heb het leven lief - Liesbeth List

heb het lieven Lief ...

Een fantastische vrouw, met een bewogen leven en een passie die maar voor weinigen weggelegd is.
Zij zong dit lied op de begrafenis van Jos Brink. De tekst is een bron van inspiratie voor mij bij het
verwerkingsproces en mijn zoektocht naar een zinvolle levensinvulling.

Er is de laatste 10 jaar, en dan vooral de laatste vier, vijf jaar, ongelooflijk veel gebeurd in mijn leven, wat het niet altijd gemakkelijk maakt om vol goede moed door te gaan, mijn humor, mijn passies, mijn levensvreugde te behouden en te koesteren.

Gisteren had ik een gesprek met een Amsterdamse pastorale werkster, die ook boeken schrijft en ze gaat mij coachen bij het schrijven van mijn boek. En dan... morgen naar  het klooster in Maarssen, voor bezinning en het spreken met andere mensen die ook op zoek zijn naar verwerking, inspiratie, hoe om te gaan met hun sores.

Mijn boek zal gericht zijn op het vinden van je eigen waarheid, het leven naar je ware aard en identiteit, de bevrijding van opgelegde verwachtingen voortspruitend uit dogma's, cultuur en religie, dichtbij jezelf blijvend.
Hoe eerder je van het belang daarvan bewust bent, hoe ontspannender je in het leven zult staan, in balans, en hoe minder de keuzes die je maakt op gespannen voet zullen staan met wat je wilt zijn en bereiken. Maar ook als je er pas laat achter komt, is het goed en gaat het er vooral om hoe je ermee omgaat. Dan is wat je hebt verzuimd te doen of zijn een levensles, en het is nooit te laat om te leren en daardoor te groeien.

Alles wat voortkomt uit liefde, is goed. Het is, om goed in contact te zijn met je hogere ik, je ziel, een voorwaarde om van jezelf te houden zodat je die ook kunt geven en ontvangen. Het mooie van liefde is, dat hoe meer je geeft, hoe meer je ervoor terugkrijgt.

de eindspurt

mijn dochter, die nog altijd bij mijn ex woont, is de eerste schoolperiode alsnog goed doorgekomen. Dat moet best zwaar geweest zijn, maar de kop is eraf en ze heeft het hoofd boven water gehouden. Ook heeft ze weer een baantje, zodat ze zich nog wat lol in het leven kan permitteren zonder dat haar schuldenlast vanwege de studie te ver oploopt. Vandaag heeft ze op  school, als het goed is, ook een afspraak met maatschappelijk werk dat gaat bekijken of ze voor een begeleid zelfstandig wonen in aanmerking komt. Daar zou ik een groot voorstander van zijn, want het is de manier om weg te komen uit de puberaliteit en zich volwassen te gaan gedragen. Even afwachten maar.

Een crash veroorzaakte dat ik alle voorbereidingen voor mijn boek kwijt ben geraakt en weer helemaal opnieuw moest beginnen. Maar intussen ben ik al een heel eind op  dreef. Morgen een afspraak met iemand in Amsterdam die me gaat begeleiden bij het schrijven, en donderdag een paar dagen het klooster in. Ik ben er zo mee bezig dat ik de plots in mijn slaap beleef gedurende de nacht. Jammer alleen dat ik ze bij het ontwaken weer grotendeels kwijt ben. Ik blijf maar rondhangen rond dezelfde thema's bij het analyseren van mijn eigen waarheid. In hoeverre ben ik schuldig aan de ravage in het leven van mij en mijn gezin, in hoeverre moet ik de verantwoording daarvoor op mijn schouders nemen en wat nou als dat je belet om in de toekomst zinvol bezig te kunnen zijn en ik mijn leven niet meer genieten mag. Ik ben er nog dus ik ben nog niet klaar met leren, en groeien en evolueren kan alleen als je mág leren van je "fouten". Een paar weken terug, in het ziekenhuis, was ik elk vertrouwen in de toekomst kwijt. Nu het beter met me gaat, komt de overtuiging steeds meer terug dat mijn aanwezigheid verschil maakt, en er toe doet. Ik hoop dat ik die gedachte in de groep  in het klooster in Maarssen verder helder kan krijgen.

Intussen spelen mijn hormonen behoorlijk op. Maar goed. Gewoon bezig blijven, zonder stress, en die hormonen maar weer de ijskast in  proberen te krijgen. Want met de AINIII behandeling en de pijn en koortsigheid die deze met zich meebrengt, valt er voorlopig weinig te seksen.

En dan, vandaag is mijn vader een jaar geleden overleden. Het laatste jaar ben ik zo  uitgeput geweest, en ook zelf behoorlijk ziek geweest al voel ik me n wat beter. Door al die romslomp ben ik er nog altijd niet echt aan toegekomen om het verlies te verwerken.

6 november 2011

Ik schrijf hier weinig, maar dat is omdat ik nu echt aan mijn boek begonnen ben. En daar ben ik zowat dag en nacht mee bezig. Vrijdagavond naar de HCV/hiv coïnfectiegroep bij de HVN geweest. Bijzonder waardevolle en open gesprekken gevoerd. Zeer de moeite waard is zelfs voor mij nog steeds het uitwisselen van informatie en emoties.

Al mijn columns geprint en herlezen, 220 pagina uitreksel gemaakt van mijn 2 blogs, oude gedichten en dagboeken van mezelf doorgespit, nu een uitreksel van het uitreksel aan het maken waarna vorm, doelgroep, boodschap e.d. bepaald kunnen gaan worden. Daarbij word ik geholpen door Ellen Kok, schrijfster en ook betrokken geweest bij het boek Ik leef posithive met Inga Mielitz en Marleen Swennes.

Geloof me: dit is moeilijk, ook emotioneel. Het vormt een deel van het verwerkingsproces na verlies, rouw, omgaan met beperkingen en het helder krijgen van mijn levensopdracht, waartoe ik eind november ook weer deelneem aan de kloosterdagen in Maarssen.