donderdag 30 juli 2009

hallucineren

Vandaag had ik de schrik van mijn leven. Eigenlijk was het er al een tijdje, al kan ik niet terughalen sinds wanneer precies. In alle hevigheid vluchtte ik vanmorgen mijn huis uit regelrecht naar de huisarts, nadat ik in paniek mijn ex vrouw had gebeld. Ik had de hele nacht intens gehallucineerd op een angstaanjagende of juist uit angst voortkomende manier waar ik nu nog even liever niet aan terug wil denken.
Nog voor ik bij de dokter naar huis werd gezonden stond mijn ex vrouw me daar al op te wachten en nam ze me beschermendmee naar haar huis, waar ik eindelijk, na dagen niet te hebben geslapen, als een blok in slaap viel. Vorige week was ik ziek, had een antibiotica kuur. Samen met de medicatie, slaapgebrek en een te snel opgebouwd tempo mijn werk weer te hervatten lijken me de rekening te hebben gepresenteerd. Maar de GGZ mag dat voor me uitvogelen. Ik heb me maar weer onder behandeling laten stellen. Het gevoel bekruipt me dat ik gewoon keihard afgerekend word op het feit dat ik de dingen van de laatste jaren niet zo goed verwerkt heb als ik zelf graag zou willen geloven. Ik weet nu wat mensen door kunnen maken als ze hallucineren. Hoe het bij mij gebeurde, dat vertel ik nog wel eens, maar nu even niet. Ik ga proberen de slaap te pakken en heb vandaag al maatregelen genomen om de werkdruk - zucht - to ch maar weer omlaag te schroeven. Als één ding zinloos is, is het jezelf in de maling nemen en ik moet vaststellen dat het niet zo geweldig met me gaat en achter het hoe en waarom zien te komen. Tenslotte kun je ook geen kasteel bouwen op zompige veengronden zonder eerst een fatsoenlijke fundering aan te leggen.
Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 23 juli 2009

Luister hiernaar. Senator Tom Duane over zijn AIDS



Dit is de meest moedige, uitgesproken, oprecht en terecht furieuze speech die ik ooit iemand heb horen houden over stigmatisering en discriminatie van mensen die leven met hiv en aids. Ontroerend en recht uit zijn hart. Een terechte staande ovatie kwam aan het eind ervan uit de zaal. Wie denkt, dat het allemaal wel meevalt met stigma rond hiv heeft het helemaal mis. Nog steeds mogen kinderen met hiv soms ook in ons land niet naar zwemles, omdat de waterzuiveringsinstallatie daar niet tegen opgewassen is. Nog steeds denken zelfs verpleegkundigen soms, dat het aanraken of wat speeksel van een hiv patient hen kan besmetten. Nog steeds bestaat er een peilloze diepte in de kennis van mensen over het lot dat mensen met hiv moeten dragen. Daar komt in Amerika nog bij dat mensen zeer dikwijls ook de juiste sociale zorg moeten ontberen, zoals behandelingskosten, opvang als zij door hun familie de deur wordt gewezen, een kaartje voor de metro om naar de dokter te kunnen, of wat geld waarmee ze een nieuwe tandenborstel kunnen aanschaffen of een nieuw overhemd kunnen kopen, als er bloedgeprikt is en de prikker heeft verzuimd het stelpen van het daarbij ontstane bloedinkje goed te regelen. Een verhaal dat aan elkaar hangt van kleine feitjes, die de kwaliteit van leven van een hiv positieve bedreigen.

Tom Duane, zelf positief, staat fier overeind en verdedigt furieus zijn zaak en die van al diegenen, die zich niet kunnen veroorloven hun stem te verheffen. Waaronder hij overigens zelf ook hoort. `Denk maar niet`, zegt ie, `dat ik nog ergens anders aan de slag kom als ik hier weg moet gaan. En geloof maar dat de kans serieus aanwezig is dat ik óók van een paar tientjes in de week moet zien rond te komen, als ik tenminste het geluk heb een dak boven mijn hoofd te hebben. Ik sta hier niet om aardig gevonden te worden. Ik sta hier voor mijn zaak, struggle for life, en die van al die anderen.´

Tom Duane is openlijk homo en hiv-positief. Hij gaf deze speech vorige week vrijdag om 3.00 uur ’s nachts voor een wet die opvang regelt voor mensen met aids. En deed dat met een volgens mij nooit geevenaarde passie:

“Let me take you back to the early eighties. Visiting friends in hospitals. We’d go in. We’d go in one night, in the morning they’d be dead. I’d bring them food. My family, bring them food. My friends bring someone food. But whoever was in bed would be dead before they could eat it.

We’d leave it – maybe the nurses would take it home. No! They wouldn’t eat it! ‘Cause it’s contaminated. Contaminated! Wouldn’t touch it. Wouldn’t go into the room. Wearing masks. Gloves! Gowns! Someone gets sick in the afternoon. They’d be dead the next day. Dead! And that went on for months, and then years. Dead! Dead!”

Om nooit te vergeten. Opmerkelijk is het aarzelend beginnende maar het in staande ovatie overgaande applaus vanuit de zaal, die de oprechtheid en furieusheid van Tom Duane wist te waarderen.

Gequote van het Poz and Proud blog.
Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 20 juli 2009

Lues en Hiv, geen fijne combinatie

En een waar ik al acht jaar mee rond loop. Meteen bij de diagnose van Hiv werd een lues gevonden, en het vervelende is dat je lijf die, als je hiv positief bent, niet altijd meer helemaal uit je systeem krijgt. En niet altijd betekent op een of andere manier bij mij altijd niet. Soms zakt de titor waarde wat, dan komt ie weer wat op. Dat gaat al 8 jaar zo. In het begin werd nog wel eens gedacht aan een herinfectie, maar omdat er zo´n vast patroon in zit en ik dan wel érg veel pech zou hebben, wordt er nu hij weer eens aan de hoge kant zit van uitgegaan dat de oude infectie blijft doorrommelen. Op latere leeftijd kun je daar behoorlijk last van krijgen, en drie jaar na de aanvankelijke diagnose is daarom een ruggeprik gedaan, waar ik vervolgens een half jaar giga hoofdpijnen en evenwichtstoornissen van kreeg, en waarvan het resultaat negatief was, met andere woorden: de lues zat niet in mijn ruggemerg, wat gevaarlijk had kunnen worden. Maar met het verstrijken van de tijd, wordt het risico dat dat alsnog gebeurt wel groter. Nu staan we opnieuw voor dat dilemma. Er is daarom vandaag opnieuw bloed geprikt om uitgebreidere testen te doen, en als er aanleiding voor is zal ik opnieuw voor de keuze komen te staan: ruggeprik of niet? Er is een manier om de lues echt uit je systeem te krijgen: een veertiendaagse ziekenhuisopname waarbij intraveneus antibiotica wordt toegediend. Dat doet zijn werk grondig. Ik heb gezegd dat ik na 8 jaar tobben wel eens gewoon het idee zou willen hebben 'verlost' te zijn van die lues, en dat hoewel ik de ene dag die ik tot nu toe ooit in een ziekenhuis heb gelegen al veel te lang vond, desnoods veertien dagen opname er wel voor over zou hebben. Maar dat zou in ons landje een hoge uitzondering zijn. In Duitsland is het overigens doodnormaal. Tot het maken van die uitzondering zullen ze nooit besluiten zonder eerst de resultaten van de ruggeprik te kennen, want zo´n kuur is duur. Dus die ruggeprik móet dan eerst om de noodzaak of wenselijkheid aan te tonen. Al met al word ik er niet vrolijk van. Net nu het allemaal beter lijkt te gaan. En in veel opzichten gaat het ook beter. Misschien moet ik hier dan toch maar even doorheen. Weer. Verdomme.
Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 17 juli 2009

Poz and Proud weekend

Het aantal inschrijvingen is inmiddels gestegen tot 39, d.w.z. dat er nog één plek te vergeven is. Na informatie ingewonnen te hebben met onze accomodatie beheerder, wordt getracht het aantal plaatsen nog wat te vergroten zonder in te boeten op onze doelstelling niet meer dan twee personen op een kamer in te delen. Rust en een stukje privacy zijn wel degelijk belangrijke componenten van een geslaagd weekend.

Binnenkort horen we daar nog wat meer over. Inmiddels gaan we vermoedelijk dit weekend nog van start met een reserve lijst, waarop je je nog kunt inschrijven. Hoe hoger op de lijst, hoe meer kans dat je er door uitval van een van de deelnemers, of door het beschikbaar maken van meer overnachtingsruimte, toch nog bij kunt zijn.

Geef je dus snel op!
Gepost door op Geen opmerkingen:

woensdag 15 juli 2009

poz and proud weekend zo goed als vol



2 maanden voor we gaan, 11 september, zitten we op 38 inschrijvingen. Dat betekent, dat als je hiv positieve homoman bent, en nog mee wilt, je dat wel onmiddellijk moet aangeven, want vol = vol! Natuurlijk zijn we als organisatie blij met het feit dat er zo'n stormloop op de deelnamemogelijkheid is, maar toch zou het ons erg spijten als mannen die graag mee zouden gaan om 'onder ons' in alle discretie deel zouden willen nemen, om elkaar en zichzelf sterker te maken, daartoe geen mogelijkheid hebben dit jaar. We zullen nog een beperkte reservelijst hanteren, waarop je jezelf nog kunt zetten als de 40 deelnemers bereikt zijn. Wellicht vallen er op het laatste moment nog deelnemers af door onvoorziene omstandigheden.

Voor Poz and Proud zal het aanleiding zijn om te kijken of we de capaciteit van het weekend volgend jaar verder kunnen vergroten. Waar we vorig jaar bleven steken op iets meer dan dertig deelnemers, neemt het animo duidelijk toe. Dat heeft wellicht veel te maken met het positieve beeld dat Poz and Proud de laatste tijd is gaan omgeven, wat in de begintijd wel eens anders is geweest. Inmiddels zijn we gewaardeerde gesprekspartners geworden en worden we als een kritische, maar als ervaringsdeskundigen belangrijke en positief ingestelde groep op waarde geschat. Een groep, die homomannen met en soms ook zonder hiv in staat wil stellen om individueel goede keuzes te kunnen maken op basis van eerlijke en goede informatie, een groep die onderling contact wil bevorderen en die zich op een volwassen manier hard wil maken voor de specifieke homomannen belangen.

Sta je nog niet op de mailinglijst, dan kun je jezelf via hivnet.org of pozandproud.nl laten opnemen in de lijst.
Gepost door op Geen opmerkingen:

Everybody is gay in Amsterdam


Hier weer eens een leuk berichtje. Welcome from the USA guys!

Quote Gaysite:Het Nederlands Bureau voor Toerisme & Congressen (NTBC) start deze week een advertentiecampagne om meer homotoeristen naar Amsterdam te lokken. De speciale campagne wordt in eerst instantie in de Verenigde Staten gehouden om zo Amerikaanse homo’s ertoe over te halen naar onze hoofdstad te komen om op vakantie te gaan.

Met de slogan ‘Everyone’s gay in Amsterdam’ verschijnen van 15 juli tot en met december 2009 advertenties en reclamespotjes in Amerikaanse gaymedia.

Met ‘Everyone’s gay in Amsterdam’ wordt ingespeeld op het liberale en open karakter van Amsterdam waarbij het niet uitmaakt of je homo of hetero bent. Conrad van Tiggelen, vestigingsmanager NBTC Noord-Amerika: “De slogan verwijst met een knipoog naar de oorspronkelijke betekenis van het woord gay, namelijk happy. In de campagne draait het niet om seksualiteit, maar om het gelukkig zijn, jezelf kunnen zijn.” Deze insteek sluit aan bij het feit dat Amerikanen Nederlanders tolerant, gastvrij, vriendelijk en behulpzaam vinden.

(Bron: Gaysite.nl)
Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 10 juli 2009

Viool muziek en romantiek


Viool: een van de heerlijkste instrumenten om naar te luisteren, na een dag hard werken en toe aan een stukje rust. Het muziek stuk "Air" van Johan Sebastian Bach, op viool. Het wordt ook vaak op gitaar gespeeld, of op sax. Maar zoals hier, op het warme strijkinstrument, vind ik het het mooist.

Of, ook een favoriet muziekstuk van me: meeslepende Pusta muziek gespeeld op de viool. Ik kon er niet genoeg van krijgen tijdens mijn vroegere reizen door Hongarije, zittend bij de Vinarna's. Of de catacomben kroegen in Bratislava. Ik hoop dat weer snel mee te maken.

Gepost door op Geen opmerkingen:

woensdag 8 juli 2009

een prachtige verjaardag


Hoi Sjakie,

Vandaag was mijn eerste verjaardag zonder jou erbij. Weet je nog, vorig jaar, toen ze je hadden opgehaald op naar mijn verjaardag te komen maar je zo moe was en zoveel pijn had, dat je het alleen in ons bubbelbad uit kon houden? Hoe dan ook, het was of iedereen die er vandaag was, en dat waren er veel, heel erg zijn best deed om me er doorheen te slepen. Terwijl mijn bui eigenlijk al meteen goed was vanmorgen. Tuurlijk, ik dacht bij het wakker worden al aan je en je bent de hele dag niet meer uit mijn gedachten geweest, maar je weet dat ik dat niet erg vind. Jeanette vertelde me dat Renee, je vakantiezusje, voor haar engels een 2,1 haalde omdat ze dichtsloeg. Bij het naar bed gaan vertelde ze Jeanette dat ze zeker wist, dat jij niet bepaald trots op haar zou zijn. Je buurmeisje! En ze zat er vreselijk mee in haar maag. Maar jij en ik weten natuurlijk dat dat onzin is, net zo goed als dat het okay is dat ik je af en toe vraag om je ogen dicht te doen of de andere kant uit te kijken, als ik iets doe wat erg privé is. Wij weten dat dat moet kunnen. Jeanette heeft geprobeerd het Reneetje uit te leggen. Marja vertelde dat de G korfbal ploeg van Dijkvogels, je weet wel, de groep verstandelijk gehandicapten, in Groningen landelijk kampioen is geworden. Jij en zij hebben ze tot in vorig jaar nog samen getraind, Marja heeft de maximale punten vandaag met de ploeg binnengesleept. Door uitgekookt spel, en tactisch sterke manouvres. En iedereen maar denken dat die G-ers dom zijn. Wij weten dat ze super zijn, en wat ze hebben gepresteerd een geweldige overwinning waar de vereniging terecht trots op is. Natuurlijk hebben we het vanavond veel over je gehad. Zonder je te idealiseren. We hebben het ook gehad over hoe je als snotneusje gewoon het veld uit liep als je medespelers volgens jou niet genoeg inzet hadden, over kattekwaad en over hoe dwars je soms kon zijn. Maar ook over je grote hart. Annelies had vanavond een goed idee. 4 oktober, als je jarig bent, gaan we met heel de familie tegen elkaar tennissen, een tribute to you mister! Je bent niet meer bij ons, en toch heb je het weer geflikt om een extra dimensie te geven aan het gebeuren. We missen je allemaal kanjer. Je opa, oma, broer en zus, neven en nichten, buren, ooms en tantes. Moet ik nog zeggen dat ik je mis gosie? Nee he? Ik weet dat je dat weet. Ik mis je tientallen keren per dag, al negen maanden lang. En als ik je bij me voel, dan is het ook goed. Je bent fijn gezelschap, en je oordeelt niet. Daar hebben we het ook over gehad: op het laatst wist je hoe belangrijk het altijd is om elkaar te zoeken, in plaats van te confronteren, en je wist dat haarfijn. Die wetenschap maakt me telkens weer rustig, ook die keren dat ik je vraag om effe de andere kant uit te kijken of je ogen te sluiten. Tenslotte hebben we allemaal recht op onze privacy. Dat respecteerde je. Ik zie dat terug in je zus, vooral in je zus. Wees bij haar Jaak. Ze heeft het niet makkelijk. Maar ze wordt een super mooie, fijne vrouw. Gesterkt door het lot. En ze blijft overeind. Knap, maar ik merk dat haar energie niet oneindig is. We gaan haar samen helpen, okay? Ik kreeg trouwens een leuk boekje van haar: repelsteeltje. Een van de verhaaltjes die ik jullie vroeger voorlas, weet je nog. Volgens mij was ik er net zo gek op ze te vertellen als jullie om ze te horen. Toch leuk dat ze aan die tijd terugdacht. En voor de komende reis had ze nog een zak drop en druivensuiker voor me gekocht. Onmisbaar in het buitenland, wist ze. Net als een doosje thee met allerlei smaken waar ik altijd graag mee opsta. Leuk he? Dat ze toch aan me dacht, ondanks dat ze platzak is?
Weltrusten Floris. Fijn dat je er was vandaag.
Gepost door op Geen opmerkingen:

dinsdag 7 juli 2009

Michael´s afscheid en Abraham zien

Een vreemde dag. Er kwamen telefoontjes als reactie op mijn interview in hivnieuws, twee, en een voor mij wildvreemde man belde me op om over zijn Hepatitis C infectie te verhalen. Mijn oude fordje is toch weer door de APK keuring gekomen, en dat betekent dat de zus van mijn dochter´s schoonmoeder daar nog een poosje de beschikking over houdt, zodat ze zo veel mogelijk bij haar kan zijn in de laatste weken of maanden voor haar dood, die onvermijdelijk dichterbij komt. De dood, hoe dubbel die kan zijn, lieten familieleden en vrienden in een hartverscheurend stuk entertainment show gebeuren zien om televisie, waarin Michael werd neergezet, ook officieel door de amerikaanse autoriteiten, als de grootste entertainer die de wereld heeft gekend, een idool en een ikoon voor het amerikaanse volk, voor nu, en altijd, en ever, en ever, en ever. Een show waarnaar ik huilend heb zitten kijken, intens terugdenkend aan Jaco, nu 9 maanden na zijn dood. Ik vrees dat er heel wat afgehuild is in de wereld vanavond, het waterpeil van de toch al overvolle zeeen van de wereld is weer eens flink extra aangevuld. `The face in the mirror´ ook zo´n prachtige tekst waarin wordt gezegd dat je je af moet vragen, als je je gezicht in de spiegel bekijkt, of je je leven waard bent. Niet door jezelf centraal te stellen, maar te kijken wat je voor de wereld kunt doen. ´What have we done to the world´, een achtergrond waarin het crucifix van de Christenen, de jodenster van de Joden, het Ying en Yang symbool van oosterse religies door elkaar liepen. We zijn één wereld, en hoe gaan we er mee om? Michael was een meester in het aan het denken zetten van mensen, wat je er verder ook van mag vinden. Geboren in hetzelfde jaar als ik, helemaal van mijn tijd, maar hij heeft nooit gehad wat iedere wereldburger vanzelfsprekend vindt: z'n privacy, een gewoon mens kunnen zijn.



Een dag waarin we hebben gefilosofeerd via internet over de inhoud van een meditatieworkshop tijdens het poz and proud weekend, waarbij ik me realiseerde hoeveel mediteren me eigenlijk heeft gebracht en veranderd het laatste jaar. Een discussie ook die me het gevoel geeft dat iedereen echt zin in het weekend gaat krijgen en dat er in september iets moois te gebeuren staat. En na de show over Michael Jackson, want dat was het toch vooral, kwamen de smsjes die me uit mijn melancholische bui haalden en me deden realiseren dat ik morgen één en vijftig jaar word. Vorig jaar was het vieren van mijn verjaardag erg moeilijk, met een doodzieke Jaco in ons midden. Toen al had ik me voorgenomen dat mijn verjaardag voortaan een vrolijke boel moet worden. Want je weet maar nooit wanneer het je laatste zal zijn. Dus morgen wordt het gezellig. Vandaag heb ik een gsprek aangevraagd aan een reintegratiebureau dat mijn eigen ondernemingsschap kan gaan coachen. Ik snap er geen bal van. Ik wil studeren, dat kost ongeveer 4500 euro en dan heb ik een nieuw beroep geleerd op HBO niveau dat ik ook bij een zwakkere gezondheid volledig kan doen, maar dat kan niet, want het uwv financiert alleen studies van een jaar, en de mijne duurt er drie. Wel kan het betalen van een reintegratiebureau, dat mij in een aantal sessies ondersteunt in iets dat ik door mijn gezondheid misschien wel niet zal kunnen blijven, en dat kost minstens 5000 euro. Tel uit je winst. Maar dat wordt door het UWV wel goedgekeurd, en die studie past niet in de kaders waarbinnen de werkcoach mag werken. Ik haal mijn schouders maar op en heb dan maar om die ondersteuning gevraagd. Je weet nooit. Misschien hebben ze nog goede ideeen en schiet ik er inderdaad wat mee op. En zo niet, jammer van uw belastingcenten maar daar kan ik dan ook niets aan doen. Ik heb mijn best gedaan. En in mijn CV heb ik gezet dat ik hiv heb, heptatitis C, slokdarmspataderen, levercirrose en depressie en dat ik besloten heb onder geen voorwaarde bereid ben de openlijke manier waarop ik daar mee deal op te geven voor een baan. Onder geen enkele voorwaarde. Dat zullen ze dan maar als uitgangspunt moeten respekteren. En als ik daardoor kansloos word, ligt dat niet aan mij. Ik ben overtuigd dat je met deze medische achtergrond best kunt functioneren, zolang je jezelf geen overbodige stress aandoet. Wat anderen daarover denken, dat is niet mijn probleem. Punt. En nu ga ik iets doen om mijn bui wat vrolijker te krijgen, want over 37 minuten ben ik jarig. En ik wil ook echt hartstikke jarig zijn.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 5 juli 2009

Dansen...


Ik heb het al eerder gezegd, dansen is wat mij betreft een van de mooiste dingen van het leven. Dancing with the Stars heb ik dan ook gevolgd. Vanavond was de herhaling van de finale, en wat waren ze fantastisch, Jamai en Gwynett natuurlijk een bonk energie, maar ik werd echt emotioneel bij het zien van de engelse wals van Nathalie en Peter. Zo ontzettend ongelooflijk prachtig, zo rechtstreek vertaling van gevoel in dans, daarmee een schitterend verhaal vertellend aan de toeschouwers. Nathalie en Peter, de mooiste dans van de avond, ze werden tweede. Alleen toen ik dat schreef had ik de freestyle van Jamai en zijn filipijnse partner nog niet gezien. Die tartte elk denkbare superlatief. Of de freestyle van Peter en Nathalie, een merkwaardige mix van tirolerholzzackerbuben, afrikaans ritme, nederlandse volksdans, stripact, MC Hammer, een knipoog naar de humor. Die tartte elk ... voorstellingsvermogen. Je moet het lef maar hebben. En dat kan alleen als je van grote klasse bent. Maar eerste of tweede, wat zegt het. Hoe vergelijk je de energie van de Jive en de combinatie van gratie en Soul van de Engelse Wals, en de balletachtige freestyle performance op de Rumba nota bene. Dat kan helemaal niet. Elke dans heeft zijn eigen verhaal, en alle verhalen waren mooi. Zo mooi! Een andere les, misschien wel de grootste die in dansles ueberhaupt wordt gegeven is: durf los te gaan, je zelf te laten zien. Wees alleen nog maar jezelf, vertaald in dans. Zo vond ik zo mooi dat Jamai juist toen hij de kans kreeg om een spetterende snelle freestyle te kiezen, koos voor een entree achter de piano, gevolgd door een prachtige, langzame, gevoelige, meeslepende door emotie beladen rumba, een liefdesdans. Zo vond ik zo mooi dat de verlegen Nathalie metamorfeerde in een sexy vrouw, niet bang om zich te presenteren op haar meest voordelige manier - en dat kan ze als vrouw uit warmbloedige streken als weinig anderen - en met humor een gezonde dosis zelfspot neer te zetten, net als haar oostenrijkse taartenbakker, Peter. Er zit zo ongelooflijk veel in dans. Machtig mooi.
Gepost door op Geen opmerkingen:

Iran en de Geestelijk Leiders

In Iran wordt geschiedenis geschreven, zoveel is wel duidelijk. Waarom ik me zo verbonden voel met Iraniers? Geen idee, behalve dat in Iran een van de oudste hoogstaande culturen ter wereld, die terugvoert tot duizenden jaren voor Christus, heeft bestaan. Iets wat mij altijd interesseert. Verder omdat Iran voor de islamitische revolutie een behoorlijk moderne staat is geweest, met hoog opleidingsniveau van mannen en vrouwen en veel verworven rechten, waarna het terugviel onder het juk van fundamentalistische religieuzen ten tijde van Ayatollah Khomeiny, dertig jaar geleden.

Frappant is dat het nu opnieuw de geestelijk leiders zijn die hun krachten hebben gebundeld tegen het regime van Ahmadinejad en de hoogste geestelijk leider Ayattolah Khamenei. Zonder twijfel in de reeks van protesten die na het verloop van de verkiezingen de meest effectieve manier van protest, dat hiermee definitief niet onder het vloertapijt kan worden geveegd. Een nieuwe fase van protest gaat in, en het zou me erg verbazen als het volk, met de in leidersrol en oppositietrekker omhooggevallen Housein Moussavi, dit niet toch nog gaat winnen. En als dat gebeurt kan er inderdaad, ondanks het beperkte bloedvergieten dat heeft plaatsgevonden, sprake zijn van een fluwelen revolutie. Waarmee overigens nog niet is gezegd dat daarmee definitief een einde komt aan onderdrukking en fundamentalisme. Want, het blijven geestelijk leiders, die de strijd van het volk zijn gaan gebruiken tegen het regime, maar op grond van welke drijfveren? Het is een geestelijk leidersschap dat gekozen heeft zich te roeren, vanuit de Heilige Stad Qum. Een geestelijke genootschap, die ontstond ten tijde van Ayatollah Khomeiny... Ik ben benieuwd, en hope for the best voor het Iraanse volk
Gepost door op Geen opmerkingen:

De rol van de media

verbijsterd zat ik te lezen op het Poz and Proud blog, hoe sommige media met het gemoed van mensen kunnen omgaan. Ik quote

Update: Griep- en hiv-virus kunnen zich niet met elkaar vermengen
In een aantal media heeft het nieuws gestaan dat volgens de WHO er het gevaar bestaat dat het het hiv-virus en het griepvirus met elkaar kunnen vermengen. Zo schreef het ANP: “De WHO vreest voor samensmelting van het Mexicaanse griepvirus en het hiv-virus. Dat zou kunnen leiden tot een geheel nieuw virus, dat moeilijk of niet te bestrijden is.”
Dit heeft de WHO niet gesteld. De WHO stelt: ” Although there are inadequate data to predict the impact of possible human influenza pandemic on HIV-affected populations, interactions between HIV/AIDS and A(H1N1) influenza could be significant.”

Onder deze interactie wordt verstaan dat hiv-infectie het beloop van de griep-infectie zou kunnen veranderen (bij voorbeeld een groter risico voor complicaties van griep: zie boven).
Als het griep- het hiv-virus zouden kunnen samensmelten dan zou dat al veel eerder gebeurd kunnen zijn. Daar is geen nieuwe griep-stam voor nodig.

Het hiv-virus en het infuenza-virus zijn totaal verschillende virusen, die zich bovendien in andere cellen vermenigvuldigen. De kans dat het griep- en hiv-virus zouden samensmelten is even groot als de kans dat een paard en een koe en vruchtbare nakomeling zouden krijgen.
Het misverstand wordt in leven gehouden door flodderjournalistiek van de kwalijkste soort.

Unquote

Hoe haal je het in je hoofd om zo iets neer te schrijven als je niet verdomd zeker bent van je zaak! Suggereren dat het hiv en het airborn virus met elkaar zouden kunnen versmelten. Hoe zo paniek zaaien? Flodderjounalistiek van het kwalijkste soort is een goeie omschrijving, alhoewel dat wat mij betreft een understatement is.

En dat terwijl er in elk denkbaar opzicht, óók het seksuele, tegenwoordig goed met hiv te leven valt. Als ik nog aan gisterenavond denk, aan een avondje Antwerpen, krijg ik nog steeds de big smile niet van mijn smoel.
Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 3 juli 2009

Avondje Amsterdam

Overdag weer met de keuken bezig geweest, maar het was veel te heet om hard te werken. Weinig opgeschoten. Vanavond naar een vergadering van de kerngroep van Poz and Proud. Allemensen wat hebben we een hoop op stapel staan, maar we gonzen van leven, en dat is dan toch wel weer mooi, we staan flink - en ook flink positief - in beeld, en dat is wel eens anders geweest. Aansluitend op de wat chaotisch verlopende vergadering (was het tijdsdruk, of ben ik aan het vergadertempo niet meer zo gewend, of een combinatie van beide?) naar de Regulier Dwarsstraat, naar de Soho bar, waar we nog verschillende andere leden van Poz and Proud troffen voor een biertje, dat weer best wilde smaken onder de subtropische omstandigheden. Waarom maken ze in Amsterdam de toiletten altijd of helemaal in de kelder, of - zoals hier - op de bovenste verdieping van het pand. Een trap op, een gesloten bar langs, een wenteltrap op en dan eindelijk de toiletten. Het is me echt een raadsel. Overal in nederland zijn de toiletten gewoon waar ze horen, maar in Amsterdam of onder gracht niveau, of zowat op zolder. Typisch. Maar sfeer heeft het ontegenzeggelijk wel, vooral op een heerlijke zomerse zwoele avond als vanavond. Toch weer gewoon braaf naar huis gegaan, en zo maar proberen wat slaap te pakken, zodat ik meteen bij het opstaan weer verder kan aan de keuken. Af krijg ik hem voor mijn verjaardag niet meer denk ik, maar who cares. Ik ben sowieso de enige in dit huis als ik thuis ben.
Dus waarom zou ik me in de stress werken. Dat gaan we gewoon niet meer doen.
Trusten!
Gepost door op Geen opmerkingen:

donderdag 2 juli 2009

Dansende broers naar Utrecht

Sinds twee jaar zijn Los Vivancos, zeven lenige broers uit het hartstochtelijke Spanje, aan de slag om Europa te veroveren met een wervelende show vol stoere, moderne flamencodans en -muziek. De temperaturen lopen daarbij zo hoog op dat tijdens de finale de kledingstukken het publiek om de oren vliegen.

In september zal Nederland het moeten ontgelden als de bronstige broers het Utrechtse Beatrix Theater aandoen. Met rode wangen vertrok Gay Krant naar Valencia voor een voorproefje en kwam terug met goed nieuws: aanraken mag, ook mannen.

"Onze voorstelling is voor alle leeftijden”, belooft Judáh, de guitigste en brutaalste van de broers, “voor de hele familie”. Eindelijk iemand die het begrip familie in de breedste zin des woords gebruikt, want zo vervolgt hij: “Homo’s vormen een belangrijke groep binnen onze rijkgeschakeerde fanschare. Wat wil je als een op de zeven mensen homo is. De show viert het leven in al zijn schoonheid en daar hoort het mannelijk lichaam bij. Daar doen wij niet moeilijk over. Spanje is allang niet meer het land waar de klassieke, naar vrouwen fluitende macho nog met harde hand regeert. Het huwelijk is ook hier opengesteld en homo’s kunnen hier vrij en blij leven en zich uiten zonder dat ze lastig worden gevallen of geïsoleerd.”
Meer over Los Vivancos lees je in het nieuwe nummer van de Gay Krant dat morgen verschijnt, zie ook het filmpje hieronder van redacteur Frans P. Wollrabe.

Over een warme zomer gesproken. Lekker lekker lekker!
Gepost door op Geen opmerkingen:

woensdag 1 juli 2009

Lekker druk en de ontknoping van een fantastisch boek


Nieuwe koelkast aan het inbouwen in de keuken, weer een stukje van het verhuis voorbereidings traject. Verder een nieuwe tuinset gekocht om mijn verjaardag volgende week te kunnen vieren, en de week daarop een hotel geboekt om mijn duitse marktonderzoek op te starten. Ook naar de Soa Poli geweest om me weer eens helemaal te laten doormeten, en een vervolgafspraak gemaakt voor het Roanca onderzoek waar ik aan mee doe, en waar homomannen worden getest op aanwezigheid van HPV virus als voorbode van anus of keelkanker. Denk maar aan Farah Fawcett, zij is er aan overleden. Dus het kan geen kwaad om er aan mee te doen. 16% van alle homomannen heeft met dit virus te maken, en de kans op complicaties bij hiv is dan groter.

Tussendoor nog wat gewerkt ook, en mail beantwoord van Sjoerdje uit Maastricht die contact met me zocht en vroeg hoe het ging. Haar en haar nieuwe partner had ik ontmoet in de tijd dat ik coordinator Positive Kids was. Het blijkt, ook na het recente weekend, dat ik nog steeds wordt gemist, en dat voelt toch goed.

Ook heb ik een boek gelezen over een Ierse vrouw, honderd jaar oud, die verhaalt over hoe de Rooms Katholieke en gereformeerde Kerk elkaar in de haren vlogen, en hoe ze onder het mom van krankzinnigheid werd opgesloten, omdat ze volgens de plaatselijke geestelijke verkeerde keuzes had gemaakt, waarbij haar kind werd afgenomen, ze eerst in ballingschap moest leven en vervolgens in een gesticht werd opgesloten. Pas toen dat ging sluiten wegens nieuwbouw kwamen ze achter het grote onrecht dat de vrouw is aangedaan, en overhandigde ze een zorgvuldig bijgehouden dagboek, nog steeds een mooie, oersterke vrouw met haar honderdste. Als je dat afzet tegen de religieuze twisten van tegenwoordig, bijvoorbeeld die tussen de Islam en de Christenen, is er nog maar bitter weinig veranderd, hoewel er ontegenzeggelijk verbetering is opgetreden en het maakt dat ik meer dan ooit overtuigd ben dat als we nog een of twee generaties verder zijn, ook die tweespalt zal zijn gedicht.
Een aanrader om te lezen, hartverscheurend en intens integer en prachtig geschilderde autobiografie, gezien ook door de bril van een Psychiater, die helemaal niet zo goed meer weet op zijn pensioengerechtigde leeftijd, wie nu eigenlijk de patient is en wie de alleswetende dokter. Hij vond zichzelf in elk geval allesbehalve het laatste. Vooral toen het verrassende eind aan het boek de laatste sluiers oplichtte. Het boek heet± ´´de geheime schrift´, en is geschreven door de Iers-Engelse schrijver Sebastian Barry.

Morgen weer verder met de keuken, en mijn dochter en schoonzoon een beetje bijstaan. De spanning bij haar schoonouders loopt inmiddels hoog op, en thema´s als geldzorgen en bij wie gaan we wonen als moeder er niet meer is, het krijgen en volhouden van werk, ze spelen een steeds grotere rol. Gisterenavond kwam het tot een kleine ontploffing en toen bleek hoe moeilijk mijn dochter het, ondanks dat ze schijnbaar zo sterk en volwassen geworden is, eigenlijk heeft.
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)