Poz and Proud goes International

Als ik de berichten zo lees van mijn Poz and Proud groep collega's lukt het prima om een stempel te drukken op de wereld aids conferentie in Wenen, en het leggen van internationale contacten waarin we willen bereiken dat de wereld inziet dat toegang tot antivirale middelen weliswaar kostbaar is, maar op macro niveau gezien op de langere termijn veel ellende en geld kan besparen. Waarin we aandacht vragen voor de nog altijd geldende stigma's, discriminatie en in een behoorlijk aantal landen zelfs arrestaties van hiv positieve homomannen, hetgeen niet alleen tegen de rechten van de mens is, maar ook de bereidheid open te zijn over de status en het aangaan van de behandeling verkleint, met alle destrasteuze gevolgen vandien.

Jammer dat ik er niet bij kon zijn, maar het voelt goed deel uit te maken van een groep die aanvankelijk werd verguisd maar nu erkend wordt als een onmisbare speler in het veld rond hivbestrijding en behandeling in ons eigen land, en nu ook internationaal.

Des te rotter vind ik het te moeten constateren dat alles er op wijst dat ik niet langer deel uit kan blijven maken van de kerngroep, en dat ik aan de vooravond sta van erkennen dat mij individueel zoveel problemen, uitdagingen en werk te wachten staan, dat het niet reëel meer is om te blijven geloven dat ik op redelijke termijn weer een aanzienlijk aandeel in kan brengen in het werk dat moet worden verzet. Ik wil er nog steeds niet aan, maar alles wijst er op, dat het die kant uitgaat. Ik heb mezelf nog tot september gegeven om te kijken wat al of niet kan maar ik bereid me er serieus op voor dat af zal moeten haken van de groep die me zo aan het hart gaat, en waarbij ik vanaf de oprichting nauw betrokken ben geweest.

Zie volgende PDF files met een inhoudelijke beschrijving van onze aanwezigheid
http://www.hivnet.org/downloads/pdf/poster_growing_old_v21.pdf
http://www.hivnet.org/downloads/pdf/poster_bringin_sexy_back_v21.pdf
http://www.hivnet.org/downloads/pdf/poster_gipa2_v11.pdf

Of lees alles over onze aanwezigheid op www.pozandproud.nl

dromen... de boodschap van de hoop

zag je die traan? Jan Marijnissen liet dit fragment op televisie zien in een talkshow. Prachtig.

Intussen gaat het allemaal niet zo lekker. Mijn moeder kan haar arm niet gebruiken, en had veel pijn tot gisteren. Vandaag ging het voor het eerst wat beter na de operatie. Mijn vader vergeet van alles, en alles is nu voor hen samen een zware opgave. Gelukkig wonen wij, haar kinderen, allemaal in de buurt en vele handen verlichten het werk, maar het is wel duidelijk dat ook los van het incident van de gebroken arm mijn ouders zullen moeten leren accepteren dat hun wereldje kleiner wordt, dat ze kwetsbaar geworden zijn, en dat ze hulp zullen moeten accepteren. En dat is heel moeilijk, als je samen na zoveel jaren altijd gewend bent geweest samen alles te rooien, veel van de wereld te hebben gezien, en een steun en toeverlaat bent geweest, alsook een gastvrij en gezellig stel met een open houding ten opzichte van het leven en een liberale inslag, om te accepteren.

Stress is uit den boze geworden, hulp nodig, kleiner gaan leven zal de nodige rust geven, hopelijk. Hopelijk. Ook daarom even dit fragment van Horowitz, geboren in 1903 in de Oekraine, in 1928 tijdens een tournee amerikaans staatsburger geworden, en als een held onder Gorbatjov uitgenodigd om in het Tjaicovsky theater in Moskou deze performance te geven van het muziekstuk Traumerai van Robert Schumann.

Als er akseptatie is, is er hoop. En als er hoop is, ontstaat er nieuwe dynamiek, een nieuwe rust, een nieuw evenwicht. Laat dat alsjeblieft ook voor mijn ouders op gaan.

Paars plus van de baan

Ik had echt verwacht dat dit kabinet een paars plus signatuur zou krijgen, maar na twee weken en twee dagen intensief onderhandelen - helaas weer met het accent op het overbruggen van verschillen en níet of onvoldoende op het bekijken wat de partijen met elkaar bindt - is het mislukt. Wat nu in Godsnaam? Een centrum coalitie zoals Rutte wil, VVD - CDA - PvdA. Dat advies gaat hij morgen brengen was vanavond in het nieuws. Waarop Cohen onmiddellijk en naar mijn mening logischerwijze direkt reageerde met de mededeling dat zo'n kabinet er niet gaat komen. Dan toch maar met Wilders, die alwéér de vlaggen wilde uithangen? Mijn vader zei: maar dan wel halfstok. En gelijk heeft ie. Want hoe, vraag ik je, kan welke zichzelf serieus nemende partijleider nu ooit akkoord gaan met coalitievorming met een partij, die zichzelf niet eens een partij zou mogen noemen omdat ze artikel 1 (ja, één) van de grondwet weigert te respekteren? Afgezien van het feit dat zowel Rutte als Wilders nog maar net droog aan het worden zijn achter de oren en helemaal niet in staat om Nederland uit de drek te sleuren? Ik begrijp dat werkelijk niet, net zomin als dat ik Beatrix begrijp, en iedereen die mij een klein beetje kent weet dat het krediet dat ik haar wil geven zo ongeveer tot in de hemel reikt. Maar hoe kan Beatrix, als staatshoofd, nu ooit aksepteren dat Wilders mee zou gaan regeren? Dat kan toch helemaal niet? Wat blijft er dan in vredesnaam nog over. Gewoon Paars? wat zou de winst daarvan zijn? Volgens mij blijft er maar één ding over, en hebben de paars plus partners dat feit onderschat: nieuwe verkiezingen. Met in het achterhoofd dat Wilders met 35 zetels gisteren nog nooit zó hoog in de peilingen heeft gestaan.

Misschien verdienen we het dan toch op ons bek te gaan. Elk land krijgt de regering die het verdient. Nederland verdient misschien wel een minkukel als Wilders. Ik krijg zin om een politieke moord te plegen, ik zou die griezel met liefde om zeep willen helpen. Maar goed, dat ga ik natuurlijk niet doen. Daar ben ik veel te laf voor. Dan moet Wilders, met zijn partner Rutte maar eens flink op zijn bek gaan. Slecht voor ons land, in internationale verhoudingen en binnenlandse tolerantie, zonder enige twijfel. Maar als Nederland daar voor kiest: doe het dan maar. Alleen ik blijf nog een jaar in mijn huis en daarna verkopen en als dat gebeurt, ga ik niet alleen zoeken naar een ander huis, maar naar een ander land waar mensen nog redelijk kunnen denken. Wat mij betreft kan het rood wit blauw half stok.

Vakantie voorbij

En even geen mail of internet, een week lang. Een verademing. Het was me de vakantie wel. Die was een aaneenschakeling van bijzondere dagen, waarin eerst de accu van de auto leeg was, toen we de dag na aankomst bij ons alpenchalet de berg af wilden, de volgende dag een zogenaamd min of meer simpele wandeling door de alpenweiden en bossen van het werkelijk prachtige Grindelwald zoveel van onze spieren vergde, dat we een taxi de berg op hebben moeten laten rijden zodra we bij de eerste tekenen van bewoning kwamen, omdat we niet verder konden, de dag dáárna we mijn vader en moeder kwijtraakten die na een toiletbezoek in een trein zijn gestapt terwijl wij stonden te wachten, zodat we ons na een uur zoeken en wachten gedwongen waren aan de alarmbel te trekken en er naar hen gezocht werd door alle treinconducteurs en op alle stations die vanuit Lauterbrunnen werden bezocht, we na hebben laten gaan of ze misschien in een ziekenhuis waren beland maar in een moment van stress gewoon naar ons huis zijn teruggekeerd. Waarna Nederland van Brazilië en Urugay won op weg naar de finale van het WK, de temperaturen opliepen tot boven de 30 graden en je de sneeuw voor de zon zag wegsmelten, en mijn moeder haar pols gecompliceerd brak bij een toiletbezoek, op de dag dat mijn knie bovenop een alp verder dienst weigerde en ik me letterlijk op handen en voeten, en steunend op een stok voetje voor voetje de berg af moest worstelen om ophalen door een reddingshelicopter te voorkomen. En ik op mijn verjaardag het certificaat van casemanager kreeg opgestuurd. Eenmaal weer thuis zit er niets anders op dat we mijn moeder en vader bij gaan staan, want zij moet worden geopereerd omdat het anders niet meer goed komt met haar pols, en mijn vader is niet in staat om haar werk op een verantwoorde manier over te nemen. Het afdakkie van mijn tuin is eindelijk klaar en ik heb zowel voor als achter het huis een strak aangelegde tuin. Ik kan nog niet behandeld worden voor mijn HCV en dus blijf ik voorlopig nog ziek, en heb besloten me te concentreren op het verder aktiveren van mijn ZZP activiteit en de opleiding coach nog even voor mij uit te schuiven, omdat mijn energielevel dat nu niet gaat trekken.

Ik mis de dagelijkse telefoontjes, smsjes en chat met Johan intussen meer dan ik leuk vind maar voorlopig heb ik wéér niet de nodige rust om me daar heel druk over te maken, want mijn ouders hebben me nu nodig, en tussendoor moet ik nog wat zakenreisjes maken en ga ik meedraaien in een GGD programma "van klacht naar kracht" waarin ik onder fysiotherapeutenbegeleiding aan mijn spieren en neurologische probleempjes kan werken. En ik moet het huis verkoop klaar blijven maken, de eerste stappen zijn gezet maar ik ben daar nog zeker wel tot het volgend voorjaar mee bezig. Geeft niet, ik heb blijkbaar tijd, maar wanneer, WANNEER kan ik nu eens bezig gaan me te ontworstelen aan de reeks van narigheid en gewoon weer werken aan werk.
Wist ik het maar. Voorlopig kan ik maar een ding doen: het tempo daarvan temperen, en mijn energie heel goed bewaken. Zorgen dat mijn weerstand op orde blijft, en dealen met alles wat er op me af komt.