Way to go, Ricky!

Ricky Martin komt uit de kast

Ricky Martin tijdens een persconferentie. FOTO ANP
RIJSWIJK - Zanger Ricky Martin heeft voor eens en altijd een einde gemaakt aan de altijd aanhoudende geruchtenstroom over zijn geaardheid. 'Ja, ik ben homoseksueel', schrijft hij op zijn website.

De 38-jarige zanger is blij dat de last, die hij jarenlang met zich meedroeg, eindelijk van zijn schouders valt. 'Dit is precies wat ik nodig heb, zeker nu ik vader ben van twee prachtige kinderen.' Martin kreeg in augustus 2008 een tweeling die een draagmoeder voor hem baarde.

'Als ik zou doorgaan met leven zoals ik dat deed, zou de glans waarmee mijn kinderen werden geboren vervagen', zo schrijft hij verder. 'Deze jaren van stilte en reflectie hebben mij sterker gemaakt en hebben mij eraan herinnerd dat acceptatie van binnenuit moet komen.'

Martin sluit af met de woorden: 'Ik ben er trots op om te kunnen zeggen dat ik een gelukkige, homoseksuele man ben.' (ANP/BVDL)

rustiger vaarwater

Een oude zwitserse klant geaktiveerd voor mijn ex-baas, niet dat ik er iets mee verdien, maar het voelt lekker. Net als mijn stage, waar het zo voor Pasen toch iets rustiger wordt en ik intussen bijna volledig ingewerkt ben. Niet dat ik er wat mee verdien maar het voelt toch lekker. Dat blijft wel eens balen hoor, al mijn talenten uit de kast halen en er vol voor gaan, zonder er iets wijzer en zelfs eerder armer van te worden, maar goed, het zal wel nodig zijn om de omslag die ik wil maken te maken en op een gegeven moment zal het wel wat gaan opleveren. Mogelijk hangt er ook weer wat meer marktonderzoek in Duitsland in de lucht, waardoor ik daarmee toch in elk geval wat kan bijsnabbelen. Verder blij met de zomertijd, de avonden worden langer en dan zijn op een of andere manier de dagen wel net zo lang maar toch minder vermoeiend, en ik sta nu te popelen om mijn tuin wat op te leuken, als mijn inkomensverzekeraar tenminste eindelijk weer eens over de brug komt, want die is al weer een week te laat. Kots Braak. Ik krijg wat van die lui. Maar goed, lekker het paasweekend voor de boeg en morgen naar GGZ Amsterdam wat ik altijd heel fijn vind. Met die enorme hoeveelheid activiteit de laatste weken slaap ik weer rot en raar. Vannacht zat ik gevangen in een vakantiepark en kon mijn auto niet meer vinden, noch het terrein verlaten. Een rare associatie. Een vakantiepark als gevangenenkamp. Wat moet je je daar nou bij voorstellen? Misschien moet ik toch eens gauw van die Stocrin af, daar ga ik in elk geval op aansturen. Als je 12 uur per dag werkt en onderweg bent van en naar je werk en de rest nodig hebt om voldoende energie te putten om de volgende dag weer aan te kunnen, dan moet je gewoon goed slapen.
Wat ik met Pasen ga doen weet ik nog niet. Geen duidelijke plannen, maar wel zin om iets relaxts te doen. We zullen wel zien.

Intussen hoef ik niet meer te emigreren, want Wilders krijgt nergens voet aan de grond. De telegraaf van vandaag:

Quote

Moeizaam verloop collegevorming grote steden RIJSWIJK - Het wil nog niet erg vlotten met de vorming van nieuwe colleges in de grote steden. In Almere en Den Haag doet de PVV niet meer mee bij de onderhandelingen. Het hoofddoekjesverbod is in beide steden een van de breekpunten.

Unquote

Het blijft me verbazen, nee, verbijsteren. Dat zoveel Nederlanders het verbieden van het dragen van hoofddoekjes zo belangrijk vinden dat het tot het belangrijkste verkiezingspunt van een van de grootste politieke partijen kan zijn, in deze tijden van crisis en een ook niet bepaald voorbeeldend functionerende Rooms Katholieke Kerk, waar de Paus zelfs liegt en Simonis zegt: "Wir haben es nicht gewusst" als het gaat om het aanranden van onschuldige koorknaapjes. Gelukkig begint het er steeds meer op te lijken dat Wilders zoveel stemmen kreeg omdat stemmers een protest stem wilden uitbrengen, en ik heb er wel vertrouwen in dat als het er echt op aan komt, wij Nederlanders bij de hand genoeg zullen zijn om Wilders bedoelingen te doorzien.

Effe lekker rust na donderdag. Proost en Zalig Pasen!

Over volle maan, over dansen en homoseksualiteit

Een magnifieke show op ijs, van Johnny Weir, die zijn medaille weigerde omdat hij volgens de Amerikanen te weinig family friendly is, een manier om uit te drukken dat hij gay is. Jammer voor de Amerikanen. Mooi dat deze man zijn geaardheid op deze manier revancheerde.

Afgelopen zaterdag zat ik in een panel van Volle Maan, over het omgaan met depressie en vermoeidheid als gevolg van hiv. Dat was mooi om te doen, ik hoop zo op mijn manier mensen te inspireren niet in slachtofferschap te blijven hangen, maar het hoofd op te houden en je plek op te eisen. Het was ook mooi omdat ik op deze manier, net als andere ervaringsdeskundigen, psychiater, theologe, hoogleraar van het EMC in virologie, Psychologe, slaapexpert en verpleegkundige kon laten zien dat het verlies van je vanzelfsprekende gezondheid ook tot overwegingen en inzichten kan leiden, die het leven meer zin en inhoud geven.

Fantastisch vond ik het ook om mee te doen in een workshop Zumba, wat me deed realiseren dat het leuk zou zijn om weer op dansles te gaan. Ik heb intussen contact gelegd met een haagse dansschool voor gays, waarin latin en ballroom dansles wordt gegeven. Dat was dus weer een inspiratie voor mij. In tegenstelling tot de yoga workshop, die ik vreselijk vond. Dat gaat voor mij zeker niet werken.

Ook kwam ik daar weer verschillende mensen van Positive Kids tegen, en heb leuke gesprekken gehad. Een uiterst zinvolle dag. Nu zit ik weer in mijn stage en heb daar vandaag beter dan vorige week kunnen aangeven dat ik er echt maar 24 uur per week ben, en geen 45, en dat ik verwacht dat dit wordt gerespekteerd. Er is mij beterschap beloofd, dus afwachten maar even. Morgen ga ik een groep jeugd zonder baan training geven in zelfredzaamheid en het belang duidelijk te zijn over omstandigheden met financiën, verslavigen, moeilijke thuissituaties en dergelijke. Hoe beter Sozawe de startsituatie van mensen kent, hoe beter de jongeren geholpen kunnen worden. Nu maar weer kijken, wat er deze week op mijn bordje komt.

Barack 'Obama schrijft geschiedenis

Wee je gebeente als je in Amerika chronisch ziek werd, en een ziekenhuis opname noodzakelijk werd of je voor de rest van je leven medicijnen nodig had. Er was voor mensen die al ziek waren geen ziekenkostenverzekering af te sluiten, en dat betekende een enorm verlies aan kwaliteit van leven voor mensen die het niet breed hadden en toch ziek werden. Dat is nu voorbij. Met 220 stemmen voor en 211 tegen wist de Amerikaanse president verplichte ziekenkostenverzekering door te drukken, een plan dat 294 miljoen dollar kost, maar een enorme verlichting geeft voor de gewone man. Overigens wilden de Clintons een ziekenkostenverzekering 8 jaar terug al doordrukken, maar kreeg dat toen niet voor elkaar. Dat zal zeker ook goed zijn voor de bestedingen in de USA, want reserve potjes voor onzekerheden over je gezondheid op termijn kunnen worden afgebouwd, en mensen zullen ook geen hoge schulden meer hoeven maken om noodzakelijke behandelingen te krijgen. Een historische dag in Amerika. Sommigen noemen het het einde van de hele basis van het amerikaanse bestel, sommigen zien het als een verdere verwezelijking van The American Dream. Ik weet wel dat als ik in de USA zou wonen, ik enorm opgelucht zou zijn.

Avé Maria

Een van de mooste vertolkingen van het Avé Maria ooit, vind ik persoonlijk. Na de meest hectische week die ik me kan heugen vanavond even een beetje mijmeren, met de waxinelichtjes aan bij de foto van Jaco, denkend aan de mooie dingen die voorbij zijn gegaan, in alle rust mijn energiebatterij weer opladend voor morgen, als ik deelneem in een panel van Volle Maan over hiv, depressie en wat dat met je kan doen qua vermoeidheid, concentratie en geheugen. Me voorbereidend ook op een drukke periode, na een lange winter toe aan zon, plezier in werk en nieuwe gedrevenheid.

het dominospel in de politiek gaat door

Staatssecretaris Bussemaker treedt terug. Dat vind ik jammer, want als rechterhand van Ab Klink heeft ze uitstekend werk gedaan in het zetten van stappen naar een vernieuwde zorg. Van Geel treedt terug, en meerdere kopstukken uit het CDA. Steeds meer geluiden klinken door dat Balkenende misschien toch nog eens zou moeten heroverwegen. Het lijkt duidelijk dat zijn achterban het onder hem werken en het afglijden van het CDA naar een vierde plaats in de peilingen over de zetelverdelingen niet zien zitten, en de noodzaak onderschrijven te komen tot een verfrissende aanpak. De naschokken zijn in een zelfde orde van grootte als die van de zware aardbeving in chili in februari, vandaag nog een van 6,9 op de schaal van Richter. Meer dan ooit is het gedachtengoed van de juist nu overleden Hans van Mierlo uiterst aktueel, ironisch genoeg. Waar zal dat allemaal heen leiden. Het blijft allemaal uitermate spannend en er zullen zonder twijfel nog verrassende ontwikkelingen plaatsvinden voor de verkiezingen in juni. Twee lichtpuntjes: de huizen worden weer wat meer waard en de AEX index zit weer in de lift, en ook de temperatuur gaat de komende dagen richting de 15 graden na een lange koude winter. Hopelijk zullen onze gemoederen gekoesterd in de voorjaarswarmte hun scherpe kanten wat gaan verliezen.

te hectisch

De tweede week van mijn stage, waarin ik al behoorlijk ben ingevoerd in de werkwijze bij het reintegreren van mensen, het bijbrengen van werknemersvaardigheden, het maken van rapportages, het doen van intakegesprekken, het interpreteren van testen en communicatie met klantmanagers van het werkplein van het UWV wordt me al bijna gesmeekt om meer dan drie dagen te komen, omdat het werk niet bij te benen is. Het gebouw is ook te klein, er zijn onvoldoende werkplekken voor het personeel dat massaal is ingezet en er is te weinig trainingruimte voor groepen mensen. Om me alles goed eigen te maken en mijn inzetbaarheid snel nog groter te krijgen zal ik deze week in plaats van 20 uur 40 uur moeten werken, of nee zeggen en daarmee mezelf aan de ene kant beschermen maar aan de andere kant als een erbijhangende schakel te profileren, wat ik persé niet wil. Het bewaken van mijn grenzen is dus bij deze op mijn vierde werkdag al mislukt, met alle risico's vandien. Het werk maakt echter veel goed. Het CWI, zo merk ik, werkt of heeft gewerkt volgens het principe dat de grote aantallen buiten het arbeidsproces geraakte mensen een groot probleem is voor de maatschappij, daarbij kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat men er bij voorbaat van uit gaat dat mensen te kwader trouw zijn in de wijze waarop ze een beroep doen op een uitkering, in plaats van uit te gaan van het principe dat het om duizenden keren een mens gaat die bij het vinden van werk hindernissen ondervindt, en daarmee van de regen in de drup raakt. Het wegnemen van negatief zelfbeeld, het mensen leren redeneren vanuit hun mogelijkheden in plaats van hun beperkingen, daar heeft reintegratie een zware kluif aan. Maar wel een, die in al die keren dat we er in slagen iemand op een fijne en duurzame manier weer vanuit zijn eigen mogelijkheden onafhankelijk te maken en een eigen inkomen te kunnen genereren, die de moeite waard is om je tanden er in te zetten.

Voorlopig vind ik het allemaal heel hectisch en kom ik veel schrijnende situaties tegen. En hoewel ik momenteel gewoon van half 7 's-morgens als ik naar mijn stage ga, onbetaald overigens met alleen een reiskostenvergoeding, en 's-avonds om 9 uur eens klaar ben met de correspondentie en het werk van mijn eigen bedoeninkje, laat ik me maar meegaan met de kolkende stroom, in de hoop dat over een paar weken rustiger vaarwater wordt bereikt en ik er op een gegeven moment ook weer een baan aan overhouden kan waarin ik zinvol bezig kan zijn en mijn inkomen uit kan halen.

Maar voor iemand die ruim 70% arbeidsongeschikt is, is het eigenlijk totaal onverantwoord. Ik heb vandaag maar vast aangekondigd dat ik de inwerkperiode die deze week en as. maandag nog loopt wel extra uren wil maken, maar dat ik vanaf dinsdag 23 maart toch weer terug ga vasthouden aan 24 uur per week, omdat niemand er wat aan heeft als ik mezelf voorbij ren.

Dat was volgens mij het beste wat ik nu kon doen.

Stage

Er zijn bergen werk te verzetten daar bij het reintegratiebureau waar ik aan de slag ben gegaan. Een project om jeugd aan het werk te helpen loopt tegelijkertijd met een traject om mensen die langdurig in de archieven van sociale zaken terecht waren gekomen of dreigden te komen weer actief te krijgen. Op dat laatste traject ben ik ingezet. De tweede werkdag deed ik al mee met de intakes en vanmorgen heb ik mensen die soms nog nauwelijks Nederlands spreken of een computer hebben bediend door de beroepskeuze en competentietesten geleid, vanmiddag de intakes en de rapporten gedeeltelijk al verwerkt in een rapport dat aanbevelingen doet aan sociale zaken wat nodig is om de klant te motiveren en op weg te helpen. Boeiend werk, elk geval is weer heel anders, maar het beeld veel mensen met een bijstandsuitkering profiteurs zijn kan ik je vertellen, klopt niet erg - uitzonderingen daargelaten. Het gaat soms om mensen die door diepe dalen zijn gegaan en hun geloof en vertrouwen in zichzelf totaal hebben verloren. De nieuwe denkwijze, dat mensen graag iets willen doen voor hun geld, onafhankelijk willen worden van een uitkering als dat maar enigszins kan, met als uitgangspunt niet wat die mensen niet meer kunnen maar wat ze wel zouden kunnen en willen doen, is echt een goeie ontwikkeling. Ik zie het als een uitdaging om ze op weg te helpen. Een beetje geënt misschien op van Mierlo's uitspraak:
Werkloos zijn is niet het drama van velen. Het is vele malen het drama van één.
En dat maakt een wereld van verschil.

En een groot man was ie, Hans van Mierlo

uit zijn necrologie, geplaatst op de website van D66:

Citaten van Hans van Mierlo

“Oorlog is niet één drama van miljoenen. Oorlog is miljoenen malen het drama van één.”

“De natiestaat is te groot geworden voor de kleine problemen en te klein voor de grote.”

“Ik ontken dat mijn vak minister is en daarom ben ik niet beschikbaar voor een andere portefeuille.” (in 1998 over stoppen in de politiek)

“I received no congratulations on assuming the EU presidency, only heartfelt commiserations.”

“Ik vind macht saai. Ze verplicht tot moreel verantwoordelijk gedrag.”

“Macht bestaat in de fantasie van mensen die het niet hebben.”

“Ik dacht: ik moet even de kans krijgen om het aan iedereen uit te leggen, dus dat is even werken, maar dan is het ook gebeurd.” (over de oprichting van D66)

“Ik heb over ontzettend veel zaken geen mening, omdat ik er niet over na gedacht heb.”

“Hoe ethisch is het om het belang van de zuiverheid van de ethiek te stellen, boven het belang om tot iedere prijs te voorkomen dat er oorlog uitbreekt?”

“Ik ben 45 jaar en heb nog nooit een bewuste keuze over mezelf gemaakt.”

“Misschien dacht ik vroeger wel een beetje dat ik kon toveren. Het geloof hierin is veranderd, ikzelf niet.”

“Je moet je neerleggen bij het feit dat je helemaal niets zeker kunt weten.”

“De wijze waarop je je met God bemoeit is in onze samenleving al een Christelijke aangelegenheid.”

“Je vervalt zo gauw in de fout niet op zoek te zijn naar de waarheid, alswel naar een bepaalde verdediging van de waarheid.”

“Ik weet niet of je een goed politicus moet zijn. Ik vind één van de manieren om de kloof tussen burgers en politici te herstellen, is om net te doen als anders: jezelf te zijn.”

waarom ik wel een fan van Tutu ben

Mijn afschuw van het instituut Kerk doet niets af aan mijn grote respect voor Aartsbisschop Tutu. Hij verwoordt heel mooi waar het werkelijk oom gaat:Webredaktie, de tekst direkt onder de foto is wat kort door de bocht geformuleerd. Bisschop Tutu roept niet alleen het Afrikaanse continent tot de orde (is iets anders dan veroordeeld) maar mensen in Alle continenten.

In het nederlands vertaald:

In Afrika, een stap terug ten aanzien van mensen rechten.

Door Desmond Tutu Vrijdag, 12 Maart, 2010;

Haat heeft geen plaats in het huis van God. Niemand mag worden uitgesloten van onze liefde, onze compassie of onze zorg vanwege ras , geslacht, geloof of etniciteit — of wegens hun seksuele oriëntatie. Ook mag niemand worden uitgesloten van de gezondheidszorg op één van deze gronden. In mijn land van Zuid-Afrika, worstelden wij jarenlang tegen het kwade systeem van apartheid dat mensen verdeeld, kinderen van dezelfde God, door raciale classificatie en toen ontkenden velen van hen fundamentele rechten van de mens. Wij wisten dat dit verkeerd was. Thankfully, kinderen van de zelfde God, door rassenclassificatie en toen ontkenden toen velen van hen fundamentele rechten van de mens. Wij wisten dat dit verkeerd was. Thankfully, steunde de wereld ons in onze strijd voor vrijheid en waardigheid.

Het is tijd op te staan tegen een andere fout.

Homo’s, lesbiennes biseksuele en transseksuele mensen maken deel uit van zo veel families. Zij zijn onderdeel van de menselijke familie. Zij maken deel uit van God’ s familie. En natuurlijk maken zij deel uit van de Afrikaanse familie. Maar een golf van haat spreidt zich uit over mijn geliefde continent. Mensen worden opnieuw hun fundamentele rechten en vrijheden ontzegd. Mannen zijn ten onrechte vals beschuldigd en gevangengenomen in Senegal, en gezondheidszorg voor deze mensen en hun gemeenschap hebben geleden. In Malawi, zijn mannen gevangen gezet en vernederd voor het uiting geven aan hun partnerschappen met andere mannen. Juist in deze maand, menigten in Mtwapa Township , Kenia, worden mannen aangevallen die ervan verdacht worden homo te zijn. Keniaanse religieuze leiders, ik ben beschaamd om het te zeggen, bedreigden daar een HIV kliniek voor het vertrekken en begeleiding van diensten aan alle leden van die gemeenschap, omdat de geestelijken homoseksuele mannen wilden uitsluiten.

Uganda’ s parlement debatteert over wetgeving die homoseksualiteit strafbaar zou maken met levenslange gevangenisstraf, en meer discriminerende wetgeving is besproken in Rwanda en Burundi.

Dit zijn vreselijke stappen achteruit voor de rechten van de mens in Afrika.

Onze lesbische en homoseksuele broeders en zusters over Afrika leven in angst.

En zij leven ondergedoken – weg van zorg, weg van de bescherming die de staat aan elke burger behoort aan te bieden en weg van gezondheidszorg in het AIDS-tijdperk, op het moment wij allemaal, vooral Afrikanen, toegang nodig hebben tot de essentiële HIV-diensten. Dat dit toegeven aan onverdraagzaamheid wordt gedaan door politici op zoek naar zondebokken voor hun falen is niet verrassend . Maar het is een groot onrecht. Een nog grotere belediging is dat het wordt gedaan in de naam van God.
Toon me waar Christus zei: ” Houd van uw naaste, behalve degenen die homoseksueel zijn “. Homoseksuele mensen, ook, worden gemaakt in mijn God’ s beeld. Ik zou nooit een homofobe God aanbidden.

” Maar ze zijn zondaars, ” hoor ik de predikers en de politici zeggen. ” Ze kiezen een leven van zonde waarvoor zij moeten worden gestraft .”
Mijn wetenschappelijke en medische vrienden hebben met me een realiteit gedeeld die zo vele homoseksuele hebben bevestigd; Ik weet het nu in mijn hart dat het waar is. Niemand kiest ervoor homo te zijn. Seksuele geaardheid, zoals huidkleur, is een ander kenmerk van onze diversiteit als menselijke familie. Is het niet verwonderingwekkend dat wij allen worden gemaakt naar God’s beeld, en toch is er zo veel diversiteit onder zijn mensen? Houdt God minder van zijn donker- of zijn licht huid gekleurde kinderen? De dappere meer dan schuchtere? En kent iemand van ons de geest van God zo goed dat wij voor hem kunnen beslissen wie inbegrepen is, en wie uitgesloten is, van de kring van zijn liefde?

De golf van haat moet stoppen. Politici die profijt hebben bij het benutten van deze haat, van het uitwaaieren, moeten zich niet laten verleiden door deze gemakkelijke manier te profiteren van angst en misverstaan * 1
En mijn collega-geestelijken, van alle geloven, moeten opkomen voor de principes van universele waardigheid en kameraadschap. Uitsluiting is nooit de weg vooruit op onze gemeenschappelijke paden naar vrijheid en rechtvaardigheid.

Amen

Ode aan Hans van Mierlo

Ik voel me geroepen om trouw van vandaag te citeren. De column over Hans van Mierlo zet hem in het juiste perspectief. Het geeft precies aan waarom zijn overlijden voor pessimisten het einde van een tijdperk is, maar voor optimisten zoals ik: ik denk dat Hans van Mierlo juist nieuwe en zeer noodzakelijke perspectieven ziet. Een nieuw paars zit er niet in, maar mogelijk wel een coalitie zonder PvdA. Hans van Mierlo werd niet voor niets minister van Staat. Hij was zijn tijd vooruit. Nu hij is overleden, is het tijd voor zijn doorbraak, willen wij Nederlanders inderdaad niet verzuren onder een achterhaalde moraal en een politiek die geen grip heeft op de uitdagingen die voor ons liggen. De komst van Job Cohen juich ik dan ook van harte toe. Onder hem geen haatzaaierij, maar bruggen bouwen en samen de schouders eronder. Zie ook de passage over Balkenellende:



Hans van Mierlo werkte aan een politiek bestel van melk en honing, maar is overleden in een land van azijn en bitterheid. Met zijn dood eindigt een tijdperk.

In de oneindig grote dinerroom van hotel Indonesia in Jakarta was het zelfs ’s nachts om drie uur druk. Overal zaten mensen te eten en te drinken en liepen kelners bedrijvig heen en weer.

Midden in de roezemoezige ruimte zat een grote, blanke man in een witte hotelbadjas. Hij sprak indringend tegen zijn tafelgenoten en nam af en toe een slok van zijn Bintang, het lokale bier.

De man was Hans van Mierlo. Hij had de slaap niet kunnen vatten en was bij een gezelschap bami etende journalisten aangeschoven met de vraag of er nog wat te drinken was. Het was januari 1994, vijf maanden voordat hij zijn hoogtepunt in de Nederlandse politiek zou bereiken, een verkiezingsuitslag die de totstandkoming mogelijk zou maken van een kabinet bestaande uit PvdA, VVD en zijn partij, D66.

Van Mierlo was al enige tijd vol van deze droomcoalitie, die voor het eerst sinds de invoering van het algemeen kiesrecht in 1918 de christen-democraten buitenspel zou zetten. Wat een verademing zou dat zijn voor het politieke bestel, dat in zijn ogen steeds verstarder raakte door de verkramptheid van socialisten en liberalen tegenover elkaar en de onafgebroken macht van het CDA. Paars zou een politieke vernieuwing in zichzelf zijn, belangrijker misschien wel dan de staatkundige hervormingen waarmee zijn partij vanaf de jaren zestig had gepoogd het bestel op te blazen. ’Dit is het moment’, was dan ook de tekst op de affiches waarmee D66 enige maanden later de campagne in ging.

In Den Haag werd er in 1993 nog wat lacherig gedaan over de mogelijkheid van een paarse coalitie. De christen-democraten maakten zelfs grijnzend wegwerpgebaren als je erover begon.

Maar Van Mierlo geloofde in zijn droomcoalitie. In april van dat jaar zei hij tegen deze krant: „Het gaat voor alles om een gevoel van vrijheid. In Nederland kunnen de kiezers de macht niet wegsturen, want het CDA komt altijd terug. De vrijheid ligt in het verschiet als die partij eens genoeg zou moeten nemen met een oppositierol.”

Die nacht in Jakarta lag Elco Brinkman, de aankomende leider van het CDA, al te slapen. Of misschien woelde hij onrustig na de harde kritiek van zijn partijgenoten Bert de Vries en Enneüs Heerman op zijn prima-donna-gedrag.

Brinkman had zich, zoals iedere avond, vroeg teruggetrokken uit het gezelschap fractieleiders en journalisten. Hij kon niet goed tegen de dominantie van Van Mierlo in de gesprekken, net zo min als Hans Dijkstal, de tweede man van de VVD, die graag de draak stak met de droom van de D66’er. Toen de door diaree geplaagde Van Mierlo zich op Kalimantan tijdens een voettochtje door de jungle plotseling terugtrok achter wat struikgewas, riep de liberaal: ’Ik geloof dat de basis voor paars wordt gelegd’.

De paarse coalitie hield acht jaar stand, mede dankzij een gunstige economische conjunctuur, maar meer dan een katalysator van vernieuwing was deze samenwerking een uitdrukking van politieke indolentie en futloosheid. Het avontuur van Van Mierlo, dat tot een gevoel van vrijheid en een keerpunt moest leiden, eindigde met de knal van de Fortuyn-revolte en bracht de christen-democraten, alsof er niets was veranderd, weer terug in hun vertrouwde spilpositie.

Maar hoe lang nog? Het is een bittere ironie van de geschiedenis dat het partijenbestel, waar D66 ruim veertig jaar terug de eerste bressen in sloeg, nu lijkt te bezwijken onder druk van een andere bestormer, iemand die gedreven door ressentiment en rancune voor het spiegelbeeld van Van Mierlo kan doorgaan.

’Hafmo’ – zoals Van Mierlo aan de hand van zijn vijf voorletters wel werd genoemd – vergiste zich in de taaiheid en de machtswil van de oude volkspartijen, toen hij in het najaar van 1966 met veertig geestverwanten in hotel Krasnapolsky aan een poging begon het politieke bestel tot ontploffing te brengen.

Nu is zelfs het CDA, tot voor kort de stabielste factor in de Nederlandse politiek, ten prooi aan verwarring en desintegratie. Hetzelfde geldt voor de PvdA. Beide partijen zijn niet in staat gebleken hun samenwerking in moeilijke tijden tot een succes te maken en bezegelen daarmee niet alleen het zoveelste einde van een coalitie, maar ook het einde van het oude bestel.

Het is nog te vroeg om de oorzaken daarvan scherp in beeld te krijgen. Duidelijk is wel dat het de traditionele partijen niet is gelukt de aanpak van lastige maatschappelijke kwesties, zoals de integratie, te verbinden met een herkenbaar politiek leiderschap.

De manier waarop Balkenende en Bos met hun opdracht ’samen werken, samen leven’ omgingen, liet niet alleen een tergend onvermogen zien, maar ook een asynchrone wisselwerking tussen leiderschap, partij en samenleving. Na de aftocht van Bos als PvdA-leider is daarom ook het terugtreden van Balkenende als aanvoerder van het CDA onvermijdelijk geworden, een kwestie van dagen, tenzij de partij met blindheid is geslagen.

De dood van Hans van Mierlo symboliseert bij uitstek het einde van een tijdperk en krijgt zelfs een bijbelse dimensie als je in de Amsterdamse Brabander een Mozesfiguur ziet die wel het Beloofde Land heeft gezien, maar het niet mocht binnentreden.

De vraag is alleen of datgene wat hij op het eind van zijn leven nog heeft waargenomen, hem vrolijk heeft gestemd. Het heeft er veel van weg dat Nederland, meer dan een land van melk en honing, een land van azijn en bitterheid is geworden. Van Mierlo vertrouwde in de jaren zestig op de kracht van de rede en de redenering. Hij presenteerde D’66 (toen nog met apostrofje) als ’een nieuwe politieke existentie van de onafhankelijke, ontzuilde burger’. Bevrijd van ideologie, God, dominee en meneer pastoor vroeg deze burger om een rationele, pragmatische politiek en directe invloed op degenen die hem bestuurden.


© Trouw 2010, op dit artikel rust copyright.

Toon heel artikel vorige pagina 1 2 volgende pagina
H.A.F.M.O. Van Mierlo begon in de journalistiek

18 augustus 1931: Henricus Antonius Franciscus Maria Oliva van Mierlo wordt geboren in Breda in een katholiek ondernemersgezin.

1957: begin loopbaan in de journalistiek, onder andere bij het Algemeen Handelsblad.

januari 1967: D66 komt uit het niets op zeven Kamerzetels.

1 september 1973: Van Mierlo legt het voorzitterschap neer na onenigheid in de fractie; vertrekt vier jaar later uit het parlement.

11 september 1981: minister van defensie, ruim een jaar lang.

22 mei 1986: opnieuw fractievoorzitter D66.

22 augustus 1994: minister van buitenlandse zaken in paars kabinet, na historische overwinning bij verkiezingen: 24 zetels.

18 augustus 1998: afscheid van de actieve politiek.

11 november 2009: huwelijk met schrijfster Connie Palmen.

11 maart 2010: Van Mierlo overlijdt in Amsterdam, 78 jaar oud.

Van Mierlo had een zoon en twee dochters uit zijn twee eerdere huwelijken.


Unquote

politiek doet den haag schudden op haar grondvesten

Hans van Mierlo is niet meer. Hij overleed op 78 jarige leeftijd aan de gevolgen van hepatitis C en daarop volgende levertransplantatie. Die Hepatitus heb ik ook, maar gelukkig is die tegenwoordig al een stuk beter behandelbaar en wordt er gemonitord op leverkanker, en bovendien wordt een nieuwe generatie medicijnen verwacht die mijn levensverwachting naar boven bij zullen stellen. Gelukkig, want ik heb nog veel te veel te doen om binnen een jaar of 20 dood te gaan. Toen ik nog maar net stemgerechtigd was konden Hans en later Terlouw (ja, dezelfde als de kinderboekenschrijver zoals Oorlogswinter)rekenen op mijn onvoorwaardelijke stem. Een schilderachtige persoonlijkheid met een groot en warm hart, oprichter van D66, dat het gelukkig in de peilingen wederom zeer goed doet.

Het nieuws kwam op de vooravond van het vertrek van Wouter Bos, dat In Den Haag insloeg als een bom. Ik vind persoonlijk dat het een moedig en goed voorbereid besluit van Bos is geweest. Cohen, vanaf vandaag burgemeester van Amsterdam áf, neemt het stokje over en een betere opvolger zou ondenkbaar zijn geweest. Zijn sterke persoonlijkheid zal opgewassen zijn tegen de opportunist Wilders, naar ik verwacht. Ik zie grotere kansen nu voor een links progressief volgende coalitie, wat ik zo vurig wens.

Ik ben benieuwd wat voor verrassingen en verder nog het daglicht zullen zien voor de verkiezingen in juni. Hier zal het volgens mij niet bij blijven.

Werk aan de winkel

Voor het eerst sinds jaren weer eens ècht gewerkt vandaag, en ik moet zeggen dat het me redelijk goed bevallen is, hoewel ik vanmorgen om half 7 mijn bed uit moest en pas om 7 uur thuis kwam. Maar goed, als het gaat om (re)integratie en inburgering van mensen die in een uitkeringssituatie terecht komen, is er nog een wereld te winnen. Misplaatste trots weerhoudt nog al te vaak mensen die in hun recht staan een beroep te doen op onze sociale voorzieningen. Dat gebeurt veel vaker dan dat mensen er misbruik van maken. Ik heb daarvan een heel klein stukje gezien en ben meteen al volop ingeschakeld om mensen die uitvallen zo snel mogelijk (weer) te helpen op eigen benen te staan.

Politiek gezien zie ik in de volkskrant een column over het te grote fatsoen en te kleine ego van Agnes Kant, iets dat ik ook zo voel, en een soort van spijt dat Femke haar moment niet pakte toen Rotteveel een voorzet gaf om haar Premier te maken, want ze zou het een stuk beter doen dan Balkenellende, die vanuit zijn eigen partij ook steeds meer weerstand oproept.

Ik weet niet wat ik moet hopen: dat hij eindelijk voor de bijl gaat en plaats maakt voor nieuw bloed, want dan zou het wel eens kunnen zijn dat het CDA haar verlies nog gedeeltelijk goed kan maken en dat zie ik liever nu niet gebeuren, of dat hij blijft, wat hij niet verdient, maar waarmee we wel meer kans maken op een progressieve coalitie die dit land zo hard nodig heeft. Misschien een lijstverbinding tussen PvdA, SP, GL en mogelijk D66, zodat ze zeker weten in verbinding veel groter zullen zijn dan de PVV, die nu iets van 20% van de kiezers achter zich heeft, maar desondanks momenteel de grootste is? Een lijstverbinding zou het mogelijk maken met behoud van de ideologische verschillen toch onder gezamenlijke noemer te opereren. Dat zou, wat mij betreft, zo gek nog niet zijn.
Voorlopig zal het gissen blijven, en ik volg het met veel interesse, meer dan ooit. We bevinden ons in een moeilijke situatie en moeten opschuiven naar een duurzame samenleving met behoud van welzijn meer dan individuele welvaart. Belangrijke beslissingen nemen die soms ver zullen moeten gaan om te komen tot de noodzakelijke vernieuwing. We kunnen door het omvallen van de grote middenpartijen nu een shortcut maken naar die situatie, als progressief sterk genoeg is om een antwoord te formuleren op conservatief CDA en CU, en de doordenderende PVV trein te laten ontsporen, waartoe wat mij betreft alles geoorloofd is, zoals de PVV zichzelf ook van alles veroorlooft. Het blijft me verbazen dat een idiote aan grootheidswaanzin, opportunistische en hoogdravende persoonlijkheid leidende Wilders zo populair is. Ik vind dat gewoon ronduit griezelig, zo niet gevaarlijk. Zo gauw mogelijk het gras voor de voeten wegmaaien zou ik zeggen.

Morgen nog één dag heel hard werken deze week, en donderdag maar met woensdag en vrijdag vrij, en dan geen honden meer te logeren, spreekt me aan. Ik ben wel aan een beetje ontspanning toe zo langzamerhand.

De Kerk blijft er geen reet van snappen

De pastoor schreef woensdag in een brief aan het bisdom Den Bosch ‘dat een priester volgens het kerkelijk recht verplicht is om iemand, die publiek in zonde leeft, de communie te weigeren om ergernis te vermijden.’

Ook schrijf hij dat ‘het in deze situatie is dat Jezus zegt, dat het beter was iemand met een molensteen om de hals in het diepst van de zee te laten zinken, dan dat hij ergernis geeft aan een van deze kleinen.’

Volgens Ouwens doelt de pastoor daarmee op praktiserende homoseksuelen.

Uit protest gingen homoseksuelen daarna demonstratief naar de zondagmis in Reusel. Buyens besloot, in overleg met bisschop Antoon Hurkmans van Den Bosch, om de communie over te slaan.

Ook Ouwens was bij de dienst van Buyens aanwezig. Hij werd tijdens de mis door de politie gearresteerd.

”De pastoor ging zelf wel ter communie, terwijl wij niet mochten. Dat ergerde mij zo. Ik wilde opstaan en iets zeggen. Maar ik werd door de politie in de boeien geslagen wegens verstoring van de openbare orde en baldadigheid.”
Ouwens werd naar eigen zeggen ‘anderhalf uur in de cel gezet en twee uur lang verhoord.’ Daarna deed hij aangifte tegen Buyens en bisschop Hurkmans, ‘zijn opdrachtgever.’

”Buyens zei in de dienst de communie niet uit te willen reiken omdat hij niet kon zien wie wel of niet homoseksueel was. Dat vind ik je reinste discriminatie.”

Bron: ANP - en dat gebeurt dan op de dag dat er 160 aangiften op één dag zijn gekomen aan het adres van de Katholieke Kerk van mannen die in hun jeugd door priesters zijn misbruikt. Een kleine opmerking om bovenstaand bericht even in een perspectief te zetten.

De Kerk toont zich daarmee een onbarmhartig, liefdeloos instituut dat niets snapt van de God die het zegt te representeren, zich wapenend met dogma's die stammen uit de Middeleeuwen in een poging de ongeschoolde ziel aan het goede te binden. Een tijd, die al een tijdje niet meer bestaat. Als de Kerk zich niet vernieuwt, maar ik heb het al vaker gezegd, zal het spoedig geen volgeling die zichzelf serieus neemt meer over hebben.

Een Slagveld

Waren de lokale verkiezingen gisteren als verwacht, met PVV als grote winnaar, het CDA als een terechte verliezer, winst voor D66 en Groen Links, een meevallende verlies voor PvdA en verlies ook voor de SP. Hoe terecht de beslissing van Agnes Kant ook was om het veld te ruimen vandaag, pijnlijk vind ik het wel. Okay, ze sloeg nogal door, maar de werkelijke chaosbrenger door zijn uitermate zwakke leiderschap en zijn blijvend zelfvoldane glimlachje blijft zitten waar ie zit.

Opvallend genoeg wordt de CU nauwelijks nog genoemd in de pers, en daar ben ik allerminst rouwig om. Het CDA is gedegradeerd tot een splinterpartij, de politieke verhoudingen zijn drastisch veranderd.

Bos claimt een eventueel premierschap met het PvdA als landelijk grootste partij na het stemmen in juni, en wil een zo progressief mogelijke coalitie vormen zonder de PVV. Een strak plan wat mij betreft. Als dat kan gebeuren, blijft de schade beperkt.
Nu maar duimen dat progressief nog wat aan kracht wint en de PVV ergens een keer een fout gaat maken. Het optreden in het debat van de kartrekker van de PVV in Almere, ben zijn naam vergeten en hoop die ook nooit meer tegen te komen, was ronduit genant.
De uitslag van gisteren was ongeveer die waarop ik had gehoopt, een verschuiving naar progressief. Links of rechts vind ik achterhaalde termen, het gaat er om dat we door sociale vernieuwing de grote problemen waarvoor we de komende decennia gesteld gaan worden gezamenlijk bestrijden en daarbij out-of-the-box denken, en met creatieve oplossingen komen. Een stem op PvdA, D66, SP, Groen Links, het zal een stem zijn op tolerantie en solidariteit. Een stem op de PVV is een stem op polarisatie en haat. Wat willen we? Een ding is zeker: we krijgen de coalitie die we als volk verdienen.

Agnes, je stond voor een schier onmogelijke opdracht die je met ziel en zaligheid verdedigde. Het is geen schande dat je het niet hebt gered, je hebt karakter getoond, misschien wat te veel, maar je was oprecht en gepassioneerd. Daar kan Balkenellende een puntje aan zuigen. Kop op, uithuilen en opnieuw gaan bouwen zou ik zeggen. en wat mij betreft: Femke for President. Liever dan Wouter.

Maar goed, het bisdom Den Bosch is om: homo's mogen ter communie gaan. En dat is dan weer een klein lichtpuntje. Een punt gehaald door de Reuselse Prins Carnaval, die open durfde zijn over zijn homoseksualiteit en op veel bijval heeft mogen rekenen. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen, dat ook overspeligen en mensen die na hun eerste kerkelijk huwelijk opnieuw in een huwelijk treden óók niet meer welkom waren voor de Eucharistie. En dát pikken ze zelfs in het katholieke bolwerk Brabant niet meer.

gemeenteraadsverkiezingen

Toch een progressieve coalitie zonder de PVV mogelijk dalijk? Moet je de verschuivingen zien, vooral bij Groen Links! Dit is wel een tussenstand, maar pvda,

De Werk Ervarings Plek is binnen...

Ongelooflijk. Gisteren na dat ziekenhuis gedoe van de vorige twee weken maar weer eens aan het vissen gegaan, Agens gebeld, vanmorgen om negen uur een afspraak gemaakt om 10 uur in Rotterdam, en om 11 uur had ik mijn Werk Ervarings Plaats binnen. Ik ga voor het Ministerie van Soziale Zaken en Werkgelegenheid volwassenen zonder baan bemiddelen, een integratietraject dat bij Agens is ingekocht, en ik ga ondersteuning bieden bij een traject van JOS, Dienst Jeugd, Onderwijs en Samenleving bemiddelen naar werk.

Ook al is dat gedurende het UWV traject onbetaald werk, met behoud van uitkering, het voelt toch lekker dat ik het zo snel voor elkaar heb gekregen ondanks de aanvankelijke tegenvallers.

Maar morgen eerst stemmen. Ik ben benieuwd waar het de komende maanden naar toe gaat. Morgen weliswaar gemeenteraadsverkiezingen, en ik ga ook op een andere partij stemmen dan bij de landelijke verkiezingen in juni, maar ik denk dat over het algemeen aan de uitslag van morgen wel een trend te zien zal zijn. En dan kan het echte gespeculeer beginnen.

Een land krijgt de regering die het verdient. Verdienen wij Wilders? Willen wij dat echt? Ik kan het nog steeds niet begrijpen hoe naïef mensen dreigen te gaan stemmen, als je de peilingen mag geloven. Praatjes vullen geen gaatjes. Als je belangrijkste daad gaat zijn het verbieden van hoofddoekjes in openbare gebouwen, zoals dus ook verenigingen, etc., en je kan verder aardig lullen en wordt daarmee de grootste partij, dan maak ik me ernstig zorgen over ons landje. In Den Haag en Almere doet de PVV mee aan de lokale verkiezingen. we zullen het zien.