alweer een week voorbij

En geen beste, er kwam niets uit mijn handen. Ik was moe, moe en nog eens moe. Pas gisteren, zaterdag, ging het beter en ben ik nog uitgegaan, om mezelf een beetje op te vrolijken. Een paar mensen van de kerngroep van poz and proud heb ik op de hoogte gesteld van mijn overweging te stoppen met het vrijwilligerswerk, en tot nu toe heeft er nog maar een gereageerd. Hij vindt dat ik eens moet ophouden met hogere eisen te stellen aan mezelf, dan aan anderen. Dus ook als ik van geval tot geval moet beoordelen of ik wel of niet tijd kan maken om een klus op me te nemen, moet ik volgens hem aanblijven als ik dat met mijn geweten in overeenstemming kan krijgen.
En ik vind dat eigenlijk wel, alles overwegende, omdat de hiv vereniging als doelgroep een groep mensen heeft, met kenmerken waar ik zo ongeveer een schoolvoorbeeld van ben. Last van stigma, baanverlies, matige gezondheid, minder stressbestendig, eerder geneigd tot depressies, enzovoorts. Het hoort bij ons en behalve ons inspannen voor deze doelgroep blijft natuurlijk een feit dat we er ook zelf toe behoren, hoe lullig dat ook is. Eigenlijk was ik best blij met zijn reactie, nu maar hopen dat de anderen er ook zo over denken.

Ook in de afweging over een zelfstandig bedrijf winstgevend genoeg maken of toch maar een baan zoeken - ik denk aan werkcoach bij het UWV, daar hebben ze er binnenkort een hoop van nodig met de ontslaggolf die wordt verwacht - lijkt het me beter om mijn kaarten te zetten op werken voor het UWV, met de sociale zekerheid die daar bij hoort en het feit dat een dergelijke baan ook beantwoordt aan mijn sterke sociale drijfveer. Het eigen bedrijf kan ik mogelijk als hobby blijven doen. Zoveel fysiek reizen hoeft het niet te worden, dat hangt er gewoon vanaf hoe je dat organiseert.

Ik heb nog één idee dat ik nog wil bespreken binnenkort, om het gamma dat ik kan aanbieden meer body te geven. Als dat zou lukken zou ik mogelijk ook een vorm van zekerheid kunnen inbouwen. De uitzichtloosheid, die alsmaar voortdurende onzekerheid en het gevoel nergens meer controle over te hebben, die gevoelens hebben me weer wat verlaten en ik zie toch wel degelijk nog steeds kansen.

Vanaf morgen een hoop in te halen wat ik vorige week heb laten liggen, maar ik heb me inmiddels een aardig idee gevormd hoe ik het moet aanpakken, dus ook dat is niet onoverkomelijk.

Net Dirty Dancing zitten kijken. Het blijft een heerlijke film. Waarin niet alleen mijn oude passie voor het dansen weer boven kwam borrelen, maar ik altijd weer word herinnerd aan hoe fout dingen kunnen gaan door verkeerde vooroordelen over elkaar te hebben.

En volgende week gaat er nog iets spelen: willen we nog iets gaan doen aan Jaco's verjaardag met de naaste familie, of aan zijn sterfdag, die allebei in oktober vallen. Annelies maakt zich hard voor het organiseren van een sportieve aktiviteit, gecombineerd met het kijken van foto's en video die ze verzamelt, een hapje en een drankje.

En volgende week gaat er nog iets spelen: gesprekken met mijn toenmalige Psychologe van GGZBA, waar ik in de fase voorafgaand aan Jaco's dood heel veel aan heb gehad.
Ik kijk er echt naar uit. Een ruggesteuntje, een uitlaatklep voor mijn intiemste gevoelens, iemand die mijn situatie van de laatste 8, 9 jaar goed kent. Die me hopelijk kan helpen de kwaadheid die me overrompelde de laatste weken te doorbreken en me kan helpen mijn overwegingen ten aanzien van te maken keuzes te ontwarren.
Geestelijke Gezondheidszorg, een van de punten waar Poz and Proud zich overigens sterk voor maakt, is nog steeds een ondergeschoven kindje. Goede geestelijke gezondheidszorg en echte betrokkenheid is essentieel om te komen tot een nieuw level van een zo goed mogelijke integrale gezondheid, zeker ook op langere termijn. Daarvan ben ik rotsvast overtuigd. Poz and Proud zet dit punt ook telkens weer op de agenda m.b.t. planning en organisatie van behandelaars en sociale hulpverlening. En zelfs bij Minister Ab Klink van volksgezondheid persoonlijk, tijdens een informele kennismaking waarvoor de groep ruim een half uur de tijd kreeg. Ik voel me zelf de laatste tijd dan wel heel poz en weinig proud, maar wèl ben ik trots op de groep Poz and Proud die er steeds weer blijk van geeft een verschil te maken in de aanpak van stigma, preventie, behandeling en hulpverlening van en informatie naar mensen met hiv of hen, die niet weten of ze het hebben. Een positief verschil. Lid zijn van de kerngroep van Poz and Proud is soms confronterend, omdat je veel narigheid meekrijgt, en deja vu's beleeft. Maar het brengt me ook heel veel.

Down

Gisteren is Annelies geslaagd voor haar rijexamen. Toen ik 's-avonds een taart kwam brengen zat de dokter er. Haar schoonmoeder heeft nog maar weken te leven, de morfinepomp werd besproken. Ik had erg last van een déja vu.

De begrafenis van mijn goede kennis René zat ook nog in mijn geheugen gegrifd. Van het balkon gestort bij het planten water geven. De hele dag in Belgie rondgereden om uiteindelijk maar één van de twee geplande afspraken na te kunnen komen. Verder in de file gestaan en het zweet gutste in mijn overhemd die middag. Bij het uitstappen moest ik meerdere malen minuten lang op mijn tellen passen, omdat duizeligheid mij dreigde tegen de vlakte te laten zakken. De vervanger van mijn werkcoach had weer niet teruggebeld.

Al met al voelde ik me versleten, oud en moe. 's-avonds schreef ik Leo en Ton een mailtje dat ik serieus overweeg om mijn vrijwilligerswerk bij Poz and Proud op te geven. Ik voelde me vandaag erg poz en weinig proud, of het moet op mijn dochter geweest zijn. Misschien is het beter om afstand te nemen, niet de hele tijd met ellende bezig te zijn, mijn energie te bewaren om met meer succes aan de bak te komen en meer tijd te steken in ontspanning en genieten.

Ik heb nog niet definitief besloten, en zou het ook aan de ene kant erg jammer en moeilijk vinden om te stoppen, maar aan de andere kant kan ik al tijden niet een evenredig deel van de inspanningen leveren in de kerngroep en voel me daar niet happy bij. Zucht. Wat is nu wijsheid? Wie het weet mag het zeggen. In elk geval moet je bij dit soort dingen niet over een nacht ijs gaan, heb ik geleerd.

Hamburg

Een lekker weekend gehad, overwegend, met Johan in Hamburg. En ik dacht dat het de mens goed zou doen. Zondag had ik zelfs een click met Reiner uit Celle, de plaats in Duitsland waar het engelse koningshuis vandaan stamt, gelegen in een van de rustigste gebieden, maar van kunstschatten vergeven delen van Duitsland. Reiner is componist van klassieke muziek, heeft een huis met elf kamers en een zwembad, een tuintje van 3000 vierkante meter en heeft ook het nodige meegemaakt, en een flinke dosis levenservaring. Voor mijn doen hadden we een zeer geanimeerd gesprek en mogelijk ga ik hem binnenkort eens opzoeken, om die nieuwe vriendschap te bestendigen.

Maar na het weekend raakte ik opnieuw in een dip. Het is niet Reiner die ik wil, met alles wat hij heeft, maar een ander, die ik in mijn hart gesloten heb en waarop ik desnoods mijn hele leven lijk te willen wachten.

Verder was het begin van deze week hectisch, omdat ik naar Helsinki moest, om mogelijk die dag drie nieuwe landen te openen voor de buffetspiegels die ik vertegenwoordig. Maar we misten het vliegtuig. Ik had er gloeiend de pest in, temeer daar ik de fabrikant gewaarschuwd had dat we meer tijd voor de reis naar Duesseldorf Lufthafen moesten nemen, om ongestressed het vliegtuig te halen. Nu moet ik dat de komende tijd maar weer recht te zien gaan breien.

Het voordeel was dat ik gisterenmiddag al weer aan de arbeid kon, maar alles voelt weer als te veel en mijn rotstemming bleef. Vandaag hoorde ik van hivreo dat iemand waarmee ik een goede vriendschappelijke band had opgebouwd bij het water geven van zijn planten op balkon, staand op een trapje, naar beneden is gestort en is overleden. Zaterdag is de crematie. Ik huilde en Jezus wat ben ik kwaad. Terecht of niet, het is zo.

luduvuduh.

Gisterenavond maar eens niet gaan stappen, om te zorgen dat mijn brains de gelegenheid krijgen een beetje tot rust te komen. En maar goed ook, want om een uur om 11 ´s-avonds belde mijn dochter dat ze naar huis wilde komen, omdat haar verkering uit was. En hoewel ik wel eens stiekem zou willen dat dat zou gebeuren, omdat mijn schoonzoon de neiging heeft zich wat teveel door zelfmedelijden mee te laten slepen, was ik blij thuis te zijn om mijn meissie te troosten en haar even een time out te geven. Want die twee hebben het moeilijk. Financieel, en ook vanwege het feit dat mijn schoonzoon´s moeder per dag achteruit gaat en het niet lang meer zal duren tot zij zal overlijden. Daarbij mij nog op zijn dak, hem inpeperend dat hij niets koopt voor het zeggen dat hij het moeilijk heeft, en dat ie zelf op zijn minst echt moet proberen op eigen benen te staan voor iemand hem gaat helpen, dalijk, als dat niet meteen zou blijken te lukken. Mag een vader dat van zijn schoonzoon verlangen nog in deze tijd? Dat hij goed voor mijn dochter zorgt. Ja dus. Dat mag. En zo niet dan toch. En dan heeft ie nog een vader die erg veeleisend is, en mijn dochter die soms ook lekker uit haar slof kan schieten. En hij is van de week aan het werk gegaan in een nieuwe baan. Vind je het ook gek dat de spanning daar een beetje erg oploopt. Toegegeven, en dat heb ik mijn dochter ook gezegd, ik zou liever zijn dat hij wat meer ballen toonde, bij wijze van spreken dan, maar hij heeft zijn hart op de goede plaats. We hebben weer eens ouderwets zitten bomen, samen onder het genot van een wijntje, en vanmorgen hebben ze het weer goed gemaakt. En ik was toch wel opgelucht.

Vandaag hebben we met zijn drietjes gekookt en boodschappen gedaan en nog wat verder bijgepraat. Ik heb ze de banner van poz and proud op de brug laten zien op de gay parade en volgend jaar willen ze mee, als ik ga. Om te laten zien dat ze het helemaal prima vinden dat ze een homo als pa hebben. Hoe dat precies zou moeten weet ik niet, maar ik vond het in elk geval sympathiek.

Mijn hal is helemaal af. Het is voor iemand met twee linker handen als ik erg mooi geworden, en doet een beetje landhuisachtig aan. De komende week komt er weer niet veel van uitrusten, want ik moet nog wat werk inhalen, rekeningen betalen (mijn beroemde inkomensverzekeraar betaalt een beetje later, vanwege de vakantie. Hoe ik dat aan mijn schuldeisers moet verkopen dat ik vakantie heb en wat later betaal, vraagt niemand zich af), een vervolg gesprek met de psychologe van GGZBA in Amsterdam, een ruggeprik in het EMC, het reisje Finland voorbereiden en het daaraan voorafgaande reisje Hamburg voorbereiden. En als klap op de vuurpijl viel eergisterenavond die gerepareerde kies weer uit mijn mond terwijl ik op een zoute griot kauwde, die moet ik dus als de gesmeerde bliksem, en deze keer goed, laten maken. En de motorkap van mijn auto begon te roken toen ik in de versnelling stond te telefoneren aan de kant op de weg met, denk ik, een iets opgekomen koppeling. Het euvel is daarna gelukkig weggebleven. Positief puntje: ik heb niet voor niets hard gewerkt afgelopen maand, en deze week kan ik mijn rekening weer gaan sturen. Zodat alle gedane investeringen weer kunnen worden afbetaald als ik terugkom uit Hamburg en mijn dochter uit de brand kan helpen, zodat ze de stress van hoe ze in Godsnaam het afrijden dat ze eind deze maand mag gaan doen moet betalen even kan vergeten, en zich gewoon kan concentreren op het halen van haar rijbewijs. En dat is maar goed ook, want ze mag op kosten van de zaak gaan leren, in Leidschendam. Mijn oudste zoon en zijn vriendin Vera gaan als een speer samen, kunnen het helemaal vinden. Fijn om te zien. Hij heeft ook vanaf 7 september een nieuwe baan, gaat vracht rijden in Nederland en hoeft dus niet het grootste deel van de tijd meer in het buitenland te rijden. Een regelmatiger leven met een hartstikke leuke, pragmatische vriendin, een van het soort dat hout gaat staan hakken om de barbecue bij mijn ouders aan te maken en een mooi vuur weet te maken (waarmee ze ogenblikkelijk het hart van mijn ietwat pyromanische pa heeft gestolen), een ook, net als mijn zoon, niet let op een onsje meer lichaamsgewicht. Hollands Glorie. Een meid die van wanten weet. Ik hoop een blijvertje. Way to go Lex!

Het zit weer lekker mee

Vandaag druk aan het verven geweest. Alleen toen ik vanavond bijna klaar was, kwam de verf de muur afzetten. Dat vraagt dus om andere maatregelen. Morgen ga ik aan de slag met het maken van een nieuw houten wandje.

Vandaag ook bij de GGZ Buiten Amstel geweest. Volgens De psychiater heb ik mijn toch al zwaar belaste brein teveel hooi op de vork gegeven. Verder wil ze een MRI Scan laten maken van mijn hoofd. Eens kijken hoe het er onder de dakpan uitziet. Hiv zit namelijk ook in je hersenen, en los van de hallucinaties heb ik de laatste tijd last van lichte motorische problemen en concentratie problemen, net als moeite om nieuwe informatie op te nemen. Dat kan zeker het gevolg zijn van stress, te veel weggedrukte rouwverwerking, mezelf niet toestaan gewoon eens lekker boos te zijn, en mijn gepieker over alleen zijn, of het werk dat ik gekozen heb te gaan doen wel gaat lukken, hoe het moet met het huis, in combinatie met mijn medicijnen, maar het kan ook iets met mijn hersenen zijn. Dat komt wel vaker voor en daar zijn medicijnen voor, maar vrolijk word ik er niet van. Voorlopig een beetje pas op de plaats maken, wel gewoon dingen blijven doen maar me niet onder druk zetten, gezond eten en drinken. Voorlopig kijken we het even aan, intussen gaat de Psychiater met mijn internist overleggen om het middel Stocrin uit mijn cocktail te halen en me te laten stoppen met Mirtazopine, en vragen om een MRI scan, en verder blijf ik in behandeling bij de Psychologe zodra die van vakantie terug is. Verder niet te hard van stapel willen lopen, want het gaat gewoon niet heel erg goed met me. Optimisme is mooi, maar realisme beter. Maar, lichtpuntje, de pyschiater die mij ook kende voordat ik uitviel van mijn werk en Jaco´s strijd heb meegemaakt, nam haar petje af voor hoe ik het tot nu toe gedaan heb. Dat ik het niet helemaal in mijn eentje red, is bepaald niet verbazingwekkend. Daar weer binnen komen, me overgevend aan de goede zorg van GGZBA, was een warm bad.

Morgen eerst een paar uurtjes sjouwen, ergens in het weekend wil ik de hal af hebben en netjes afgetimmerd, maar zeker ook even genieten van het mooie weer dat wordt voorspeld.

media rond poz and proud op de gay parade

Alex Pastoors, een van de kerngroepleden van poz and proud waar ik deel van uit maak, zet treffend onze doelstelling neer.

de wereld op zijn smalst

Boete voor te lang rouwende moeder LONDEN - Een Britse moeder heeft van een crematorium een boete gekregen van omgerekend 100 euro omdat zij te lang bij de kist met haar vijf weken oude baby was blijven zitten. De moeder keek volgens het crematorium tien minuten te lang, en tijd is geld, aldus de Daily Mirror dinsdag.

De dominee had de vrouw gevraagd of ze wat extra tijd nodig had om afscheid te nemen van haar zoontje Zane. De vrouw bleef nog even zitten voor de kist weggedragen werd voor de crematie. Per minuut rekent het crematorium 8,60 pond, wat het totaal op omgerekend ruim 100 euro bracht.

De ouders zijn woedend dat het crematorium zo rigoureus met de regels omgaat. Inmiddels heeft de uitvaartonderneming beloofd het bedrag terug te storten.

Triest he?

Mijn hallucinaties zijn gelukkig helemaal gestopt. Psychische zorg stuurt me van het kastje naar de muur. Dus heb ik zelf maar het initiatief genomen en een beroep gedaan op GGZ Buiten Amstel, waar ik meteen morgen terecht kan. Wel zo fijn ook. Ik heb daar van het begin af aan een heel prettige relatie mee gehad, ook al is het helemaal in Amsterdam, ik ben blij dat ik er morgen heen kan. Daar kennen ze mijn voorgeschiedenis, wat een heel verhaal bespaart. Begrip en pragmatiek is wat ik daar gevonden heb toen ik er eerder onder behandeling was voor een depressie. Het is een zorg minder voor me.

De gay parade en poz and proud

Let op de prominent aanwezige rode banner op de brug van Poz and Proud. Ik had er bij willen zijn, om te genieten van het schouwspel en er ook deel van uit te maken. Een vreselijke vermoeidheid die gepaard ging met en volgde op de hallucinaties die me overvielen gooide roet in het eten. Gelukkig zijn de hallucinaties opgehouden, nadat ze nog wat naijlden in het weekend, waarin ik beide dagen minstens 15 uur per dag geslapen heb. Jammer, op zijn zachtst gezegd. Maar hier een tv verslag van AT5, de amsterdamse lokale tv zender