Playa del Ingles - het strand van de engelsen.

Maar het had ook het strand van de engelen kunnen betekenen wat mij betreft, als je niet buiten de echte toeristenplaatsen komt is het werkelijk prachtig. Ik zelf heb nu midden in de stad een bungalow voor mezelf alleen. Eenvoudig ingericht, maar een prachtige patio eromheen gemaakt van in mozaiek gelegde tegels, met romeinse beeldjes en bloeiende oleanders en andere prachtige tropische planten, met op de hoek waar de zon het grootste deel van de dag staat twee heerlijke stretchbedden.
De wijn is heerlijk en ik heb het yumbo winkelcentrum verkend, met een grote variatie aan supermarktjes, souvenirs, speciaalzaakjes en immobilien zaken waar je kunt zien dat je zo'n bungelowtje als ik heb voor 80.000 euro kunt kopen. Zou dat niet heerlijk zijn, op een plek in de altijd warme zon met een windje van af de atlantische oceaan dat voor een beetje verkoeling zorgt, op de zonnige kant van het eiland althans, want het eiland net als veel vulkaan eilanden kennen verschillende klimaten. Het noorden is veel regenachtiger en meer bebost, hier liggen duinen die er uitzien als de sahara, iets oostelijk gelegen. Boven op de vulkaan is het koud en mistig. En in dat zelfde jumbo centrum zijn tientallen barretjes en gay kroegen, want Playa del Ingles is buitengewoon gay vriendelijk. Daar kan Amsterdam nog een puntje aan zuigen. Het is oudejaarsdag. Zodalijk ga ik naar het centrum waar het één groot feest gaat worden, met vuurwerk, muziek en de nodige drank. Jammer alleen dat ik het met niemand kan delen. Maar aan de andere kant: een weekje om in een warme sfeer je te bezinnen op wat moet gaan komen, is ook nooit weg. Om met Wim Kan te spreken: waar gáán we in het nieuwe jaar naar toe? Als je het mij nu vraagt, zou ik zeggen: nergens heen. Ik blijf lekker hier. Een paar tientjes reiskosten voor mijn kids en familie om me hier op te zoeken, of andersom, dat kan toch nooit onoverkomelijk zijn. Maar goed, over een paar dagen weet ik zeker dat ik heimwee krijg, m'n kinderen weer wil zien, ouders en andere familie, en dan nemen we dat ... weer thuis maar op de koop toe. Wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen.

playa del ingles, here I come!

De hele week wordt een temperatuurtje van rond de 23 graden met veel zon voorspeld.
Ik zal het wel verdiend hebben, zullen we maar zeggen.

Lekkuuuhhhhhhhrrrrrrrr.

1e kerstdag - het blijft moeilijk

Natuurlijk kun je zeggen dat je in je leven kunt kiezen om vast te houden, aan wat je voelt als iets vreselijks is dat je is overkomen. Je kunt er ook voor kiezen, om de controle te nemen en eraan werken te geloven dat iets je niet zozeer overkomt, maar dat je het kunt gebruiken, om te scheppen, te groeien. Vandaag ben ik alleen. Daar koos ik voor, maar het voelt als vasthouden aan je pijn, en als je dat doet wordt pijn leed. Ik koos ervoor me af te sluiten, werkend door deze 1e kerstdag te gaan, om die zo snel mogelijk achter me kunnen laten. Ik moest - onvermijdelijk op zo'n dag - als je mensen op TV in tranen ziet uitbarsten omdat ze hun geliefde ouders verloren zijn, de geluidclip afluisteren van Jaco's begrafenisdienst, nu ruim een jaar geleden. Wat was hij een mooie, jonge man. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik denk meerdere keren aan hem. Het ontroerde me weer en ik heb heel wat minuten van de 52 minuten durende clip voor me uit zitten huilen. Werken blijft een goeie remedie. En denk ook wel dat ondanks de pijn je kunt zeggen, dat ik het voor een goed deel verwerkt heb. Toch zal de zon nooit meer schijnen als vroeger. Hij zal nog altijd schijnen hoor, maar er zit altijd een schaduwrandje om de zon. Alles is anders geworden, niet minder mooi, maar sprekender, als vrouwenogen die mooi opgemaakt zijn. Ik mis je gozie. Met heel mijn hart mis ik je. Pa.

Vakanties

Eindelijk na de hectische dagen die achter ons liggen, heb ik weer rust in de tent.
Afgezien van wat relaxed werk voor een van mijn opdrachtgevers, dat weer wat geld in het laatje brengt, is het tot 8 januari, wanneer ik op de horecavabeurs ga staan, rustig.

Silvia is de hond Angel bij me komen brengen, die houdt mijn dochter en mij gedurende de komende dagen gezelschap terwijl zij naar Polen zijn. Marja is met haar gezin vertrokken naar Krün en ikzelf ga 30 december op vakantie naar de Grancanaria, ingegeven door het slechte weer dat voorafging aan het weer van de laatste dagen. Nu ligt er een stevig pak sneeuw en het vriest overwegend, zodat het er naar uitziet dat we een witte Kerst krijgen. De kinderen die vakantie hebben genieten er met volle teugen van, de mensen die naar hun werk moeten balen als een stekker, want het openbaar vervoer laat het grotendeels afweten en ook het verkeer op de weg is een chaos. Annelies heeft Lex en Vera een avond eerder dan het vertrek naar Tunesie naar Schiphol gebracht, anders waren ze er niet gekomen.

In de horecava periode blijf ik in Amsterdam, op het Amstel Botel, zodat ik niet in de ochtend en avond spits naar huis hoef. Ik had nog bonnen van Greenbookings en een hotelkamerveiling.nl nacht liggen, en in totaal kost me dat nog 38 Euro. Daar kan ik niet voor heen en weer rijden, nog afgezien van alle ellende met het verkeer. Wel relaxed dus.

Ik ga de komende dagen, voor ik naar Grancanaria vertrek, nog eens goed de boeken doorlezen en ben me aan het voorbereiden om zodra ik terugben te gaan zoeken naar een werkervaringsplaats. Als iemand iets weet, hou ik me aanbevolen.

Verder ga ik eens kijken of dat wat ik me voor dit jaar ten doel had gesteld is gelukt, en in hoeverre, en ga ik een plan trekken, uitgaande van wat ik de zin van het leven vind en hoe ik daarmee verder wil, wat mijn doelen voor 2010 moeten zijn.
Ik ben vastbesloten, met behoud van mijn eigen bedrijfje waarmee ik nog niets heb verdiend maar ook nog niet veel energie in heb kunnen steken in de crisistijd waar we nu uitkruipen, een parttime loondienst job te vinden. Daarin wil ik kwijt kunnen wat ik nu vind in het vrijwilligerswerk: mezelf en anderen in hun kracht zetten. De hiv speelt daar een steeds minder dominante rol in, en dat lijkt me ook wel zo gezond. Immers, bijna de helft van alle mensen boven de 50 heeft een chronische ziekte en leeft met enige beperkingen, dus waarom zou ik dat niet kunnen? Er is genoeg te doen, des te belangrijker wordt het nu om mijn missie en doelen zorgvuldig te stellen en me te gaan focussen, en dan moet het kunnen lukken om in de tweede helft van dit jaar de touwtjes van mijn bezigheden en verdiensten weer zelf in de hand te nemen, stap voor stap. Ik wil niet anders, en het zal lukken ook.

Over begrafenissen en Kerstmeezingers

Vanmiddag in Driehuis geweest om de partner van een van de kerngroepleden van Poz and Proud, Ton, vaarwel te zeggen. Toon, een mens van uitersten. Zeer uitgesproken, recht door zee, en met een direktheid waarmee, zoals Ton het formuleerde, hij niet altijd vrienden maakte. Ik kende Toon een beetje. Toon was namelijk part-time partner van Ton, en part-time partner van Frans. Ze vormden een merkwaardige drie-eenheid die voor alle drie de betrokkenen uitstekend werkte. Toon had letterlijk en figuurlijk een groot hart, en dat is hem uiteindelijk fataal geworden. Een mooi afscheid van een mooi, warm, gevoelig mens wat bleek uit zijn wel haast serene muziek keuze en toespraken van zijn nichtje, zijn "aangenomen moeder", en zijn beide partners.

Gisterenavond ging ik naar de meezing avond in café de Engel in Amsterdam, op de Zeedijk. Daar trad mijn vriendin Dorothee Glamour op. Helaas ben ik maar even gebleven. In de korte tijd dat ik er was werden mijn sigaretten gejat, en een petje dat van Jaco was geweest. Jammer dat het zo moet gaan, maar het bedierf mijn stemming en ik had toch al last van mijn enigszins claustrofibische inslag, ik kan slecht tegen overvolle ruimtes. En het was er bomvol. Thuis maar een kerst cd tje opgezet, kaarsen aan, wijntje erbij. De lampjes van de kerstboom en de met liefde door mijn moeder en zus gemaakte kerststal aan. En zometeen de 5 kilometer schaatsen in Calgary kijken. Het schijnt dat het de komende dagen een beetje gaat winteren. Goed voor de kerst van mijn jongste zus en haar gezin, want ze gaan lekker naar Oostenrijk. Proost!

Er ligt nog een wereld voor ons open, blijkbaar

Schokkende beelden, maar een must-have-seen voor elke betrokken Nederlander

Motivaction, solidariteit en Ramses' X-factor

Solidariteit in onze samenleving, daar ligt een tijdbom onder, aldus een rapport van Motivaction. Onze jeugd, opgevoed met vrijheid in aan te hangen normen en waarden, opgevoed met het idee dat dit iets is van individuele vrijheid door mijn generatie, de ouders van nu, zou niet meer kiezen voor solidariteit en terug gaan naar een tijdperk van het recht van de sterkste. Ik geloof er geen reet van. Immers, naarmate diezelfde jeugd ouder wordt, en qua groep als percentage van de samenleving ook nog eens aanzienlijk kleiner, gaat ze zelf ook behoren tot een meerderheid van mensen die leeft met een chronische ziekte of beperking. Ik ben daar dus helemaal niet bang voor. Wèl is bijna onvermijdelijk een tijd op komst, waarin solidariteit een nieuwe inhoud krijgt. Want naarmate de relatieve kosten die iemand moet dragen voor zorg en welzijn drastisch blijven toenemen, en dan bedoel ik héél drastisch, is een logisch gevolg dat er meer en meer aandacht gaat komen voor de vraag, of mensen met een ongezonde levensstijl wel alles vergoed moeten blijven krijgen, of een relatief grotere bijdrage zullen moeten leveren. Dat wordt nog een verdomd lastige discussie, want wat is nu eigen schuld, en wat niet? Wat is ongezond, en wat niet? En is het niet zo, dat veel mensen op verschillende wijzen met verschillende intensiteit kiezen om geregeld ongezonde dingen te doen?

Vandaag was het afscheid van Ramses Shaffy in Carré, waar mensen langs de kist kunnen gaan. Veel jongeren zullen hem niet hebben gekend en des te opvallender was dat Ramses Shaffy in de top 2000 allertijden, die eerste Kerstdag van start gaat, drie keer in de top 10 voorkomt. En terecht. De man had de X-factor, zoals we tegenwoordig zouden zeggen, maar dan in het kwadraat. Hij was helemaal zichzelf. Vierde het leven en zo zal ook zijn besloten afscheid zijn, alle aandacht voor de manier, waarop hij het leven vierde.

Arie Boomsma - in de schaduw van het nieuws

Vatte de moed op om hiv bespreekbaar te maken in zijn programma. Een hiv positieve vrouw vertelde openhartig over haar ervaringen, de broer van theo van thea, en later ook Fred Verdult. Goed dat er zo over gesproken werd, want duidelijk werd dat een kleine meerderheid in de zaal niet vindt dat mensen met hiv bij een one night stand over hun hiv te vertellen. Een man die 34 jaar getrouwd is, gelukkig, en naar zeggen volledig monogaam (en ik neig hem te geloven, als ik hem zo zie), vindt dat mensen met hiv dat over zichzelf hebben afgeroepen en daarmee de maatschappij niet mogen belasten. Dat was een klap in mijn bek. Fred had ik ook graag wat minder weifelend gezien, want ik ken zijn openheid en zijn strijd om af te rekenen met stigma en taboe dat hangt om hiv, nog steeds. En de vrouw vertelde dat ze er nog het meest moeite mee had dat mensen jouw mededeling dat je hiv hebt zo erg op zichzelf betrekken, en zich - in al hun onwetendheid - afvragen of ze daarmee besmettingsgevaar hebben gelopen door met deze persoon een bestek te delen of zo.
Dat beeld leeft tot de dag van vandaag, en ik vind het griezelig om dat nog steeds zo te zien. Ik zou zo graag zien dat dat beeld verandert. Ik zou zo graag zien dat een vrouw die vertelt dat ze drie kinderen op natuurlijke manier verwerkt heeft gekregen, denkt dat ze geen onveilige seks heeft gehad, terwijl een natuurlijke manier van kinderen krijgen per defenitie onveilig is. Ik zou zo graag zien dat meer dan 75% bij de hiv positieve kok zou gaan eten, zonder angst. Wat me trouwens nog meeviel. Blijkbaar is er wel een groeiend bewustzijn in de maatschappij. En ook wel het besef groeiend dat iedereen zèlf verantwoordelijk is voor het hebben van veilige seks bij een one night stand, en dat je niet de ander verantwoordelijk kunt houden, als die al zou weten dat ie besmet is trouwens. Een reden te meer om mijn boek te gaan publiceren, dat gaat over het omgaan met hiv en daaraan gerelateerde ziektebeelden, de dood van je kind en de keuze of je - het volgende onderwerp waaraan Arie aandacht gaat besteden - na dertig jaar een relatie hebt gehad die moeizaam verloopt, voor je zelf of toch voor elkaar moet blijven gaan. Allemaal taboes, waarover te weinig gesproken wordt. We komen in een wereld waarin spoedig meer dan de helft van alle mensen een chronische ziekte zal hebben, nu is het al bijna de helft. We komen in een situatie dat we keuzes moeten maken voor waar solidariteit eindigt, en zelfredzaamheid begint, omdat de kosten van gezondheidszorg de laatste 10 jaar bijna zijn verdubbeld, en dat is nog maar het begin! We zullen als mensen meer bezig moeten gaan met een nieuw soort van solidariteit, nu we allemaal ouder maar niet gezonder gaan worden, en ook geen molensteen aan kosten op de steeds kleinere generatie jongeren moeten leggen. We zullen moeten uitvogelen hoe we mensen lang aan het werk kunnen houden, maar vrij van stress, passend in hun vermogen te werken, en met de mogelijkheid competenties te ontwikkelen waarin het werk dat iemand doet veel dichter bij komt te liggen met waar diegenen mee bezig willen zijn, omdat langer werken dan geen volhouden meer zal zijn, maar genieten dat je bijdrage telt en dat je je dienstbaar aan de samenleving kan blijven maken, op het niveau dat bij je past. Nu al is het zo dat ongeschooldheid of lage geschooldheid de grootste factor is die tot vroegtijdig uit het arbeidsproces vallen leidt. En dat móet in de komende jaren ook echt anders. Sociale cohesie, de WMO, zorg op maat, inzetten van nieuwe instrumenten, met behoud van de traditionele waarden als mentale steun, doorbreking van eenzaamheid, liefdevolle verpleging en verzorging, vertrouwen en continuiteit daar waar zorg nodig is. Er is heel veel te doen. En dat sluit naadloos aan bij de competentie van casemanagement. Het verbinden van transparantie, maatwerk, kostenbesparing èn behoud van tradtionele zorgwaarden, want die blijven ook in de toekomst belangrijk.

Het nummer voor mijn begrafenis....

Ik ben misschien te laat geboren,
of in een land met ander licht.
Ik voel me altijd wat verloren,
al toont de spiegel mijn gezicht.
Ik ken de kroegen, kathedralen,
van Amsterdam tot aan Maastricht.
Toch zal ik elke dag verdwalen,
dat houd de zaak in evenwicht.

Laat me, laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me,
Ik heb het altijd zo gedaan.

Ik zal m'n vrienden niet vergeten,
want wie me lief is blijft me lief.
En waar ze woonde moest ik weten,
maar ik verloor hun laatste brief.
Ik zal ze heus nog wel ontmoeten,
misschien vandaag misschien over een jaar.
Ik zal ze kussen en begroeten,
komt vanzelf weer voor elkaar.

Laat me, laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me,
Ik heb het altijd zo gedaan.

Ik ben gelukkig niet verankerd,
soms woon ik hier, soms leef ik daar.
Ik heb m'n leven niet verkankerd,
Ik heb geen bezit en geen bezwaar.
Ik hou van water en van adem,
ik hou van schamel en van duur.
Er is geen stuiver die ik spaarde,
ik leef gewoon van uur tot uur.

Laat me, laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me,
Ik heb het altijd zo gedaan.

Ik zal ook wel eens een keertje sterven,
daar kom ik echt niet onderuit.
Ik laat m'n liedjes nou maar zwerven,
en verder zoek je het maar uit.
Voorlopig blijf ik nog jou zanger,
jou zwarte schaap jou trouwe fan.
Ik blijf nog lang en liefst nog langer,
laat me blijven wie ik ben.

Laat me, laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me,
Ik heb het altijd zo gedaan.

Laat me, laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan.
Laat me, laat me,
Ik heb het altijd zo gedaan

Ramses Shaffy overleden

Dat je, ook met een minder gezonde levensstijl behoorlijke leeftijd kunt halen, bewijst iemand die ik zeer hoog heb zitten. Ramses Shaffy. Hij overleed vandaag op 76 jarige leeftijd en heeft prachtige chansons gebracht, zoals Pastorale met Liesbeth List. Een man die dicht bij zichzelf bleef, hoewel er altijd een onrust in hem was. Een onrust die bij hem hoorde als zand bij het strand, een onrust die er altijd was, als opstuivend zand in de duinen, vol overgave liefhebbend wat hij wèl had maar óók in vrede levend met wat hij níet bezat. Een man met diepe emoties, die de wereld om zich heen in elke vezel voelde en de schoonheid van de simpelste dingen zag. Een levensgenieten en een melancholisch mens in één, een melancholie die zo mooi samenging met het timbre in zijn warme stem.

De slokdarmkanker, met een grote mate van waarschijnlijkheid het gevolg van langdurig overmatig alcohol gebruik, heeft hem dan wel klein gekregen, maar wát een man was het. Ik heb hem een jaar of drie terug een keer op Amsterdam Diner in de Heineken Music Hall bij de Arena zien optreden in een Aids Benefiet concert. Hij moest het podium opgetakeld worden omdat hij er niet op eigen kracht kon komen. Zingen kon hij eigenlijk nauwelijks meer. Hij vertelde méér dan hij zong dat het stil was in Amsterdam, zichzelf begeleidend op de vleugel.

Maar het maakte diepe indruk op me. Wat een man! Fantastisch. Denkend aan hem lach, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder ik. En luisterend naar zijn muziek, word ik daar weer even in gesterkt.

Vandaag is ook Wereld Aids Dag. Ik ben niet naar het congres gegaan, maar heb de feestelijke opening van een door jongeren uit te voeren project onder de vlag van Humanitas bijgewoond. De bus, met de kreet Positive Vibrations, gaat op tour langs scholen en daar laagdrempelig uitleg geven over safer sex en het feit, dat het aantal jongeren met hiv en aids in Rotterdam drastisch gestegen is. De consulente van het EMC wist te melden dat er dit jaar 200 nieuwe hiv patienten in behandeling genomen zijn, waarvan 60 jonger dan 30, en de laatste paar weken 10 jonger dan 20.
Er valt nog wel wat te doen qua voorlichting, en gek genoeg staan vooral de VMBO scholen in Rotterdam niet open voor het geven van goede, op de doelgroep afgestemde voorlichting. Wat dat betreft worden er veel kansen gemist om jongeren soa- en hiv vrij te houden.