me alsjeblieft! De overheidsmaatregelen en de inperkingen voor het verkrijgen van een hypotheek maken ook niet bepaald dat de vaart weer een beetje in de huizenmarkt komt, en ook niet de economische ontwikkeling. De AEX holt weer achteruit de laatste paar weken. Een double dip of nieuwe crisis is niet uitgesloten.

Mijn dochter moet naar het ziekenhuis voor een echo. De dokter denkt aan nierstenen. Eerlijk gezegd hou ik mijn hart vast. Ons gezin heeft zijn portie nou wel een keer gehad. Laat het alsjeblieft niks bijzonders zijn.