perspectief

De mededeling die mij van het UWV bereikte, waar ik het het afgelopen weekend met name zo moeilijk mee heb gehad, waarbij ik ook een gebrek aan veerkracht voelde. Dat gevoel is weer verdwenen. De afgelopen dagen zijn er een paar goede dingen gebeurd. Ten eerste was het opnieuw GGZ Ingeest die mij de schouder heeft aangeboden, waar ik ook onmiddellijk weer terecht kon en waar ik gisteren ben geweest. Ten tweede heb ik vandaag mijn tweede cliënt gesproken, en hebben we vervolgsessies besproken. Ik heb de betreffende persoon in een uur meer kunnen bieden, zei hij letterlijk, dan een maatschappelijk werker in meerdere sessies. En dat geeft mij de moed om door te gaan met mijn passie om andere mensen te helpen sterker te maken in het omgaan met problemen en het vinden van balans. Het zal niemand verbazen dat ik in de voorbereiding van deze gesprekken veel heb stilgestaan bij de grote inspirerende kracht in Jaco, mijn overleden zoon, die coaching en empowering heel serieus nam.

Wat me erg verbaasde, vanavond, was in de uitzending Paul en Witteman waar een ex kankerpatiënt wetenschap en artsen heeft kunnen mobiliseren om meer samen te werken aan het sneller komen tot resultaten die van kanker een chronische in plaats van een dodelijke ziekte te maken. Waarom komt zo'n initiatief van een éénling, een ervaringsdeskundige, en niet van het Kankerfonds, of van een platform van oncologen of iets dergelijks? Dat begrijp ik niet goed. Hetzelfde gebeurt bij Hiv en Aids. Iedereen weet wat, maar samenwerking is vaak helemaal niet zo vanzelfsprekend als die zou moeten zijn. Wat is dat toch? Zou het, zeker in deze eeuw van grote vooruitgang in inzicht m.b.t. de rol van DNA, deze eeuw die zich kenmerkt door een vloedgolf van beschikbaar komende kennis, niet hartstikke logisch moeten zijn dat we die kennis trechteren en focussen zodanig dat daadwerkelijke verbetering van levensverwachting en kwaliteit van leven van patiënten de eerste prioriteit vormen? Het blijft me verbazen. De grote communicatieruis tussen behandelaars, zoals ik die ook heb moeten ervaren bij de behandeling van mijn vader voor zijn overlijden.
Volgens mij is daar nog een wereld te winnen. En liefst wel morgen. of als het even kan vandaag nog.

Veekracht

Vandaag een stuk rustiger. Tenslotte ben ik nog een half jaar af van die inkomensterugval, en vandaag kreeg ik weer respons op het verschenen artikel in de Hoekse krant. Verder kan ik morgen met het UWV in gesprek, en vragen naar de mogelijkheden van ondersteuning zolang ik nog niet op eigen benen kan staan. Er moet toch wat mogelijk zijn. Gezien mijn motivatie en doorzettingsvermogen. Of er is wel iets heel erg mis met de zorg in onze samenleving. Ik weiger te geloven dat men mensen die hun goede wil tonen en zichzelf uit de misere willen vechten, een trap na wil geven. Vandaag ook een stuk of 10 andere regionale kranten aangeschreven, en een folder in voorbereiding. Verder ben ik voornemens om zorg en hulpverlening, artsen en organisaties te informeren de komende week over mijn activiteiten en exact uit te vogelen wat zij wel en niet kunnen betekenen. Een stuk onrust is er nog in me, maar dat is al 10 jaar zo. Daar heb ik wel mee leren leven. Nu maar zorgen dat dat half jaar dat ik nog heb, ik met mijn aktiviteiten ook echt wat verdienen ga, zodat de pijn beperkt wordt.

succes en falen, zo dicht bij elkaar

Gisteren was het Ben die glansrijk de Voice of Holland won, vandaag zijn broer in een concurrerende show. Uniek. Maar wat als nu alleen Ben had gewonnen, en zin broer niet? Of Dean, en zijn broer Ben niet? Wat doet dat dan met de ander?

Kijk ik naar mezelf, dan zie ik iemand die na nogal wat tegenslag weer lekker aan het opstarten is. Maar ook iemand, die uiterst kwetsbaar is. Dan zie ik iemand die strijdlust heeft getoon, maar nu even kei kapot zit. Dan zie ik iemand die bewondering heeft geoogst, maar ook iemand die stuk zit en het gevoel heeft dat bewondering oogsten en een voorbeeld willen zijn niet voldoende meer is. Iemand die weet dat je van jezelf moet houden, de kracht in jezelf moet blijven koesteren, maar ook iemand die het zat is afhankelijk te zijn en niet ziet hoe hij dat op korte termijn kan veranderen. Iemand die nog wat tijd nodig had, maar die die tijd niet gegund lijkt te zijn. Iemand die dood en doodmoe geslagen is, na zich weken energiek gevoeld te hebben. Ik kwam vanmiddag pas om half vier mijn bed uit. Voel me een zombie. Het is inmiddels zondag. Morgen kan ik met het UWV gaan bellen om de jobcoach om uitleg te vragen hoe ik kan functioneren, kan werken aan mijn gezondheid, terug kan vechten naar onafhankelijkheid, als mijn uitkering een paar maanden voor ik uit de put geklommen kan zijn, tot 780 euro per maand wordt geminiseerd. Terwijl het zelfde UWV me zegt, toch vooral rekening te houden met de grenzen van mijn belastbaarheid. Ik heb de draad maar weer opgepakt. Nog een paar maanden tijd om mijn coaching praktijk vorm te geven en anders een baan te vinden. Waarbij ik morgen ga eisen dat het UWV mij daar aktief bij helpt. Want ik kan niet alles tegelijk op eigen kracht. Ik kan het echt niet. Ik ben dood en dood moe.

Down

Vanmiddag laat, dus zonder er nog iets mee te kunnen, viel er een brief in de bus van het UWV, dat mij met klem aanraadde de tijd te nemen om mijn belastbaarheid te testen en vooral niets te forceren. Per 28 juli gaat mijn uitkering naar nog geen 800 Euro per maand, een beetje weinig als je nagaat dat mijn hypotheek en verzekeringen al aanzienlijk meer kosten. Werk aan de winkel dus. Mijn coachingsaktiviteit sneller opbouwen, of er een parttime baan bij zoeken. Wel lastig als je nog een redelijk ingrijpende vier maanden durende - minstens - kuur voor de boeg hebt tegen AIN III en de HCV behandeling naar verwachting kan gaan beginnen, een vervolg op een eerdere behandeling die mij behoorlijk ziek heeft gemaakt in de periode dat mijn zoon Jaco voor zijn leven vocht en stierf. Misschien moet ik me toch maar 100% ziek melden, maar dan kan ik dus niet aan mijn onafhankelijke toekomst werken. Is het gek dat ik me gedeprimeerd voel? Ik merk ook dat het een te grote aanslag doet op mijn veerkracht, die me tot nu toe overeind heeft gehouden. Ik zal maar niet zeggen wat ik denk. Daar schiet niemand wat mee op. Maar God, wat maakt dit alles me weer moe en moedeloos.

vib-coaching gepubliceerd

Gisteren verscheen bijgaand artikel, moeilijk leesbaar helaas, doordat het ruim 2/3 tabloid krant formaat is geplaatst, in de Hoekse Krant. Overigens is inmiddels de samenwerking met Alirangairah geëffectueerd, waardoor vib-coaching nu ook in Amsterdam Westpoort mensen kan ontvangen en coachen. Met name - ook - voor al of niet hiv positieve homomannen die kampen met tegenslag, depressie, ontslagdreiging, stigma en zelfstigma, het vinden van nieuwe balans en het aangaan van nieuwe uitdagingen wil vib-coaching een rol spelen als 1 op 1 coach.

Lees er meer over op de website www.vib-coaching.nl

IGZ in de fout

Bij 's-Heerenloo wordt een incident openbaar waarin blijkt dat een 18 jarige jongen, Brandon, zichzelf aan de lijn moet zetten als er bezoek komt op zijn kamer. De jongen is al 3 jaar niet meer buiten geweest, zijn kamer heeft veel weg van een isoleercel in een gevangenis. De IGZ maakte de precieze situatie over de gezondheidssituatie van de jongen bekend in de pers, om de gang van zaken te verdedigen. Onaanvaardbaar, vind ik, en iets waar krachtig tegen geageerd dient te worden. Het kan en mag niet zo zijn dat er medische gegevens publiekelijk over wie dan ook bekend worden gemaakt. Dat kan en mag niet. Of het ministerie van volksgezondheid nu wel of niet gelijk heeft in de stelling dat dit de enige manier zou zijn om met een mens als Brandon om te kunnen gaan doet er eigenlijk niet toe. Feit is dat hij niet alleen onmenselijk wordt behandeld, maar dat er bovendien uiterst onzorgvuldig met de noodzakelijk discretie omtrent de geestelijke gezondheidssituatie is omgegaan. Als je medische dossiers wilt gaan aanleggen die op verschillende niveau's, en alleen indien dat voor behandelend artsen nodig is, alleen bij die artsen toegankelijk mag zijn, en nog vóór die digitale dossiers worden ingevoerd en toegepast, dat heeft wat mij betreft die discretie en de bij het beroep horende Wet Bescherming Persoonsgegevens onmogelijk gemaakt. Het gaat gewoon niemand, maar dan ook niemand, anders dan de behandelaars wat aan. Als dat niet gegarandeerd wordt wil ik ook niet dat mijn medische dossier ter beschikking komt bij wie dan ook, anders dan als ik daar eerst uitdrukkelijk in voorkomende specifieke gevallen toestemming voor heb verleend, het dossier heb mogen inzien en onaanvaardbare passages heb kunnen laten verwijderen.

Wat mij betreft is het IGZ hier ver buiten haar boekje gegaan, en heeft het hele stelsel m.b.t. digitale dossier uitwisseling gediskwalificeerd. De overheid kan wat mij betreft dan ook niets anders doen, dan onmiddellijk de jongen een betere behandeling bieden èn de handelwijze van het IGZ ten strengste veroordelen om de schade beperkt te houden. Schande!

Pikant detail is nog dat een van de medewerkers van s'Heerenloo mogelijk een ontslag boven het hoofd hangt - bleek tijdens een uitzending van Paul en Witteman vandaag - toen zij de weigerde verder verantwoording te nemen m.b.t. Brandon's kwaliteit van leven. Zij wordt nog liever ontslagen, dan op deze manier te moeten doorwerken voor 's-Heerenloo. Maakt dat haar incompetent? Of gewoon een mensenmens!

en de winnaar is....

Van het Poz and Proud blog gejat:

De Belgische aartsbisschop André-Joseph Léonard heeft van Cavaria, de koepelvereniging van de Vlaamse en Brusselse homo-lesbische groepen, de Fobieprijs 2010 gekregen wegens de uitspraak “Hiv is een vorm van immanente gerechtigheid”.

Luid en duidelijk dus. Moge God zijn dwalende schaap Léonard genadig zijn. Amen.

koers bij mijn coaching

Het moet natuurlijk nog beginnen. Maandag uiterlijk verwacht ik ter inzage het redactionele stuk voor de Hoekse krant. Daarmee wil ik dan naar de instanties die horen bij de sociale kaart van Nieuwe Waterweg Noord, dus Rotterdam, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis en Hoek van Holland, en in het Westland, Den Haag en Delft. Daarmee wil ik ook de andere lokaal verschijnende kranten vragen om redactionele ruimte voor het fenomeen life-coaching in mijn rol daarin.

Nu ben ik nog volop met de voorbereiding bezig. De ontvangstkamer nadert voltooiing, mijn sociale netwerk is geinformeerd, en ik lees me in. Het werkterrein is bijzonder breed en regelgeving, mogelijkheden, nieuwe initiatieven en budgetbesparingen volgen elkaar in razend tempo op.

Hoe langer ik er over nadenk, hoe belangrijker ik de link met spiritualiteit vind. Eigenlijk in bepaalde opzichten het tegengestelde van religie. Je gaat niet uit van opgelegde en aangeleerde dogma's en normen, maar je leert leven en kiezen volgens de waarden die in de kern van jezelf liggen opgesloten.

Om bij jezelf naar binnen te kunnen kijken, en die kern te vinden en er contact mee te maken, is meditatie een geweldig hulpmiddel. Het gesprek van vorige week met Aligrangairah heeft me daar nog meer van overtuigd. Een gesprek dat ruim vier en een half uur duurde. Ik zal dit jaar - en ook volgend jaar nog - me meer gaan verdiepen in oosterse filosofie, psychologie en meditatie. Volgens mij is de verbinding meer nog dan ik besefte bij het schrijven van de websitecontent tussen de pragmatiek van lifecoaching en de bewustzijn vergroting die wordt verkregen uit oosterse wijsheid de sleutel om niet alleen een bepaald probleem op te lossen, maar je hele manier van leven te veranderen door je open te stellen, te leren, met jezelf in contact te blijven en je energie te managen en te focussen.

Als ik terugkijk naar hoe ze me een paar jaar geleden bij elkaar konden vegen, en wat er intussen allemaal nog is gebeurd, en ik kijk naar hoe ik nu in het leven sta, dan kan ik toch echt wel stellen dat ik enorm ben veranderd. En dat dat me veel goeds heeft gebracht. Ook dit jaar zal er nog een en ander op mijn bordje komen. Ik moet nog medische behandelingen ondergaan, ik moet aan inkomen gaan werken, ik zal de aanzet geven te verhuizen, ik wil proberen mijn agentschappen verder uit de klei te trekken en vib-coaching op de kaart te zetten. Maar op een of andere manier raakt het me niet echt. Er zijn een paar dingen die ik kan doen om een goeie afloop in de hand te werken, en die zal ik niet nalaten. En dan moet het maar goed zijn.

Terugkijkend op een jaar of vijf geleden ken ik mezelf nauwelijks nog terug. En eigenlijk ben ik daar best blij mee en - ik vind dat dat moet mogen - ook wel trots op. Een paar mensen hebben een om-denken bij me teweeg gebracht, en ik ben ze er dankbaar voor. Shiva, bijvoorbeeld, met de kloosterdagen, GGZ Buiten Amstel, met de psychische begeleiding, en Alingairah, met de tantra workshops en de gesprekken. Om er maar een paar te noemen. Vanavond ben ik best moe. Maar tevreden. Tuurlijk, dingen hadden beter kunnen vlotten dan ze deden, maar ik ben weer een stukje verder. En morgen zien we dan wel weer.

verhuizing komt in zicht

Na de vooraankondiging dat de rente van mijn hypotheek weer behoorlijk gaat stijgen en met het oog op de inkomsten zoals ze nu in elk geval nog zijn en voorlopig ook niet veel hoger zullen worden komt de verhuizing in zicht.

Als Sil terug is uit Mexico, mijn ex, gaan we het huis in neutrale kleuren verven, voegen en kitten opnieuw doen en de keuken een wat moderner aanblik geven, de tuin afmaken zodat het beter verkoopgeschikt wordt. Ook de buitenboel moet in het voorjaar weer worden geverfd, zodat alles er weer fris en strak uit komt te zien.

Het doel is het huis van de zomer te koop te zetten. Als alles meezit kan ik begin 2012 verhuizen naar een woning aan de Layreyweg in Den Haag, die ik kan huren voor de helft die ik nu verwoon, een compact maar warm huis, met een kamer en suite, twee kleine slaapkamers en een tuintje. Een andere mogelijkheid heb ik wellicht nog in Delft, en misschien via woonnet in Hoek van Holland tegen die tijd.

En eigenlijk, hoezeer ik ook gehecht ben aan dit huis waar ik nu woon, wil ik er ook wel weg. Hier wonen is teveel wonen in wat was, met mijn gezin, mijn jongste zoon die hier geboren werd één week nadat we het betrokken in 1986. En gevoelsmatig moet ik, zelfs als mijn inkomenspositie volgend jaar voldoende zou zijn om hier te kunnen blijven, meer gaan leven in het nu, naar mijn identiteit zoals die nu is. Passend bij mijn inkomen en levensfase.

Gemengde gevoelens. Enerzijds een gevoel van weemoed, anderszijds het besef dat het in meerdere opzichten goed zou zijn als ik dit huis achter me ga laten. Ik zie de vooraankondiging van de rentewijziging dan ook meer als een stimulans om nu maar eens door te zetten, in plaats van een bedreiging. Het zal goed zijn.

Een fijne paar dagen weg èn groot nieuws:

Eerst maar het grote nieuws: mijn oudste zoon Lex gaat trouwen! En wat mij betreft had hij geen betere vrouw kunnen treffen. Net als hij is Vera - kleuterleidster - een bonk levensgenieter en ze heeft mijn vader's hart veroverd door na een barbecue vorig jaar op zijn geliefde volkstuin een flink fik te stoken en hout te splijten voor de houtstapel. Een praktische meid die van wanten weet, soms wat erg uit het hart sprekend, maar een fijne meid waarmee mijn zoon een geweldige klick heeft. En eerlijk gezegd heb ik steeds meer respect voor mensen gekregen, die het hart op de tong hebben. Dat is wel zo duidelijk.

Is dit het begin van een aantal mooie jaren? Waarin ik mijn kinderen verder volwassen zal zien worden? Met mijn moeder, dochter en schoonzoon heb ik een paar lekkere dagen doorgebracht in een winters Limburg en de sfeer was relaxed en prettig. Geen moment heb ik getobd over de behandelingen die me dit jaar weer te wachten staan maar ook nu ik terug ben maak ik me er niet druk over.

De voorbereiding van mijn nieuwe lifecoach praktijk loopt volgens plan, en ik ben me nu aan het oriënteren op de kwestie dat psychologie zonder meditatie nooit compleet kan zijn en me daarover aan het inlezen.

Ik word omgeven door boeiende nieuwe indrukken die me energie geven en bijna in jubel stemming brengen. Toch maar met beide benen op de grond blijven, en genieten van wat nu is en gebeurt. De rest zien we later dan wel weer. Ik ben in elk geval nu een blij mens, voor het eerst sinds een jaar of tien ben ik opgetogen en energiek.

Op de foto's Lex en zijn overleden jongere broer Jaco. Ik ben zo blij dat hij, na een depressieve periode, nu zo'n fijne meid heeft getroffen en weer helemaal uit de put geklauterd is.

Nieuwjaars dag en emoties

Ik weet nog goed, voor de scheiding, dat ik oud en nieuw in Amsterdam zou vieren, bij mijn toenmalige vriend thuis. Alleen nadat ik mezelf had ingelaten, en heel de avond in mijn eentje de climax opbouw tot de jaarwisseling had uitgezeten, omdat mijn vriend ergens dronken in slaap was gevallen, ik een smsje kreeg dat Jaco, mijn jongste zoon, met spoed in het LUMC werd opgenomen als gevolg van een probleem met de kanker waarvan hij begin december de diagnose had gekregen. Ik wilde onmiddellijk naar huis, maar had al teveel gedronken. Bovendien was het verradelijk glad en kreeg ik geen contact meer met Silvia, mijn vrouw, omdat de lijnen, zoals ook dit jaar weer, overbelast waren. Ik heb me nog nooit zo vervreemd gevoeld van mezelf als die bewuste nacht. Het was bijna bovenaards afschuwelijk. Net als nu, vandaag, 10 jaar geleden de kroeg De Hemel, in de volksmond het hemeltje, in Amsterdam in brand vloog, waarbij vele tientallen jongeren als ratten in de val kwamen te zitten, en er 14 jongeren overleden. Ik zag vanmiddag een im memorium uitzending van een plechtigheid die rond het monument op de Dijk was georganiseerd. Afgrijzelijk. Ik merkte dat ik het niet droog hield. Vaak denk ik dat ik de dood van mijn zoon heb verwerkt. Maar de afgelopen dagen werd weer eens duidelijk, speciaal ook op dat moment, het op het moment oudejaarsavond dat poppers een aantal klassiekers liet horen tijdens waarvan mijn moeder het te kwaad kreeg, dat dat helemaal niet zo is. Wat in werkelijkheid is gebeurd, is dat ik een deksel op die put heb gelegd, en dat ik die, min of meer ook wel bewust, met deze dagen wat opzij schuif, om te zorgen dat de emoties enigszins beetje voor beetje komen, en niet allemaal tegelijk. Een soort zelfbeschermingsmechanisme. Zo gaat het vaak met mannen. Zij tonen hun emoties niet gemakkelijk, maar dat wil niet zeggen dat ze niet deep down inside een eigen leven leiden. En zoals de drukregelaar van een snelkookpan kan vliegen, zo doen de e moties jaren na dato nog steeds op dit soort momenten de snelkookpan van hun - en mijn - binnenste bijna aan de overdruk bezwijken. Iemand tijdens deze uitzending over Volendam zei: je leert dit nooit aksepteren, dat kan helemaal niet, je kunt het alleen inbedden in je leven. En zo, weet ik, is het ook. Ik kan mijn zoon's dood niet aksepteren. Niet nu, niet over 10 jaar, nooit. Ik kan er hooguit proberen mee te leven. Net als mijn moeder zich die opdracht heeft gesteld, nu mijn vader is overleden. Maar er moet ruimte zijn voor die emoties. Dat is heel erg belangrijk. En ook goed. Ik leef ermee, en bij tijd en wijle ga ik er even voor zitten om wat gebeurd is opnieuw te doorleven, te voelen. Ik laat mijn tranen dan de vrije loop. Maar wel altijd op die momenten, dat ik alleen ben. En soms, heel soms, laat ik iemand toe om mij daarin te steunen. Morgen moet mijn moeder naar een verjaardag van haar oom, mijn oma's oudste broer. Die wordt 90. Ze zal het er niet gemakkelijk mee hebben. Maar ze is sterk, en ik heb haar meegegeven de deksel op de put te doen, het feest voluit te beleven met haar geliefde familie. En de overdruk, die reageren we de komende week wel weer even af. Het is zoals het is. Het zal ook altijd zo blijven. Je energie moet je bewaren en aanvullen om die te gebruiken wanneer je in sitaties bent die je gunstig kunt beïnvloeden. Dat wat je niet veranderen kunt, daar moet je niet teveel energie in steken. Het voelt als een dooddoener. Maar zij en ik weten, dat daar veel waarheid in schuilt. Het was, zo zonder mijn vader, die op dit soort momenten altijd het meest in zijn element was, op de familiefeestjes, nog steeds een rare gewaarwording dat hij er niet meer is. Samen hebben we ons erdoor heen geslagen. En allemaal hadden we last van onze emoties. Mijn broer had een heel speciale vuurpijl gekregen, die heeft hij afgeschoten, een ode aan hem. Verder is de kerstboom weer het huis uit. De vloer gedweild, de tuin aangeharkt, een deel van de bagage alvast ingepakt, en ben ik met mijn moeder en peettante nog een hapje gaan eten op Kijkduin, omdat zij zussen morgen naar het feest in Brabant gaan. Meer dan ooit voel ik de warmte van mijn familie. Misschien wel, omdat het deze keer niet om mijn eigen emoties gaat, of althans in mindere mate. Het voelde als het meisje in Volendam die zei, dat ze de dingen al vrij snel achter zich gelaten had, en er ook over heeft kunnen schrijven. Ze ervoer de eucharistieviering en de ceremonie bij de Dijk als mooi, vooral voor de nabestaanden. Narigheid ondergaan is op een of andere manier gemakkelijker, dan dat anderen je zien lijden en gebukt zien gaan om de last van degenen die zo getroffen zijn door de ramp. Ik begrijp dat. Ik voel het zelf ook zo. Op een of andere manier

Gelukkig nieuwjaar!!!

Leef alsof ge 100 wordt, maar wèl nu! Je weet nooit wanneer je laatste dag gekomen is.
Dus blijf gezond, geniet van alles, maak er wat moois van