weer het ziekenhuis in

De routine monitoring bij mijn hiv internist gisteren deed me schrikken. Ik had last van trillende handen en loop ook wat 'zwabberig'. Ik deed het af als een hiv bijverschijnsel, maar volgens mijn internist is er toch reden om dat eens goed uit te zoeken. 14 dagen opname morgen of maandag startend is het gevolg. Nog niks gehoord over morgen, zal dus wel maandag worden, dat lijkt me ook wel zo logisch. Nou ja, ik laat me maar weer 14 dagen vertroetelen, goed boek erbij, lekker luieren en even geen stress.
En bijslapen, want ik sliep slecht en was moe. De efivarenz (stocrin) is nu vervangen voor een middel dat géén bijwerkingen geeft, geschikt voor de zwakke lever waarvan op een of andere rare wijze de werking verbeterd lijkt te zijn. Dat is dan weer het goede nieuws.

mijn prille jeugd

Woningen waren, heel anders dan nu, erg schaars. Daarom woonde ik eerst in de Nieuwe Hekkelaan, waar mijn ouders inwoonden bij mijn moeder's oudste zus, haar man en mijn nicht Anneke. Dit laantje lag onder het huidige Prins Claus Viaduct in het Bezuidenhout.
Ik werd geboren in het Westeinde ziekenhuis en korte tijd later verhuisden we naar de Perponchéstraat, met een sjiekere naam dan het straatje was, achter de haagse Gasfabriek, waar we bij mijn oma introkken van mijn vader's kant. Pas daarna kregen we een woning op de Hongarenburg in Den Haag, waar ons gezinnetje eindelijk op zichzelf ging wonen, intussen uitgebreid met mijn oudste zus en jongere broer, net voor onze verhuizing naar Hoek van Holland in 1969 gevolgd door een woning in Hoek van Holland. Mijn vader werkte eerst bij Ruys & Co aan de Korte Vijverberg, vlakbij de hofvijfer en het Mauritshuis. Daarna kort bij Indola en daarna bij DSM Resins in Hoek van Holland.

We trokken veel op met de familie, en nog. Mijn vader overleed vorig jaar. We genoten van het leven, op alle denkbare manieren. We vormden een gelukkig gezin.

fotoboek

Gisteren, op de verjaardag van mijn moeder en dochter, kreeg ik een fotoboek cadeau.
Er staan foto's in die ik nog nooit heb gezien. Ik zie mezelf in militaire dienst, hoe ik met de kinderen bezig ben, onze vakanties, mijn ex en ik op weekendjes weg, mijn protest aktie tegen het feit dat Rotterdam - voor Hoek van Holland een deelgemeente werd - beroofd werd van inkomsten en geen faciliteiten en huurwoningen voor jongeren kreeg. Mijn coach- en trainerschap in de korfbal, de laatste vakantie met mijn vader er nog bij. Een mooie biografie in beeld.

Hiv en HCV

Vandaag op hiv seminair geweest in het AMC. Zonde van de tijd, volstrekt waardeloos voor mij en de meeste andere bezoekers. De HCV avond was een ander verhaal. Weer nieuwe vrienden ontmoet, die struggelen met dezelfde dingen als waar ik mee worstel, in verschillende stadia.

HCV is een zeer deprimerende aandoening, die niet onderschat mag worden. Daarom is het goed om met elkaar contact te houden. Een van de mannen was zelfs bereid me van de HVN naar Hoek van Holland te brengen. Hijzelf woont onder Spijkenisse.

Mijn dochter viert morgen haar 21e verjaardag. Maandag wordt ze 21. Zoals ze een paar dagen geleden van mijn huis verkaste naar dat van mijn ex, die ik dankbaar ben met haar vriend dat ze haar opvangt, de deur uitging was het wat mij betreft de laatste keer. Teveel overgecompenseerd en verwend is ze, ze houdt geen rekening met mijn chronische vermoeidheid, gebruikt me als werkster, vertelt halve waarheden en zadelt me op met oude rekeningen. Ze kan terug komen als volwassene als ze dat wil. Maar dan verwacht ik wel respect en geen grote bek, of kreten van:had je maar geen kinderen moeten maken!

Ik verwacht dat ze een aandeel levert in de huishouding en dat ze me niet meer gebruikt of belazert. Anders is het echt de laatste keer geweest en moet ze de dingen maar op de harde manier leren. Ik voel het alsof ik gefaald heb in haar opvoeding. Ik weet dat ik haar houding niet verdien, en dat die me van mijn energie berooft. Energie, die ik nu eindelijk eens wil gaan steken in nieuwe vriendschappen en een beetje meer lol in het leven. Want daar ontbreekt het de laatste tijd nogal aan.
Maar goed, het was een bewogen week.

Morgen 10 jaar geleden gingen de vliegtuigen door de twin towers en dat was het begin van het einde van mijn florisante leventje dat ik daarvoor leidde. Er is veel gebeurd de afgelopen 10 jaar. Teveel. Tijd om de draad nu echt weer eens op te pakken. Niet meer als huisvader, maar als de homoman die ik ben, met alles wat daarbij kan horen.

mankracht weekend orvelte

http://youtu.be/5SfKc-GujtA

Was weer inpirerend. Net bekend met je hiv status, of al meer dan 20 jaar, coinfecties, ouder worden met hiv en hiv gerelateerde kwalen, vervroegde veroudering, eenzaamheid, depressies, coinfecties, afnemende energie en concenratievermogen, sekusaliteit en frustraties, allemaal topics die uitgebreid aan de orde kwamen, gelukkig wel in een heel fijne groep mannen, met een goede mix van serieuze gesprekken en ontspanning.

Stigma op homoseksualiteit is nog steeds een thema, laat staan homoseksualiteit en hiv positief zijn.