einde aan inreisverbod hiv positieven naar VS

Toch wel een historisch moment. Ik kan me nog herinneren toen ik op 20 december 2001 de diagnose hiv positief kreeg, dat ik me opeens realiseerde dat ik het land van mijn werkgever niet in zou mogen als ze mijn hivremmers zouden aantreffen in mijn bagage of ik het beroemde groene papiertje naar waarheid zou invullen.

Nu kan het dus weer, maar ik loop nog even niet warm om er weer heen te gaan. Eigenlijk heb ik zoiets van: nu hoeft het niet zo nodig meer van mij. Het is goed dat Obama deze stap heeft gezet, maar een applaus verdient het allemaal niet als je kijkt hoe wat 's-werelds toonbeeld van democratie zou moeten zijn de afgelopen jaren heeft geflikt.

Quote telegraaf van vandaag:

VS laten personen met aids of hiv weer toe WASHINGTON - Na een verbod van 22 jaar gaan de Verenigde Staten weer personen met aids of hiv toelaten tot het land. De ban wordt in 2010 beëindigd, maakte de Amerikaanse president Barack Obama vrijdag bekend.

Ruim twintig jaar geleden werden bezoekers met aids of een hiv-infectie als bedreiging behandeld, aldus Obama. Maar als de VS de wereldwijde leider willen zijn bij de bestrijding van hiv en aids, „dienen we ook overeenkomstig te handelen”, stelde de president.

Obama sprak over een stap die mensen zal aanmoedigen zich te laten testen en te laten behandelen. Hij toonde zich ervan overtuigd dat de maatregel levens zal redden.

De afkondiging van het verbod in 1987 leidde destijds tot verontwaardiging, onder meer in Nederland. De Hiv Vereniging Nederland en het Aids Fonds pleitten in 2007 nog voor opheffing van de maatregel.

De voorbereidingen voor de afschaffing van het verbod begonnen al onder Obama's conservatieve voorganger George Bush. Volgens Washington hanteren nog een tiental staten een inreisverbod voor personen met aids/hiv

Unquote.

Ik ga nog even niet dus, maar een bezoekje aan San Francisco, LA, Florida of Hawai over niet al te lange tijd is toch wel een aantrekkelijk idee. Het belangrijkste is dat er aan de VS onwaardige situatie van discriminatie een eind wordt gemaakt. Een stap in de goede richting

Casemanagement

Vandaag naar de informatiedag van casemanagement geweest, assessment gedaan, en aangenomen startend 5 november as., 10 weken achter elkaar leren een dag in de week, en dan 4 wekelijks een terugkomdag. Geen echte baangarantie, maar 50% van de deelnemers vindt al tijdens het reintegratietraject een baan, en 80% binnen een jaar daarna met begeleiding. Dat geeft de burger moed, of niet? Ik heb aangegeven dat ik van commerciele discipline wegwil, en een omslag wil maken naar een sociale job.
De belasting van het leren vergt ongeveer 20 uur per week, en ook als je eenmaal een stageplek hebt gevonden, of een werkervaringsplek, zal dat ongeveer in die orde van grootte liggen. Aan de slag dus. Duim voor me.

handtekeningen aktie behoud hivhulpverlening R'dam

Quote Poz and Proud Blog, en lees ook mijn opiniestuk in de hivnieuws die eind deze week van de persen rolt

De Rotterdamse wethouder Jantine Kriens (PvdA) heeft aangekondigd dat er geen subsidie meer zal worden verstrekt voor sociale en psychische hulp aan hiv-patiënten. Daardoor kunnen ze volgend jaar nergens meer terecht. Hulpverleners zijn een actie tegen dit besluit begonnen.

Op dit moment krijgen de hulporganisaties Humanitas en stichting Mara jaarlijks circa 100.000 euro subsidie van de gemeente voor steun aan hiv-patiënten. Kriens vindt dat dit kan worden beëindigd omdat door de sterk verbeterde behandelmethoden van de laatste jaren hiv-patiënten in principe stokoud kunnen worden. Daarom kan de subsidie ook worden stopgezet, vindt wethouder Kriens (PvdA, Gezondheid).

Algemeen directeur Gijs Kempen van Humanitas Rotterdam vindt dat Kriens een denkfout maakt. In het AD zegt hij: “Kriens stelt hiv op één lijn met andere chronische ziekten zoals MS, reuma en kanker. Psychische en sociale hulp aan dat soort patiënten wordt ook niet gesubsidieerd. Ze gaat eraan voorbij dat hiv-patiënten enorme problemen ondervinden in het dagelijks leven.”

Een kankerpatiënt wordt volgens Kempen zielig gevonden, maar iemand met hiv niet. “Integendeel: veel mensen vinden dat hiv-patiënten het aan zichzelf te wijten hebben dat ze ziek zijn. ‘Hadden ze er maar een minder losbandig seksleven op na moeten houden’, wordt dan gezegd. Daardoor hebben hiv-patiënten de grootste moeite met het vinden van werk, opvang regelen voor hun kinderen en het aangaan van relaties. Zonder hulp raken zij in een sociaal isolement.”

Humanitas is een handtekeningenactie begonnen om de wethouder te bewegen op het besluit terug te komen. Meer info.
http://www.humanitas-rotterdam.nl/hivpetitie of klik op de banner

...

25 kub aarde in mijn krater

Die in mijn tuin wel te verstaan, waar mijn vijver in zat. 6 x 4 x 1.20 meter gat dat gevuld moest worden. God zij dank heeft mijn familie me uit de brand geholpen, samen met mijn ex. Een vrachtwagen tuingrond werd aangerukt en een oneindige stroom kruiwagens vervolgens in mijn vijvergat gestort. In een paar uur sjouwen 2 en een halve parkeerplaats man hoog gestorte grond naar mijn vijver verplaatst. Een zegen.

Verder heb ik eindelijk een intake gesprek voor de opleiding die ik ga doen, die 1 dag per week is, enkele maanden lang, en dan vervolgens naar 1 x in de veertien dagen naar 1 maal per maand afzakt. Het UWV betaalt de opleiding, die 7000 Euro kost. Lijkt me altijd een goeie deal.

Intussen blijf ik nog maar doorgaan met mijn bedrijf, ik kan de beslissing later dan nemen, eind volgend jaar, of ik in deeltijd een loondienstbaan ga doen, of zelfs helemaal ophoud met mijn eigen bedrijfsaktiviteit. Er zit een baangarantie bij de opleiding. Weer een stapje in de goede richting.

Griep

Hoop ik, want dan weet ik tenminste wat het is. Telkens als ik in een stressy situatie kom, krijg ik wel wat tegenwoordig. Vanavond was een belangrijke kerngroepvergadering van Poz and Proud, maar ik redde het niet. Ik voel me lamlendig, misselijk en koortsig, hoest de longen uit mijn lijf en kan niet denken. Stressbestendigheid nul komma niks. En ik móet snel opknappen, want volgende week moet ik op reis, een belangrijke reis die me moet helpen in het licht van te maken beslissingen over bedrijf, loondienstbaan en opleiding, of parttime beide. Zoals het nu gaat is die 17,31% arbeidsongeschiktheid, die in maart is vastgesteld, nog geen steek verbeterd. De uitnodiging voor het intakegesprek van de opleiding zou ik vandaag uiterlijk gehad moeten hebben, maar is nog niet gekomen. Ik wil nog een keer in de aanval om mijn HCV echt helemaal kwijt te raken en moet misschien nog het ziekenhuis in de komende tijd. Bij de internisten heb ik aangegeven dat nu ik voor een nieuw begin sta, ik de gezondheidserfenissen uit het verleden zo veel mogelijk kwijt wil en met een zo schoon mogelijke lei wil beginnen. Een lichtpuntje: Annelies, mijn dochter, heeft vandaag te horen gekregen dat ze in het ouderlijk huis van haar vriend met haar vriend kan blijven wonen. Tegenkant van de medaille: ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat mijn schoonzoon in spé mentaal veel moeite heeft met het verlies van zijn moeder. Zien wat dat brengen gaat. Ik weet in elk geval wel waar ik mezelf heen ga brengen nu: naar mijn warme bed.

The National Equality March in Washington DC

Net als in het verenigd Europa, zijn er in de VS grote verschillen in de akseptatie van homoseksualiteit en ten aanzien van gelijkheid van homo's, lesbo's en transgenders. Screenwriter Dustin Lance hield een indrukwekkende toespraak. Hij maakte een film over de moord op de eerste Californische stadsbestuurder die openlijk homoseksueel was. Tot dusverre had Arnold Schwarzenegger het organiseren van een jaarlijkse Harvey Milk Day bij wet tegengehouden, nu echter heeft hij na het zien van de film zijn zegen daaraan gegeven.

Een indrukwekkende toespraak, die hopenlijk zal leiden tot een grotere verdraagzaamheid waarbij homoseksuelen niet in angst meer hoeven te leven, zich geaccepteerd weten en gelijke rechten hebben. Dustin Lance pleitte ervoor dat de zittende President van de VS daarvoor de aanzet moet geven, niet ergens ver weg op een onzekere dag in de toekomst, maar NU, een einde makend aan de dagelijks voorkomende zelfdoding van of brute moord op van veel jonge mensen, een eind makend ook aan de onzekerheid van alle homoseksuelen die hun leven zien voortschrijden, dag in dag uit, jaar in jaar uit, zonder te weten wanneer er uiteindelijk de dag daar zal zijn, dat zij zich gelijkgesteld weten en kunnen rekenen op de ruggesteun van onze leiders.

Helaas is dat ook in ons Europa nog de gang van zaken, en Europa zou zich deze speech ook aan moeten trekken.

Je kon er op wachten...

De toespraak van Obama gisteren bracht hoop, net als zijn winnen van de nobelprijs.
Maar hoop is niet hetzelfde als concrete maatregelen, en valse hoop wekken zal zonder twijfel tegen hem werken. Dat zou meer dan alleen maar jammer zijn, het zou betekenen dat het omslagpunt voor de mensheid om zich te vernieuwen, daarmee in staat wordend de gigantische uitdagingen die op ons pad zullen komen, tenminste een paar jaar naar voren schuiven in de tijd. En die tijd hebben we niet. De felle reactie van de homo's en lesbo scene in de VS en de grote demonstratie in Washington, is daar slechts één voorbeeld van. Anderszijds is het natuurlijk zelfs voor een bevlogen man als Obama niet mogelijk om in zijn uppie de wereld te verbeteren, en al helemaal niet van vandaag op morgen. Belangrijk is nu, dat we op tal van vlakken zoals gezondheid, water en voedsel voor al die wereldburgers, stijgen van het waterpeil door het warmer worden van het weer, natuurrampen en politiek gekonkel, en daarbij natuurlijk verbetering van de rechten van de mens en de mogelijkheid met elke geaardheid op gelijke voet te kunnen leven, voorwaarts blijft bewegen. Dat op zijn minst moet worden bereikt, en wát in de wereld kan er nu zo moeilijk zijn aan het noemen van een datum waarop het homohuwelijk in de hele VS, en ongestraft homoseksueel kunnen zijn als je de VS militair dient? Als zoiets relatief simpels al niet kan, dan ziet het er triest uit. Kom op nu! Remmen los! Er is werk te doen

Quote

De Amerikaanse president Obama wil een eind maken aan het verbod voor homo’s om in het leger voor hun geaardheid uit te komen. Dat zei hij zaterdag tijdens een toespraak voor het jaarlijkse Gay Rights Dinner van de Human Rights Campaign, de Amerikaanse variant op het COC. Hij beloofde een eind te maken aan de beruchte Don’t Ask Don’t Tell wet, die in 1993 onder president Clinton tot stand kwam, maar zei niet op welke termijn hij dit wil doen. Nou beloofde Obama wel meer, zonder dat daar tot nu toe wat van terecht kwam. Zeker wat de roze Amerikanen betreft.


Zo zou er in Washington óók werk worden gemaakt van het verbod op het homohuwelijk, maar ook op dat front blijft het oorverdovend stil. De man die met zijn vurige betogen en de leus ‘Change’ mensen in binnen –en buitenland wist te vervoeren én te ontroeren, dreigt steeds meer teleur te stellen. Koren op de molen van de conservatieven, die uiteraard op de loer liggen en iedere kans zullen aangrijpen om kritiek te spuien. Obama mag dan wel de Nobelprijs voor de Vrede in Oslo komen ophalen: de tijd van mooie woorden is voorbij. De mensen willen daden zien: roze Amerikanen niet uitgesloten

Unquote.

Obama's nobelprijs voor de vrede.

Het is bijzonder, dat een zo kort zittende President, en dan nog pas de derde in de geschiedenis van de VS, dat Obama deze prijsis toegekend. Het is vooral een prijs voor de hoop, die hij bij velen oproept.

De wereld is zo klein geworden, dat vrede, tolerantie en samen constructief aan het in stand houden en verbeteren ervan een absolute noodzaak is, en Obama lijkt de verpersoonlijking van deze gedachte.

Ook belooft hij voor homoseksuelen en mensen die leven met hiv en aids zijn vriendschap en zijn de inspanningen van zijn administration om dat vorm en inhoud te geven. Zie de volgende video. Nu maar hopen dat hij in staat zal zijn de mensheid te motiveren om hoop en realiteit om te zetten.

Visit msnbc.com for Breaking News, World News, and News about the Economy

De Tunnel of Love

Een buitengewoon geslaagde avond, met een volle zaal van het COC gebouw in Amsterdam. Het was even stressen, maar ik ben geweest en het was zeer de moeite waard en ik ben er van overtuigd dat deze avond weer gaat bijdragen aan de rijzende ster van de Poz and Proud groep. Komplimenten voor alle sprekers en de organisatoren.

Ik weet het, ik ben er op mijn blog meestal niet zo expliciet over, maar de kont is voor homomannen al of niet met hiv een heel belangrijke faktor in het seksuele spel. Dat geldt dus ook voor mij. Er waren professionals als artsen, onderzoekers, GGD en internist en geen onderwerp werd geschuwd in het bespreken van anale seks, de lusten en de lasten. Precies zoals Poz and Proud beoogt, werd er eerlijke informatie gegeven, en de gezondheidsrisico's maar ook zaken als de G Spot bij mannen, de top of bottom rol, vuistneuken (een topic waarin een medewerker van The Church, een gay club in Amsterdam een dominante rol speelde) etc. werden uitgebreid besproken, net tips die handig zijn om te weten als het gaat om het zorgen voor een goede hygiene, en tips die je kunnen helpen nog meer te genieten van seks.

Dat alles omlijst met een stuk entertainment van mijn grote vriendin Dorothy Glamour,in het dagelijks leven Nick, die op muziek van de sound of music een ode bracht aan de kont, deels overtuigend meegezongen met het publiek en een mooie monoloog gebracht door GJ Wielinga, die inmiddels zijn sporen als schrijver heeft verdiend.

Een avond, die met nadruk onderstreept dat Poz and Proud een volwassen en gerespekteerd fenomeen is geworden, en hoewel ik er uit wilde stappen omdat het allemaal wat veel van het goede werd en mijn rol beperkt is - en bij het organiseren van dit evenement zelfs geheel ontbrak - ben ik er trots op er deel van uit te maken. Zo moet het, zo bereik je je doelgroep, en zo dragen we ons steentje bij aan de mogelijkheid voor homomannen met hiv om fier in het leven te staan.

Ik zit thuis nog na te genieten (jammer dat ik dat niet nog even in Amsterdam kon doen, er werden nog consumptiebonnen uitgedeeld voor The Church om, zeg maar, de geleerde theroretische verhandelingen aan te vullen met wat praktijk oefeningen, na 26 wegomleggingen te hebben genomen op weg naar huis, hoewel ik over 11 uur een presentatie geef aan nieuwe buddies in opleiding bij Humanitas. Ik ben minder moe thuisgekomen dan ik wegging, en dat lijkt me een goed teken.

Aansluitend na het Humanitas gebeuren ga ik een eindsprint maken naar het eind van het jaar, met een serie beurzen in Keulen, Milan, Salzburg en Basel, en een serie fabrikanten en klantenbezoeken in Duitsland. Nog effe een glaasje fris en de hiv pillen slikken, en dan hopelijk eindelijk weer eens een nachtje slapen in plaats van naar het plafond staren. Cheers!

Jaco 23 jaar

Vandaag met een groot deel van de familie en vriendenkring van Jaco zijn 23e verjaardag gevierd. Een dubbele dag, waar ik meer tegen op zag naarmate die dichterbij kwam. Vanmorgen een mailtje van Linkin Park, de band waar hij zo verzot op was. Vanmiddag een samenzijn in "zijn" sporthal, waar hij in de weekeinden bijna woonde. Veel gesport, getennisd, gekorfbald, gedart en/of gewoon een biertje gedronken. Veel gelach, geen naargeestige bedoeling. Verre van.
Gelukkig maar. Een fijne manier om nog een keer aan hem terug te denken. en het enige moment waarop ik het even te kwaad kreeg was vanmorgen, toen ik eindelijk - voor het eerst sinds die rare depressie die me eind van de zomer overviel - weer eens naar zijn graf ben geweest. Het was goed zo. En het voelt goed dat we het toch zo hebben gevierd.

Des Duivels op mijn stadsbestuur

Rotterdam: "Engelen in de Stad", we hebben ze keihard nodig.

Afgelopen zondag heb ik dit theaterstuk gezien. Ik zal er niet teveel over uitwijden, er staat een recensie op het blog www.pozandproud.nl, bij archief onder september, waaruit te lezen valt dat het stuk zeker de moeite waard is. Hoewel sommige aspecten wat onderbelicht bleven, getuigt het van een uitstekend ontwikkeld inlevingsvermogen van de schrijfster en de cast.

Het zou mooi zijn als het Rotterdam's college het theaterstuk eens zou gaan bekijken, immers, Rotterdam stond tot nu toe te boek als lichtend voorbeeld over succesvolle aanpak m.b.t. Hiv en Aids middels een naadloos samenspel tussen het EMC en Maasland Ziekenhuis, Humanitas Hiv Hulpverlening, GGD, Soa Poli's, Stichting Mara en onze HivReo. Eerder dit jaar werden zelfs gouden stadsspelden en Koninklijke onderscheidingen weggegeven om dit feit te benadrukken.

Des te groter was de verbijstering toen Mara, HivReo en Humanitas 28 september per emailtje werd ingelicht over een voorgenomen bezuiniging van 100 % van de subsidie. Op 29 september kregen deze partijen vijf hele minuten de tijd om hun bezwaren kenbaar te maken en toe te lichten.

Die 29e september kreeg een waslijst van andere gesubsidieerde organisaties óók de gelegenheid commentaar te geven op voor hen voorgenomen bezuinigingen.

Gelukkig kan ik, als privé persoon en niet namens een van bovengenoemde organisaties sprekend, openlijk mijn woede en verbijstering uiten die ik over dit alles voel. En woede voel ik, want blijkbaar is het in mijn stad okay organisaties voor een voldongen feit te plaatsen, zich niet aan bestaande afspraken te houden, subsidies tot 0 te reduceren - vaak maar één dag van tevoren aangekondigd en dan nog door middel van een emailtje - daarbij totaal verkeerde motivering te formuleren, en minachting uit te stralen voor vrijwilligers.

Het is maar goed dat ik niet een van de sprekers was. Ik had de raadscommissie aangeraden om het College terug te sturen met het dwingende verzoek dit voorstel te vergeten en pas terug te komen als ze hun huiswerk wèl gedaan hadden. Zo werkt dat in een bedrijf. Is het dan weer niet goed - procedureel èn inhoudelijk - , dan is dáár het gat van de deur. Er deugde helemaal niets van.

Je kunt wel zeggen dat ik voor een politieke of bestuurlijke functie niet (meer) deug, want in een wereld waarin gesloten contracten en afspraken niets meer waard zijn, men banen met het grootste gemak onderuit schoffelt en daarmee (het multiplier effect) ook een enkele malen groter aantal vrijwilligers het werk onmogelijk maakt en in de zelfde orde van grootte liggend aantal stageplekken schrapt zonder op de hoogte te zijn van wat er eigenlijk allemaal speelt, is een grof schandaal, mismanagement, wanbeleid. Ik zou de stress daarvan niet aankunnen en mijn geweten zou hier niet mee kunnen leven.

De motivatie voor het schrappen van de subsidie was alsvolgt, en ik citeer de motivatie van het collegevoorstel ‘er is geen specifiek gemeentelijk beleid rondom elke chronische ziekte. Een uitzondering voor Hiv ligt inmiddels niet meer in de rede, ook omdat het risico op stigmatisering rondom hivpatiënten niet meer zo groot is. FOUT! stigmatisering vindt nog op een verschrikkelijke manier plaats, elke dag, met verstrekkende gevolgen voor de betrokkenen. Enkele voorbeelden werden door Humanitas genoemd. Wij hiv positieven kennen ze allemaal, en hebben vele ervan ervaren, ervaren die nu of zullen ze nog ervaren. Zeker weten. We zijn er nog lang niet, dat blijkt ook uit het Unimaas onderzoek en het is niet voor niets zo dat het Aidsfonds het nodig vindt om landelijk een TV spot te maken over dit onderwerp. 'Zou je nog.... als je wist dat ik hiv had?.

Ook een vraag aan de voorzitter van HivReo sloeg kant nog wal: 'geef eens een beeld van het type mens dat last heeft van die stigmatisering? Hoger opgeleidden zullen er wel niet zoveel last van hebben, toch?’ ALWEER FOUT! Er bestaat natuurlijk geen specifiek type mens die last heeft van stigmatisering, Het gaat om emoties, het gaat om je sociale netwerk. Het gaat natuurlijk helemaal niet over opleidingsniveau. Hoe kunnen die commissieleden zo weinig snappen van wat er speelt toch degenen zijn die rücksichtlos over ons lot gaan beschikken?
'Als we de subsidie stopzetten, dan neemt de reguliere maatschappelijk werker het toch gewoon over?
FOUT! Er spelen zoveel specifieke zaken m.b.t. hiv en aids, waaronder het je helemaal open durven stellen, meteen to the point kunnen komen in gesprekken, zonder omwegen, gevoelens van schaamte, seksuele keuzes, de ins en outs van relatiebehoud in serodiscordante omstandigheden, daar is een maatschappelijk werkster zonder deze specialiteit helemaal niet op toegerust! Bovendien, als ik het zo beluisterde gisterenavond, krijgen maatschappelijk werkers het ook met andere dingen veel drukker de komende tijd, als allerlei specialistische spilfuncties worden weggestreept.

Tegen Humanitas wordt gewoon gezegd dat ze de hiv hulpverlening maar binnen drie maanden naar nul moeten afbouwen. Hoe halen ze het in hun hoofd? Misschien ben ik een paar hersencellen verloren in die 8 jaar dat ik hiv positief ben, maar dat kán helemaal niet. Zeker niet binnen drie maanden maar ook niet door een vervangende faciliteit te creëren die naar alle waarschijnlijkheid veel meer kost dan Humanitas, in geld en in expertise.

Dan heb ik het nog niet eens over preventie! De inspanningen m.b.t. preventie, bijvoorbeeld door de GGD en Schorer, maar ook door het ontbreken van mensen die nog iets van een vergoedinkje terugzien voor de kosten die ze maken om verplegers, buddies, scholieren etc. voor te lichten over gezond seksueel gedrag en (zelf)bescherming zullen ophouden te bestaan. Zelfs als ervaringsdeskundigen of gewoon betrokken mensen voorlichtingswerk zouden willen blijven doen, dan nog is er begeleiding en aansturing nodig door een professionele kracht. En die is er dan dus ook niet meer.

Op dit moment zijn er rond 1700 mensen met Hiv en Aids in de Rotterdamse regio, als we uitgaan van de in het EMC en Maasland ziekenhuis behandelde mensen. Daarvan is 35% jongere en 25% van allochtone afkomst, een aantal dat met name de laatste paar jaar explosief toeneemt.

Geen stigma meer? M'n reet! Zolang ik nog meerdere vrienden en bekenden per jaar in lange en diepe depressies zie raken, banen zie verliezen, zelf te maken kreeg met een nieuwe depressie compleet met hullicunaties en weer terugkroop in mijn schulp de voorbije paar maanden, is er nog verduveld veel werk te doen. Zolang een huisvader door zijn ex vrouw bij vrienden, bekenden en zijn werkgever wordt afgeschilderd als iemand die haar moedwillig met hiv heeft besmet, waardoor hij zijn baan en onderkomen, en grotendeels zijn vriendenkring verliest, valt er nog wel wat op te vangen. En als dat niet goed gebeurt, zijn de gevolgen niet te overzien.
Zolang een moeder besluit haar kindje naar de crèche te sturen, waar het wordt geweigerd omdat het kindje hiv positief is, en de moeder haar dus thuis moet houden en niet kan gaan werken om voor een inkomen te zorgen, zolang dit soort dingen elke dag landelijk, en meerdere keren per week in het Rotterdamse gebeurt, zolang hebben wij dat goede samenspel waarom Rotterdam wordt genoemd nog nodig.

Wij worden geacht weer helemaal deel uit te maken van het leven van alledag en we willen ook niet anders! We willen een fijne stek om te wonen, een leuke relatie, kinderen misschien, een gezond inkomen uit een interessante baan, een of enkele keren per jaar lekker met vakantie. Daarin verschillen wij niet wezenlijk van de gemiddelde Nederlander. En dat kunnen wij ook allemaal.
Als het aan ons ligt....

Maar nog al te vaak ligt het niet alleen aan ons, en worden we in onze pogingen om het leven zin en inhoud te geven ingehaald door taboes, stigma, uitsluiting en discriminatie.

Hiv een gewone chronische ziekte? Was het maar zo'n feest. De raadscommissieleden die het bezuinigingsvoorstel behandelen, zouden echt meer tijd moeten nemen voor het doen van hun huiswerk. Ze zouden bijvoorbeeld naar "Engelen in de Stad" kunnen gaan kijken om zich "in te voelen", de dialoog aan kunnen gaan met Mara, met Humanitas, met HivReo en daarna handelen naar wat ze hebben geconstateerd: dat het helemaal niet zozeer over de ziekte gaat, maar over omgaan met beperkingen, over empowerment en emancipatie, over lotgenotencontact en hulpverlening, informatie verstrekken en testen, sociaal isolement en discriminatie. Die motivering van het bezuinigingsvoorstel hoort in de prullenbak thuis. Als er een motie voor bezuiniging komt, zouden Rotterdammers met hiv en aids toch mogen verlangen dat die tenminste gebaseerd is op een correctie onderbouwing. Of niet soms? Er is begrip genoeg voor de noodzaak van bezuinigingen in deze economisch zeer zware tijden. Maar het kan niet zo zijn dat wij teruggebonjourd worden naar de zijlijn, het echte leven weer kunnen zien, maar er niet aan deel te mogen nemen.