Twee heerlijke kerstdagen achter de rug. Een bij mijn moeder  en haar hele familie, en een bij mijn zus en de broer en schoonzus van mijn zwager, met veel  plezier, lekker eten, en ook de plezierige nagedachtenis weer even van Jaco en  mijn Vader. Een kerst, zoals kerst hoort te zijn. En eigenlijk elke dag van het jaar.

Op naar oud en nieuw, en meer dan ooit - nu mijn gezondheid beter lijkt dan de tijd die ik me kan heugen - naar een stabiel, rusitg en vredig 2012. Whatever de voorspellingen ook mogen zeggen.

De toekomst hebben we niet in de hand, maar we kunnen er wel vertrouwen in hebben. En dat vertrouwen is er.

Een voorspoedig, gezond, vredig, tolerant sn solidair 2012 wens ik iedereen van harte toe.

Havel, een van de grondleggers van de nieuwe democratie die in het oostblok het communisme volgden.
Daarna de leider van Tjecho-Slowakije. Al in de periode van zijn  fluwelen revolutie vond ik het een groot man met visionair leiderschap.

Later, tijdens mijn reizen naar Tjechië en Slowakije, waarin mijn zakenpartners en soms hun familie me ontvingen en vertelden over de bevrijding van de onderdrukking, en dan de betoverende pracht van wat volgens mij de mooiste stad van  Europa is - Praag - bekijkend vanuit de boven de moldau gelegen Burcht, wat tevens de residentie van Havel werd, en de verder naar het Zuid Oosten gelegen Parels van Bohemen, Ceske Budejovice en Ceske Krumlov, die ik zag opbloeien van een verloederde naar een kleurrijke pracht, mijn vele reizen door het Erts, Reuzen- en Adelaarsgebergte, Bratislava en het grensgebied  van Slowakije met Hongarije: het is waar- het was niet alleen maar rozengeur en maneschijn, maar overwegend fantastisch wat Havel heeft bereikt in eigen land en heeft helpen openbreken, in alle onder het Sovjet juk vallende  staten.

Havel werd vandaag in het bijzijn van familie en vele wereldleiders begraven. We zijn een groot man kwijt in onze wereld. Een man, die als een van de eersten opstond  tegen het totalitaire sovjet systeem en miljoenen burgers vrijheid bracht.

Einde van weer een moeilijk jaar

Tja, na het klooster zit mijn mind nog steeds in een rollercoaster. Een paar keer naar Amsterdam geweest voor een door 1000 mensen met hiv en hun naasten en behandelaars/zorgverleners georganiseerd door Volle Maan, dat wat mij betreft in de 10 jaar van haar bestaan definitief haar plek gevonden heeft. Show en Theater afgewisseld met interviews - nota bene in carré - onder de naam : it's a kind of magic met de link naar Freddy Mercury die aan aids overleed - gaven een helder beeld van hoe de zaken er nu voor staan.

Ook de kerstborrel bij de HVN was als vanouds gezellig.

Ondertoon in dit alles, net als bij HivReo (Rotterdam en omstreken) is de zorg die we met zijn allen voelen m.b.t.de bezuinigingen in de zorg en de psychische begeleiding.

Intussen gaan de voorbereidingen op mijn boek door. Nog een boek uitlezen (ik mis mezelf van Lisa Genova, dat gaat over een hooggeleerde vrouw die op haar 51e wordt geconfronteerd met Alzheimer en zichzelf langzaam verliest. De vernedering, de pijn haar kinderen niet meer te zullen zien opgroeien,die overigens ook 50% kans hebben op vroege Alzheimer. En dat ze ze dat moet vertellen. Haar man die zijn geduld verliest, haar angsten. Een boek dat qua vorm en inhoud ongeveer is wat ook mijn boek zou kunnen blijken te worden, hoewel ik het wèl luchtiger wil houden. Het zal moeilijk zijn de balans te vinden daarin.

En dan nog het boek "de schaamte voorbij" van Anja Meulenbelt dat qua hoofdstukken indeling en manipulatie van de tijd een goed boek is om te lezen volgens mijn coach. Daarna kan het eigenlijke schrijven van mijn boek beginnen.

Het loopt tegen kerst.  Ik ga voor het eerst in mijn leven geen boom kopen. Een echte boom vind ik zo triest, doodgemaakt en haar naalden verliezend treuren onder een regen van lampjes en glitter. Een kunstboom vind ik zo nep. Ik ga het anders doen.

Het weer is somber en  triest. De donkere dagen voor kerstmis. Een stuk van mijn schutting is omgewaaid en moet gerepareerd worden. Mijn  router of internetkaart in mijnlaptop is kapot. Daar moet ik van de week achteraan.

Mijn dochter doet het goed. Ze haalt voldoendes en maakt nieuwe vrienden. Ze probeert een begeleid wonen appartementje te krijgen in Rotterdam. Ze lijkt er allemaal weer wat meer plezier in te hebben.Was dat bij mij ook maar zo. Misschien komend jaar? Duim voor me.Het wordt echt eens tijd. Ik besef, dat ik er zelf ook wat aan en voor moet doen.